De veertiende etappe van Hornillos de Camino naar Castrojeriz wordt een heel bijzondere. Mijn zus Anja met haar vriend Ton zijn vier dagen geleden uit Nederland vertrokken waarna ze op hun gemak Frankrijk hebben doorkruist om maandagmiddag aan te komen in Noord-Spanje. Natuurlijk drinken we eerst met ons vieren een biertje en een wijntje op het terras en vervolgens bespreken we onder het eten het plan voor de volgende dag. Dan proberen we een kampeerplek voor de auto met daktent te vinden maar dat lijkt een beetje lastig te zijn. Een paar dames van een plaatselijk café suggereren dat er in noodomstandigheden altijd een tent geplaatst mag worden onder het poortgewelf van de kerktoegang. Ze hebben niet door dat Ton een complete auto met uitklapbare daktent kwijt moet. We gaan even kijken en het zou precies passen maar om nu de complete ingang van de kerk te barricaderen zal ons morgenochtend waarschijnlijk een lange biecht opleveren. Anja en Ton vinden gelukkig een stukje buiten het dorp een gladde pas gemaaide graanakker en hebben zo een mooie wildkampeerplek.

Als wij ’s morgens tegen acht uur naar hen toe lopen is alles alweer ingepakt en kunnen we snel op pad. Anja loopt met ons mee en Ton rijdt alvast naar het eindpunt van vandaag om een plekje voor de tent te zoeken. Terwijl achter ons de zon opkomt lopen we gedrieën de Meseta hoogvlakte op. Het is nog een beetje fris maar later die dag zal het kwik tot boven de 35 graden stijgen. Maar goed dat we vroeg begonnen zijn.

Na een uur komt komt op het wandelpad ons een grote witte ijsbeer tegemoet. Het is al warm aan het worden maar voor hallucinaties of fata morgana’s lijkt het nog iets te vroeg. Dan komen er twee jongemannen de hoek om en op de schouders van de één zit een grote witte pluche teddybeer. De ander draagt een kartonnen bord op de borst met de mededeling dat hij voor een vrijwillige bijdrage voor een bakkie koffie zorgt.

We maken een praatje met ze en dan blijkt dat ze op deze manier de mensen plezier willen bezorgen door vanaf Santiago de Compostella terug naar Barcelona te lopen waar ze vandaan komen. De één zet koffie, de ander draagt de beer en de beer incasseert alle giften. Ook wij stoppen hem wat geld toe maar we waren van plan om verse koffie bij de herberg van San Bol te drinken. Dat is slechts een paar honderd meter verderop en we slaan de oploskoffie dus af. We wensen ze veel succes en lopen met gezwinde pas op de herberg af. Als we vijf minuten later voor een gesloten deur staan kijken we nog even om. We zien de ijsbeer ver weg aan de horizon verdwijnen. Het blijkt maar weer dat je op de camino nooit een geboden kans af moet slaan want die koffie zit er nu niet meer in. Daar zullen we voor naar het volgende dorpje moeten lopen wat zeker nog een uur wandelen is.

Ton wacht ons tot onze verrassing op een aantal plaatsen op waarbij hij foto’s maakt. En ook die koffie is er uiteindelijk gekomen op een heerlijk terras in Hontanas. Tussen de droge stoppelvelden, groene akkers, zonnebloem wouden en oude gevels lopen we naar het eindpunt van vandaag. De camping heeft niet alleen een mooi plekje voor de tent maar gelukkig ook een biertap. Zo sluiten we deze etappe af met een heerlijke cerveza. Ontzettend leuk om zo een dag met z’n vieren de camino te hebben gelopen.