Er was eens een hond die bijna 19 jaar oud is geworden. Is dat geen sterk verhaal? Haar naam was Nina, Nina de Sterke.

In de zomer van 2003 stond onze dochter met twee jonge hondjes voor de deur. Ze had zich over de beestjes ontfermd die in een hok in de tuin door hun eigenaar waren achtergelaten terwijl ze zelf op vakantie gingen. Kinderen in de buurt gaven ze wat eten en lieten ze soms uit. Duidelijk geen warm huis voor de twee kleine bastaardhondjes. Geboren in Turkije waren ze aan het begin van de zomer per auto naar Nederland gekomen. Om ze bij een grenscontrole koest te houden hadden de baasjes de beestjes maar één keer hoeven slaan. Puppy’s slaan! De baasjes bleken hier de beestjes te zijn. Het feit dat ze nu aan hun lot waren overgeleverd greep onze dochter aan om een langgekoesterde wens ooit een hondje te krijgen in vervulling te doen gaan. Zes paar ogen keken ons smekend aan. Twee hondjes vonden wij toch iets teveel dus werd het idee geopperd dat opa misschien ook wel interesse had. Mijn vader had altijd al een zwak voor leuke hondjes en dus kwam het niet als een verrassing dat mijn ouders er best wel eentje in huis wilden nemen. En zo was het snel geregeld. Het blonde viervoetertje kreeg de naam Kwik en ons nieuwe huisgenootje doopten we tot Nina. Het bleek het begin van een langdurige liefdesrelatie.

Dat de opvoeding en socialisatie van de beestjes in de eerste maanden van hun bestaan een flinke achterstand had opgelopen was vanaf het begin vrij duidelijk. Nina blafte naar alles wat bewoog. Kinderen die naar haar zin iets te dartel liepen, volwassenen die haar aan wilden halen of juist niet, soortgenoten die tot hun spijt geen kans kregen om de voor of achterkant van haar te besnuffelen. Op een enkele uitzondering na was Nina door geen levend wezen veilig te benaderen. Tenzij ze je vertrouwen had gewonnen dan vrat ze je bijna op (niet figuurlijk gesproken). Hondentraining, goede verzorging en vooral veel liefde zorgen er uiteindelijk voor dat haar gedrag redelijk normaal werd. Ze is nog wel eens gillend en jankend door een herdershond tot aan de voordeur achterna gezeten en ook niet iedere omstander had direct warme gevoelens voor zo’n keffertje maar toch werd ze na verloop van tijd geaccepteerd zoals ze was.

Jarenlang ging ze mee op vakantie. Op de achterbank naar de wintersport in Tsjechië maar ook naar Duitsland, Oostenrijk, Italië, Kroatië en Frankrijk. Ze heeft heel wat kilometers meegedraafd op onze bergwandelingen. Spelend in de sneeuw, voor op een huurkano door het spattende water en hijgend van hitte en inspanning op een hoge bergrug. Als ze niet mee kon was er oppas thuis door inmiddels thuisblijvende kinderen en later had ze een vast adres bij mijn schoonmoeder.

En toen begonnen de jaren te tellen. Het uitlaten werd beperkt tot een kort bezoekje aan de grasstrook op de hoek. De stramme pootjes moesten bij het opstaan telkens wat langer worden gestrekt en van haar zintuigen werkte nog slechts één oog en een beetje neus. De laatste jaren had ze soms een mindere periode maar deze winter leek ze de weg kwijt te raken. Vaak rusteloos rondstommelen tot ze met haar kop in de hoek versuft bleef staan. Bij het leegeten van haar bordje verloor ze nogal eens de controle over haar onderstel waardoor ze met haar kont in de waterbak kwam te zitten. En waar ze altijd een keurig zindelijk hondje was verloor ze nu ook haar decorum en dat was niet het enige wat ze soms in de kamer verloor.

Na wat maandelijkse controles bij de dierenarts en wat injecties om de schijnbare artrose te verlichten moesten we na een paar echt slechte dagen de hulp van de arts voor de laatste keer inroepen. Het is een bekend gegeven dat die beslissing vrijwel altijd moeilijk te maken is. Zijn we niet te vroeg? Want vanochtend leek ze het op te geven maar nu kwispelt ze weer haar bazin tegemoet. Zijn we niet te laat? Dat zachte piepen en dolen duidt er misschien toch op dat ze pijn heeft en dat willen we niet voor haar. Onze dochter gaf aan dat een hond toch vooral in het Nu leeft. Een hond heeft geen fotoalbums, erfenis of mooie jeugdherinneringen. Een hond heeft ook geen plan voor de toekomst of een Bucketlist. Een hond geniet, slaapt, eet en heeft volledig vertrouwen in zijn baas. Het Nu van Nina kon weleens een laatste moment van welbevinden en rust zijn. Het volgende Nu zou pijn en aftakeling kunnen betekenen. In haar vertrouwen hebben we besloten dat het Nu goed is.

De dierenarts kon over twee uur bij ons aan huis komen. Onze kleindochter kwam nog even langs om een laatste kroel aan Nina te geven. Toen de dierenarts later die ochtend een eerste injectie gaf aaiden we Nina zachtjes en fluisterden we in haar stokdove oortjes dat ze lekker mocht gaan slapen. En dat deed ze. Mijn dochter die Nina ruim achttien jaar geleden in huis bracht deed haar nu uitgeleide. Mijn schoonmoeder waar Nina de laatste jaren nogal eens hond aan huis was wanneer wij op vakantie gingen kon haar nog even aanhalen en verwennen. Mijn vrouw en ik die Nina als lief en trouw huisdier hebben liefgehad konden nog even over haar kopje aaien. De arts deed haar barmhartige werk met een laatste injectie. En Nina verliet het Nu.

Diezelfde middag hebben we haar naar het dierencrematorium gebracht. In een mooie kamer konden we Nina op haar eigen schapenvachtje in een hondenmand leggen en afscheid nemen. We hebben al talloze katten, hamsters, ratjes, goudvissen, uit het nest gevallen vogels en één schildpad begraven wat in veel gevallen verdriet met zich meebracht maar je trouwe hondje achter laten viel ons zwaar. Mijn moeder heeft ruim twee jaar geleden afscheid moeten nemen van haar hondje wat betekend dat Kwik zestien en een half is geworden. Dat is ook al een sterk verhaal. In een hondenleven bestaat er misschien echt alleen maar een Nu maar ik weet dat er toch eeuwige jachtvelden bestaan waar Nina en Kwik samen rondrennen en blaffen tegen alles wat beweegt.

Slap verhaal: Opnieuw geen verzinsels, nou ja die eeuwige jachtvelden dan.

Sterk verhaal: Het onzinnige vergelijk van mensenleeftijd versus hondenleeftijd levert allerlei formules en berekeningen op. Ik denk zelf dat een hondenjaar gewoon een hondenjaar is. Dat Kwik zestien en Nina op drie weken na negentien jaar is geworden betekend dat ze bovengemiddeld oud zijn geworden. Dit is dus een verhaal over sterke hondjes.

Een jonge Nina
Kwik
Nina & Robbie
Op een hoge bergpas in Oostenrijk
In de kano op de Ardèche
Mooi opgedoft
Hier is ze door mijn zus geschilderd
Haar moederinstinct ontwaakte bij jonge kittens
Een oud dametje

5 comments on “Nina de Sterke

  1. Ach wat mooi beschreven Menno
    En bijna 19 jaar..hoe sterk is dit hondje geweest..waarschijnlijk toch ook door de goede en liefdevolle verzorging van jullie.
    Wat zullen jullie Nina missen 🙁
    Dag lieve Nina

  2. Na een slechte start een mooi, lang en liefdevol leven gekregen .Zeker dankzij Robin die zich het leed van allerlei dieren aantrok.Desondanks verdriet om dat er na zoveel jaar een eind aan moest komen. Dag lieve Nina. Het is beter voor jou.Daag groeten van Ma Harmans

Reageer