We hebben al weer vijf wandeldagen achter de rug. Net onder Brussel wordt nog Vlaams gesproken, maar iets zuidelijker kom je in het Waals Gewest en daar is de voertaal Frans. Soms is het weer een beetje zoeken naar de juiste woorden, maar vaak komen we met ons best doen en een enkel Engels of Nederlands woord een heel eind. En een heel eind hebben we zeker al gelopen, de teller staat bijna op honderd kilometer. De route is leuk om te wandelen al worden we soms een stukje langs een snelweg geleid. Gelukkig wel tegen de rijrichting in zodat we bij tegemoetkomend verkeer de berm (die overigens ook dient als vluchtstrook) kunnen opzoeken. De wandelpaden voeren door weiden en velden en ook regelmatig door stukken bos. Het is vooral in de bossen dat de vogels ons uit de toppen van de bomen toezingen. En het klinkt misschien een beetje gek, het komt vast door de Franse taal die we regelmatig om ons heen horen, maar nu pas dringt het tot ons door dat vogels ook in het Frans zingen. Mooie wijsjes, zachte trillers, lieve woordjes. En, zoals het iedere Franstalige spreker betaamt, aan het eind van iedere zin een vraagteken.

Oui Oui, je de fliedewie

Je de fliedewie avec tu twiedelie

Twiedelie, ne pas krrrrrriedelkrie

Je veux twiedelie, oui? Oui? OUI?

Op mijn mobieltje heb ik de leuke app BirdNET. Hiermee kan je het vogelgefluit opnemen en dan vertelt de app je welke vogel het is. Zo hebben we vanochtend in vijf minuten de zanglijntjes van de Zwartkop leren kennen, de korte fluittonen van de Tjitjaf, het ongecoördineerde gepiep van de Vink en de kouwkleumende trillers van het Winterkoninkje. Op voorhand had ik ze niet kunnen verzinnen, maar nu kregen deze bekende vogeltjes plotseling een stem. In de zoetgevooisde Franse taal welteverstaan.

We hebben ook nog het geroekoe-roekoe van de duifjes gehoord en de roep van de vogel die nog het minst last heeft van een identiteitscrisis; de koekoek. Hij heeft geen enkele twijfel over wie hij is want hij roept iedere tien seconden zijn eigen naam. Je kan er de klok op gelijk zetten, een koekoeksklok dan wel hè? De overige vogeltjes zijn ons al langer bekend; mussen, mezen, merels? Oude bekenden die we al jaren horen zingen, maar nu dus ook in het Frans? Zou het wandelen in Franstalig Wallonië , waar mens en dier ons toespreken in hun moerstaal, onze slapende Franse ziel wakker kussen? Dat oude, tijdens de Franse revolutie losgebroken, levensgenietende Bourgondische bewustzijn? Die persoon die je in de kern altijd al was, de vrijbuiter, de vagebond, de Bon Vivant? Zie je, ik geloof echt dat het zo is want ik ga ook al achter iedere zin een vraagteken zetten?

Even terug naar de gematigde Hollander die ik al zo lang denk te zijn. Ik verbaas me zelf dat ik nu vogeltjes Frans hoor zingen. Ik vraag me af waarom ik niet, net zo zelfverzekerd als een koekoek, kan zeggen wie ik ben. Ik loop in een bos en hoor vogels zingen: ‘C’est la Vie? Oui! Oui!’ Het enige wat ik heb overgenomen is het vraagteken terwijl ik fluister: ‘Wie? O wie?’

ps Gelukkig maken we onderweg nog wat foto’s zodat er voor de argeloze lezer van dit stukje, ondanks mijn filosofische mijmeringen, toch nog wat concrete beelden overblijven.