Dagen, maanden, jaren, vlieden als een schaduw heen….

Tja, toch maar weer beginnen met een poëtische strofe. Dit keer van de beroemde Rhijnvis Feith. Iedere Dordtenaar kent deze naam natuurlijk. Niet zo zeer om wat de beste man geschreven heeft, maar omdat je jarenlang vanaf de Bosboom-Toussaintstraat lekker snel kon afsnijden naar de Krispijnseweg. Door de Rhijnvis Feith en de Bilderdijkstraat kon je in één keer doorrijden zonder voor de stoplichten op de Krispijnseweg te hoeven wachten. Voor de jongste generatie Dordtenaren vliedt ook deze kennis als een schaduw heen sinds er een rotonde is aangelegd en de stoplichten zijn verdwenen. Nee, een goede literaire scholing van de jeugd lijkt voor de gemeenteambtenaren van mijn mooie geboortestad beslist geen prioriteit meer te hebben. Even terug naar Rhijnvis; wat had die man er een goede kijk op want het lijkt wel een paar weken geleden dat we, in Tijm’s gezelschap hier van ‘de weg naar Parijs’ afstapten. Braine-le-Chateau was begin augustus vorig jaar het eindpunt van een driedaagse wandeltocht in gezelschap van onze kleinzoon Tijm. We gaan de komende wandeldagen zeker aan hem denken en zullen hem missen.

De jaren zijn ook voorbijgevlogen. In 2020, vijf jaar geleden dus, zijn we in Amsterdam aan deze wandeltocht begonnen. De GR12 is zo’n 1000 km lang en eindigt uiteindelijk in Parijs. Ik heb het al eens eerder verteld maar de route loopt over het eiland van Dordt, op een steenworp afstand van ons huis. Zodoende zien we de wandeltocht ook als een manier om de door ons geliefde hoofdsteden al wandelend te verbinden met ons thuis. Ieder jaar proberen we een paar dagen of een week deze route te volgen. En nu hebben we zelfs elf wandeldagen gepland. Daarmee leggen we bijna een kwart van die duizend kilometer af. Een leuk Feithje is dat we daarbij het punt passeren dat de terugweg (naar Amsterdam) langer is dan het doel (Parijs). Met andere woorden, we zijn zo dadelijk over de helft. Maar ja, ander Feithje: dat betekent dat we gemiddeld 100 km per jaar lopen en dat klinkt weer niet echt als een superprestatie. Als je dan ook nog eens bedenkt dat we af en toe, om bij een hotel of B&B te komen, via een Belgisch of Frans equivalent van de Rhijnvis Feithstraat de route een stukje afsnijden, blijft er van de oorspronkelijke 1000 kilometer misschien maar een schamele 975 kilometer over. Eigenlijk gewoon iets om me kapot voor te schamen, toch?

Goed, blijft een Feith dat wij er plezier aan beleven en we het toch als een hele onderneming ervaren. We zijn dus weer lekker op pad. Met de trein van Dordrecht naar Tubize (ten zuiden van Brussel). Daar een klein stukje met de streekbus en dan staan we weer voor het hek van het kasteel. Hieronder de foto van negen maanden geleden met Tijm. Daarna wat foto’s van de laatste twee dagen.