Al dagenlang zien we regelmatig kleine geplastificeerde aanplakbiljetten in A5 formaat op een boom, verkeersbord, wegwijzer of betonnen paaltje geplakt zitten. Kom je thuis in de buurt wel eens een soortelijk briefje tegen wanneer er een poes is weggelopen, hier gaat het echter om de vermissing van een 47 jarige Fransman. Dominique Radenac volgde de camino op de fiets en is sinds 23 juli verdwenen. Via het pamflet wordt iedere passant gevraagd mee uit te zien naar een teken van de verdwenen fietser.

Wie heeft deze briefjes hier opgehangen. Honderden kilometers lang heeft een vriend, echtgenote, dochter of zoon van Dominique gewapend met taperoller en nietmachine de pamfletten aan de bomen gefixeerd. Op zoek naar een vriend, man, vader. Gek van bezorgdheid en biddend om elk teken van leven of dood om maar te weten te komen wat er gebeurd is.

Wij hebben in onze voorbereiding, maar ook hier tijdens de pelgrimstocht, al heel vaak levensverhalen gehoord van en over mensen die de tocht ondernemen om iets te verwerken. Dat kan een dilemma zijn waar iemand mee worstelt, een situatie in de sociale sfeer, een scheiding of een verlies. De camino biedt velen de mogelijkheid om de rust weer te vinden, door de zalvende werking van ritme, schoonheid van landschap en een algemeen gevoel van vrijheid. Wij zien de tocht van Saint Jean naar Santiago toch vooral als een sportieve uitdaging. Daarbij is het leuk om de cultuur van Noord-Spanje en de medelopers uit alle delen van de wereld mee te pikken. Op spiritueel vlak zweven er, zodra we in die vrijheid van een mooi landschap en elkaar zijn, natuurlijk toch een aantal voor ons onbeantwoordbare vragen om ons hoofd. Mooie materie om over na te denken.

De onbeantwoorde vraag van de zoon waar zijn vader is gebleven is heel wat ingewikkelder. Is hij op zoek naar een verroest frame of een ontzield lichaam in de velden naast de weg. Heeft hij de hulp nodig van andere caminogangers om een tip te krijgen waar zijn vader voor het laatst is gezien of heeft overnacht. Die onzekerheid moet verschrikkelijk zijn. Onze wandeltocht naar Santiago zijn we gestart op 24 augustus. We hebben tijdens onze dagtocht naar Pamplona op 26 augustus meer dan gewoonlijk aan onze naasten gedacht. Twee datums die we niet toevallig hebben gekozen in ons reisschema. Wij hoeven geen pamfletten meer langs een weg te verspreiden want onze vaders gaan wij niet meer vinden. Maar dat betekend niet dat we niet meer naar ze op zoek zijn. Kunnen we ze missen? Kunnen we ze zelfs, even maar, vergeten? Misschien kan de camino antwoord geven op die vragen. Misschien kunnen we onze vaders hier allebei wel een beetje achterlaten. Want achterlaten betekend dat we ze niet meer bij ons hebben, maar het betekend ook dat we weten waar ze zijn.