Leerplan:

• Deel 1: Inleiding – Aanleiding – Voorbeeld 1 – Nawoord
• Deel 2: Inleiding – Voorbeeld 2 – Les 1 – Ontboezeming – De ijsberg
• Deel 3: Twee pijlers – Oorzaak – Persoonlijk voorbeeld – De keuze
• Deel 4: Methoden – Een laatste warheid – Roots – De kern – Nawoord

.

Inleiding: In deel 1 van deze cursus toonde ik ter illustratie een incompleet stukje van mijn hand. Het nu volgende tweede voorbeeld is wat verder uitgewerkt, maar ook daar is de sarcastische ondertoon nog goed herkenbaar. Let op, deze niet eerder gepubliceerde stukjes zijn ter ondersteuning voor de cursus. Het zal gaandeweg duidelijk worden dat ze hebben bijgedragen aan een voor mij geslaagde radicalisering.

Voorbeeld 2:

“Gloeiende Gloeiende”

Een oud stokpaardje van me: Klotetv!

Misschien moet ik me iets duidelijker uitdrukken: Klote tv, oftewel: Klote televisie.

Wat ik daarmee bedoel, laat zich het beste schetsen in een aflevering van de zoveelste realityshow waarin één of andere, over het paard getilde, bekende Nederlander zich laat filmen als hij zijn mond brandt aan een, door zijn 20 jaar jongere vriendin, in eigen oven gebakken Pizza Margherita. Bij de intro (vòòr de reclame) zien we hem al met wapperende handen voor zijn wijd opengesperde blazende bakkes zijn geliefde uitkafferen. Hetzelfde fragment komt na de reclame nog een keer terug waarna het programma begint. Na een terugblik op de vorige aflevering, waarin hij een pakjesbezorger een tientje fooi geeft om vervolgens, net voor hij de deur dichtgooit, te verkondigen: “Elke keer als er weer zo’n klootzak voor de deur staat krijg ik last van mijn ‘Post NL Traumatische Stress Stoornis’” De reality-camera’s leggen, nog net voor de deur sluit, de gemengde gevoelens van de man in uniform vast, waarna het weer de hoogste tijd is om het volgende reclameblok in te starten. Natuurlijk voorafgegaan door de ‘nog nooit eerder vertoonde’ beelden van onze held die zijn bek brandt aan een pizza. Beelden die na de reclame nog een keer op het scherm komen, waarna de spanningsboog dan eindelijk tot een einde komt als hij daadwerkelijk de blaren op zijn grootsmoelerige gehemelte toont na een hap van zij… (èn weer tijd voor het volgende reclameblok).

Ik vraag me wel eens af of de televisie kijkende mens in zijn algemeenheid, nou niets beter te doen heeft dan de meest stompzinnige programma’s te gaan zitten bekijken. De ene talentenjacht is nog niet afgelopen of de volgende zoektocht naar een nieuwe superster is alweer begonnen. Zangers laten zich van een nog nooit eerder gehoorde kant zien, datingshows koppelen de meest kwetsbare types en de flauwe grappen in menig k(r)omedie moeten met lachsamples onderjoelt worden zodat de kijker, als in een ware Pavlof-reactie, ook de lippen krult. Het heeft maar weinig met kunst, met muziek, met liefde en met humor te maken. Je zou verwachten dat de hele chiropractor-vakgroep een behoorlijk oplopende jicht-problematiek in hun consulten zou constateren, omdat half Nederland avond aan avond met gekromde tenen naar het scherm zit te kijken. Maar niets is minder waar. Het gaat er in als zoete koek. En mijn warheid is, is dat ik dat niet begrijp! Er is mij wel eens toevertrouwd dat men, na een lange dag hard werken of studeren, behoefte heeft aan ‘even helemaal niets’. Afleiding door een makkelijk tv-programma kan dan zorgen voor ontspanning en loutering. Het in je verbeelding in een andere wereld stappen kan je eigen drukke wereld even doen vergeten. Helemaal waar! Maar, je moet het wel heel erg druk hebben gehad om tot rust te komen bij een mix van ‘Hart van Nederland, Massa is Kassa en Vandaag Inside’.

Mensen, pak een goed boek, leg een puzzel, vertel een mooi verhaal, maak een avondwandelingetje, lees je geliefde een gedicht voor als je samen in bed ligt, rook voor mijn part een sigaret, maar doe iets wat je geest verruimt! (Die laatste suggestie van die peuk zie ik niet direct als de meest ideale en effectieve oplossing, maar daar heb ik het in één van mijn eerder geschreven warheden al over gehad.) En natuurlijk, zet zo af en toe de televisie aan. Het is al bijna tachtig jaar een kijkbuis die ons laat zien wat er op de wereld gebeurt. Nieuws, films, series, interviews, kunst en entertainment. Een onmiskenbare bron van kennis, vertier en ontspanning. Maar (ik weet het, ik val in herhaling) ook heel veel Klotetv.

Tot zover mijn  belerende betoog over de hedendaagse televisie waarin ik, op een nogal badinerende toon, gewag maak van de wansmaak van alle generaties in ons huidige tijdsgewricht. (Pfff, wat een zin joh, nou moet ik echt stoppen met dat aanstellerige geneuzel. Ok, maar wat kan ik er dan over zeggen? Euh…, ja!) Laatst vond ik iets wat, na weer eens een half uur lang alle Netflix, HBO, Ziggo en NPO+ interfaces door scrollen, eindelijk de moeite waard bleek te zijn. Nu zit er niemand op een lijstje te wachten met daarop de top 10 van Doctorandus MennoDePenno. Maar stel dat ik nou gewoon één titel noem. Iets wat ik de laatste tijd op televisie heb gezien en waar ik van heb genoten. Die ene titel die vanuit het niets al na vijf minuten een catharsis bleek te zijn voor vele uren hele middelmatige televisie. Die serie van zeven delen over gewone mensen. Een echtpaar met kinderen, familie en vrienden. Levenslustige mensen die plezier hebben en verdriet. De dreiging van ziekte en eindigheid en hoe daar mee om te gaan. Vanaf de eerste minuut raakte dit verhaal ons in het hart. De acteurs zijn echter dan reality, de humor en tragiek zijn onmiskenbaar uit het leven gegrepen. Dit verhaal vertelt je hoe het moet, en hoe het niet moet, leven. In zeven keer drie kwartier ben ik meer in vervoering geraakt dan in een heel jaar met mijn Ziggo 70+zenders pakket. Ongelooflijk hoeveel lelijkheid en ongeloofwaardige shit (Gloeiende &*%!#$ Gloeiende) daar op te vinden is.

Ik heb het over de serie ‘Etterglød‘ (Noorwegen 2023). Uitgezonden in het najaar van 2023 op NPO3. Nu terug te kijken via NPO-plus. Etterglød draagt ook de letterlijke Engelse vertaling ‘Afterglow‘ als titel. Iets wat wij als kijker zeker hebben ervaren; Gloeiende Gloeiende, wat mooi!

Einde voorbeeld 2

.

Les 1: Zuur? Ironisch? Kritisch? Zeker! Maar, naast mijn zure ironische kritiek, hoop ik dat iedereen de hoofdgedachte herkent; laat de lelijke dingen los en ga op zoek naar de mooie dingen. En dàt, die zoektocht naar mooie dingen, die is voor mij opeens van levensbelang geworden. Die zoektocht zou ik ‘Les 1’ willen noemen. De mooie dingen, die het leven kleur geven, waar je energie van krijgt. Dat is waar ik me op wil gaan richten. Want kleur en energie zijn wel de dingen waar het me aan ontbroken heeft de laatste tijd.

Ontboezeming: Om dat uit te leggen moet ik mezelf ook bloot geven. In dit stukje warheid wil ik ook een stukje waarheid vertellen zodat mijn geloofwaardigheid niet in het geding komt. Ik zal proberen een beetje uit te leggen wat ik bedoel en waar het mis is gegaan: Een paar jaar geleden is gebleken dat mijn slijmvliezen niet de juiste bescherming krijgen van mijn immuunsysteem. Ze vroegen om hulp bij infecties, maar kregen die niet in voldoende mate, niet toen ze smeekten, zelfs niet toen ze kwaad werden en ook niet toen ze allerlei complimentjes gingen maken en alleen nog maar aardige dingen over mij gingen zeggen (dat kan je wel aan die slijmballen overlaten). Het gevolg was een darmontsteking (colitis) waar ik nooit meer van af kom. Energie en stress zijn twee kanten van één medaille. Ze zijn elkaars tegenpolen, maar ze houden elkaar ook in balans. Niet zo vreemd dus dat, toen de spanning in mijn lijf toenam, er weer wat andere zwakke plekken werden bloot gelegd. Mijn slechte gehoor om er maar eens eentje te noemen. Voorlopig remt er de hele dag een tram voor mijn deur. Althans daar lijkt de hoge pieptoon die maar niet weggaat nog het meest op. Bij een bezoek aan mijn huisarts keek die in eerste instantie wat angstvallig naar mijn kruis. Nadat ik nogmaals had uitgelegd dat ik last had van een ‘harde fluit’, waarbij ik dit keer op mijn rechteroor wees, haalde ze opgelucht adem. Diagnose: Tinnitus (Latijns voor: Lijn 10 nadert halte).

De ijsberg: Onderzoeken, medicijnen en gesprekken met mensen die ook aan deze aandoeningen lijden,, hebben me er weer een beetje bovenop geholpen. Naast alle liefde en begrip die ik van Yvonne krijg is het ook nodig geweest om professionele hulp in te schakelen. Heel wat gesprekken met artsen en specialisten hebben inzicht gegeven in de materie. Waar ik altijd veel energie had om hele dagen, en in het geval van mijn werk ook hele nachten, door te gaan, is dat nu sterk veranderd. In een serie gesprekken met een psycholoog heb ik geleerd om mijn aandacht te besteden aan de dingen die voor mij belangrijk zijn. Waar hecht ik waarde aan? De hoeveelheid energie die ik kan geven, moet ik op die waardevolle zaken richten. De rest is bijzaak. De rest is als het overgrote deel van de ijsberg dat zich onder de zeespiegel bevindt. Het geeft drijfvermogen en stabiliteit aan het topje wat boven het water uitsteekt. Die top is mooi, statig wit en biedt een plaats voor vogels en dieren om even rust te vinden. Wie zin heeft kan, soms met vallen en opstaan, een pad naar het uiterste topje vinden waar zich een schitterend uitzicht ontvouwd. De top is echter ook kwetsbaar en zal met de tijd afsmelten en verdwijnen. Zoals de eeuwige sneeuw langzaam van een berg glijdt, smelt en tot de rivier wordt die uiteindelijk in zee uitmondt waar hij zich mengt met alle smeltwateren van de wereld.

Wordt vervolgd.