Ze moet zich om half tien melden. Heel even speelde ze met de gedachte om niet op te komen dagen. Maar ze dacht aan haar moeder die altijd zo haar best doet. Dat vervelende gedrag van Robby stoort Lisa ook regelmatig en nu zou ze zelf ongehoorzaam worden.
—‘Ik moet gewoon wel gaan en vertellen hoe ze me hebben misbruikt.’ denkt ze. Ze dubt nog even over het woord ‘misbruikt’, want daarmee lijkt het alsof ze haar lichamelijk iets hebben aangedaan. Maar hoe ze het anders moet noemen weet ze niet.
—Nu loopt ze de trap op en gaat door een draaideur het gebouw binnen. Recht voor haar ziet ze een brede balie waar een man en een vrouw in uniform zitten te werken. De man kijkt op en wacht tot Lisa bij de balie is.
—‘Goeiemorgen, waar kan ik je mee helpen?’ vraagt hij vriendelijk.
—Lisa struikelt bijna over haar woorden maar weet dan te zeggen ‘Ik euh, moet me melden bij meneer de Roo.’
—De man knikt kort en zegt ‘Meneer de Roon bedoel je denk ik hè?’ Hij kijkt even op zijn scherm.
—‘Ja ik zie hier een afspraak staan om half tien. En wat is je naam?’ Lisa beantwoord de vraag en moet dan even wachten terwijl de man een telefoon pakt en belt. Lisa kijkt wat bedeesd om zich heen en ziet de vrouw achter de balie naar haar kijken. Als ze oogcontact maakt krijgt ze een kort knipoogje waarna de vrouw zich weer op haar werk richt.

Vijf minuten later zit ze op een stoel in het kantoor van rechercheur de Roon. Hij heeft haar opgehaald bij de balie en meegenomen via de trap naar een lange gang met veel deuren. Hij opende een deur en vroeg haar plaats te nemen. ‘Wil je misschien iets drinken?’ had hij gevraagd, waarop ze haar hoofd schudde. ‘Ik ben zo terug.’ zei hij en nu zit ze hier alleen en ze kijkt naar de deur van het kantoor die nog open staat.
—Na korte tijd komt de rechercheur weer binnen met een stenen mok waar de damp afslaat. Hij zet de beker op zijn bureau, haalt uit een lade een rol met kaakjes, haalt er zelf eentje uit en houdt dan de rol aan Lisa voor. ‘Wil je er ook eentje?’ Lisa schudt haar hoofd. Ze kan al bijna niet uit haar woorden komen van de zenuwen, laat staan dat ze zo’n droog kaakje moet wegslikken. Vanaf de gang klinkt een schreeuw alsof iemand zich lelijk zeer doet. Lisa schrikt en de rechercheur kijkt om naar de nog openstaande deur van zijn kantoor.
—‘Tjissus, de Roooon!!’ roept een wat gefrustreerde mannenstem.
—Meneer de Roon loopt rustig naar de deur die hij sluit, loopt dan naar zijn bureau waar hij de rol kaakjes weer in de lade legt en gaat zitten. Hij buigt zich nog even voorover om de hete mok in zijn handen te nemen en kijkt, terwijl hij van zijn koffie nipt, Lisa onderzoekend aan.

Na een uur zijn ze niet zo heel veel verder gekomen. De rechercheur was benieuwd naar haar verhaal geweest, Hij hoopte dat ze een duidelijk signalement kon geven van de jongens op de scooters. Ook hebben ze samen naar de camerabeelden gekeken die vanaf de pinautomaat zijn gemaakt. Meneer de Roon had de beelden opgevraagd bij de bank.
—Lisa vond het confronterend om zichzelf zo te zien. Ze zag een opgeschoten meisje met een beetje vettig haar die daar maar stond te schutteren. Het kind keek regelmatig achterom naar iemand die, dat zag ze nu ook duidelijk, heel goed wist hoe hij buiten het bereik van de camera moest blijven. Uiteindelijk zag ze het domme wicht een flinke stapel geldbriefjes uit de lade trekken waarmee ze direct uit beeld verdween.
—Lisa slikte een paar keer om van die brok in haar keel af te komen, maar blijkbaar had de rechercheur al in de gaten dat ze ontdaan was. Hij was de gang opgelopen en teruggekomen met een bekertje koud water wat hij voor haar hield tot ze het aanpakte.
—‘Vervelend om te zien hè?’ had hij gezegd.
—Lisa staarde in haar bekertje, nam af en toe een slokje en wilde eigenlijk het liefst naar huis. Ook dat leek meneer de Roon wel door te hebben want hij ronde het gesprek af door haar een kaartje te geven waar zijn rang, naam en mobiele telefoonnummer op stonden.
—‘Als je nog iets te binnen schiet, een aanwijzing of iets wat die jongens hebben gezegd, GjieEmEeSie.’
—Lisa kijkt even verbaasd op en ziet meneer de Roon tegen zijn pink praten terwijl hij de duim van dezelfde hand voor zijn oor houd.
—‘Give Me A Call.’ verklaart hij zijn Engelse afkorting, ‘Je kan me altijd bellen, ok?’
—Ze had geknikt en daarna waren ze opgestaan. Meneer de Roon had haar naar de ontvangsthal gebracht waarna ze door de draaideur weer naar buiten was gegaan.
—En hier staat ze nu. Een pijnlijk verhoor en nutteloos onderzoek verder en geen hoop op een arrestatie van de daders of een goede oplossing. De rechercheur had haar zaak een typische oplichting genoemd. Maar na die beelden van de gemanipuleerde troela die zij was, wist ze dat de term ‘misbruik’ wel degelijk klopte.