Op de eettafel ligt een klein stapeltje post met bovenop een brief voor Lisa. Mama is in de keuken bezig als ze thuiskomt. Terwijl Lisa haar schoenen uittrekt in de gang roept haar moeder ‘Hoi, we gaan over tien minuten aan tafel hoor.’
—‘Oké.’ roept ze terug en snelt dan even vlug de trap op om in haar kamer die strakke spijkerbroek te verruilen voor een makkelijke joggingbroek. Als ze weer beneden is, ziet ze dat de tafel nog moet worden gedekt. In de keuken haalt ze het tafellaken uit de kast en neemt uit de lade gelijk een handvol bestek mee.
—‘O ja, dankjewel.’ zegt mama die nog druk bezig is met de pannen op het fornuis.
—Lisa legt de messen en vorken neer en schuift dan de vaas met bloemen en het stapeltje post opzij zodat ze het tafellaken kan uitspreiden. Ze loopt naar de servieskast om drie borden te pakken en vraagt ‘Waar is Robby?’
—Mama kijkt haar even met een gefronst gezicht aan. ‘Wat denk je? Gamen op zijn kamer natuurlijk.’
—Lisa haalt haar schouders lichtjes op en zegt ‘Ik roep hem wel even.’
—Als ze de borden, het bestek en twee onderzetters netjes over de tafel heeft verdeeld, loopt ze weer de trap op. Ze klopt op de zwartgeverfde deur van haar broertjes slaapkamer. Ze weet ook wel dat ze geen gehoor krijgt want Robby zit natuurlijk met een koptelefoon op zijn hoofd en een gamepad in zijn handen naar de oude televisie te staren. Ze doet de deur open en ziet precies dat wat ze al verwachtte. Ze zwaait even wild met een arm om zijn aandacht te trekken.
—Terwijl hij met een vinger op een knopje drukt waardoor het beeld op pauze springt, wijst Lisa met een vinger naar haar open mond.
—Robby knikt en zegt iets te hard ‘Yep, kom er aan!’
—Voor ze de deur sluit is de beweging op het scherm alweer op volle snelheid.
—Moeder zet net de pan met gebakken aardappels op tafel en loopt dan terug om het gas onder de koekenpan met hamburgers uit te draaien. Ze hebben allebei al eten op hun bord liggen als Robby nog steeds niet beneden is. Mama heeft nog een keer onder aan de trap naar boven geroepen, maar nu staat ze gedecideerd op en loopt naar de meterkast. Onder iedere groep zit een klein stickertje waarop staat geschreven hoe de stroom is verdeeld. Er is er eentje bij met de tekst ‘Slaapkamers boven’. Moeder zet de schakelaar uit en het duurt twee seconden tot er van boven een harde schreeuw klinkt. Dan wordt er een deur geopend en roept Robby ‘Niet weer hè!’
—Mama is al terug bij de eettafel en zegt in de richting van de trap ‘Kom je eten, lieverd?’

Lisa heeft haar bord bijna leeg maar haar broertje zit nog met een elleboog op tafel en een hand onder zijn kin wat te mokken.
—‘Kan ik helemaal opnieuw beginnen met dat level.’
—Mamma zegt ‘Weet je ook eens hoe dat voelt als je telkens opnieuw iemands eten op moet warmen.’
—Lisa schudt haar hoofd en ziet dan de post weer liggen. ‘Is dat nou mijn naam?’ denkt ze en ze pakt de bovenste envelop van het stapeltje.
—‘Ja, post voor je.’ zegt moeder. ‘Van de bank, ik weet het ook niet.’ en ze haalt haar schouders op.
—Lisa neemt een laatste hapje en scheurt dan de envelop open. Op hetzelfde moment krijgt ze een bang voorgevoel. ‘Zou het te maken hebben met die rotzakken van vorige week?’ Ze durft opeens niet verder te gaan
—Lisa ziet in gedachten die jongens op hun scooter, het pinnen bij de geldautomaat en de vijftig euro die ze in haar handen gedrukt kreeg. En dan een dag later op dezelfde plek ruim twee uur wachten op die gasten, maar die kwamen niet meer opdagen met de smartphone die ze haar hadden beloofd.
—Haar moeder ziet de aarzeling en kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
—‘Wat is er, Lisa?’
—Ze durft mama niet goed aan te kijken.
—Robby merkt meteen dat er iets aan de hand is en zit opeens rechtop aan tafel. Lisa laat haar hoofd hangen en voelt hoe haar ogen zich vullen met tranen. Mama staat op en loopt om de tafel heen waarbij ze zachtjes een tik op Robby’s achterhoofd geeft.
—‘Schiet jij maar op naar je kamer.’ zegt ze en hurkt dan naast Lisa. ‘Is er iets met die brief van de bank?’ vraagt ze en Lisa kijkt haar nu aan.
—‘Er is iets gebeurd vorige week.’ snikt ze.
—De ogen van mama staan plotseling heel bezorgd en ze neemt de envelop uit Lisa’s handen. Ze trekt het dubbelgevouwen A4’tje eruit en begint te lezen. Haar ogen schieten heen en weer waarbij ze halverwege een diepe zucht slaat terwijl ze Lisa kort aankijkt ‘Oh, meisje…’ Als ze de hele brief heeft gelezen kijkt ze getergd naar het plafond en zegt boos ‘Verdomme Lisa, hoe kan je nou zo st…’ Ze maakt haar zin niet af maar gromt gefrustreerd terwijl ze haar vuisten balt.
—Nu barst Lisa in tranen uit en schuift haar stoel naar achter om weg te willen van tafel, van die brief, van haar moeder. Voor ze op kan staan, slaat mama haar armen om haar heen waarbij de verfrommelde brief op de grond valt. ‘Kom hier meissie, kom op de bank zitten, dan mag je het me allemaal vertellen.’

De volgende dag vertelt de moeder van Lisa op haar beurt het hele verhaal, maar nu op het politiebureau. De vrouw in uniform die haar te woord staat, legt uit dat dit hele vervelende gevolgen zal hebben.
—‘Uw dochter heeft nu dus een probleem bij haar bank en zal jarenlang geen bankrekening meer mogen bezitten.’ De beambte kijkt hierna nog iets zorgelijker ‘Ook wordt uw dochter als verdachte beschouwd omdat ze haar bankrekening ter beschikking heeft gesteld aan derden.’
—Lisa’s moeder krimpt steeds verder ineen op haar stoel.
—‘De kans is groot dat Lisa binnenkort wordt opgeroepen voor verhoor.’
—‘Verhoor?’ verzucht haar moeder. ‘Maar ze is toch verleid en omgekocht, daar gaat zij toch niet voor gestraft worden?’
—Mevrouw, dit soort situaties zijn meestal heel schrijnend. Met mooie beloftes worden jonge mensen verleid om een schijnbaar onschuldige handeling te verrichten. Maar volgens de wet nemen ze gewoon deel aan frauduleuze handelingen of oplichtingspraktijken. En hoe unfair het ook is, uw dochter zal zich toch hiervoor moeten verantwoorden.’
—De beambte staat op en pakt uit een rek wat zich achter haar op de muur bevindt een aantal folders.
—‘Neemt u deze mee en lees ze door met uw dochter. Het geeft inzicht wat er is gebeurd en hoe u dit soort situaties in de toekomst kunt voorkomen.’
—Lisa’s moeder bekijkt de informatiefolders en ziet voorop begrippen staan als Bankpasfraude, Babbeltruc en Oplichting. Ze schuift ze bij elkaar en pakt het stapeltje op om ze in haar tas te stoppen, maar dan valt haar oog op de achterste folder. Met grote letters staat er een term waar ze direct een heel naar gevoel van krijgt. Ze kijkt boos de vrouw aan de andere kant van de tafel aan.
—‘Haar hele leven wordt Lisa al voor dom versleten. Ik weet dat het soms een naïef meisje is en dat al die ‘rugzaktrajecten’ het beste met haar voor hebben. Maar nu…,’ ze is woedend maar opeens ook erg verdrietig en met overslaande stem roept ze, ‘… nu wordt ze door een paar schoften opgelicht en krijgt ze het stempel ‘Geldezel’! Hier met je bemoeizuchtige klotefoldertjes!’
—Ze werpt het stapeltje drukwerk met een klap terug op tafel en beent het kantoortje uit. Ze wil weg hier, naar huis, naar Lisa.
—Achter haar zucht de politievrouw diep waarna ze de folders weer rangschikt en terug in het rek plaatst. Ze begrijpt de reactie van de mevrouw heel goed. ‘Het zijn altijd de kwetsbare mensen die ze te pakken nemen. Oudjes worden opgelicht, jongeren erin geluisd. En aan het eind van het liedje mogen wij ze vertellen wat ze verkeerd hebben gedaan.’ denkt ze. Vervolgens checkt ze het systeem waar ze ziet dat er over een kwartiertje een aangifte ‘Huiselijk geweld’ op de agenda staat. ‘Ook gezellig.’ verzucht ze en gaat even een ontspannend kopje kamillethee uit de automaat halen.