Sinds de lente is begonnen rijdt Charl ‘s morgens alweer in het zonlicht op zijn fiets naar de Berendhoeve. Door iedere dag vijftien kilometer heen en ook weer dezelfde afstand terug te fietsen, is zijn conditie met sprongen vooruitgegaan. De spreekwoordelijke buikriem moet aangehaald worden als er zuiniger geleefd moet worden, maar bij Charl en Vicky wordt er niet bezuinigd terwijl zijn buikriem al twee gaatjes terug gestoken is als gevolg van de vele lichamelijke inspanning. Charl voelt zich sterk en fit.
—Op het werk gaat ook alles naar zijn zin. Bettina is altijd opgewekt en vol rare streken. Elbert houdt zijn stugge gedrag vol alsof het iedere werkdag maandagochtend is terwijl de maandag juist iedere week zijn vrije dag is. De stagiaire Kim is afgelopen september haar laatste schooljaar gestart waardoor haar stageplaats weer vrijkwam. Ze kon echter moeilijk afscheid nemen van het werken op de hoeve zodat ze nu met grote regelmaat in de weekenden aanwezig is. De vaste zondagochtenddienst van Bettina is onder andere naar Kim verschoven en daar is Bettina heel erg blij mee. ‘Nu kan ik eindelijk thuis eens een keertje de hele dag in mijn pyjama blijven lopen.’ vertelde ze.
—De stageplek wordt dit jaar door Marije ingevuld. Zij is een studente diergeneeskunde en loopt twee dagen per week met Bettina mee. Ze is een hele serieuze jonge vrouw van halverwege de twintig die na twee keer uitgeloot te zijn geweest voor de opleiding de derde keer dan toch aan de studie mocht beginnen. Ze maakt overal aantekeningen van in een groot gelinieerd schrift met een harde kaft en dat begint al in de vroege ochtend als iedereen nog aan de koffie zit.

‘Goeeeeeedemorge!!’ roept Bettina alsof Charl en Marije de straatprijs in de postcodeloterij hebben gewonnen. Ze kwamen toevallig tegelijk binnen en Marije wenst Bettina ook een goedemorgen. Charl bromt wat terwijl hij alleen voor zichzelf een mok koffie inschenkt.
—‘Nou, bedankt.’ zegt Marije een beetje verongelijkt waarna ze een klein kopje uit het rek pakt en dan maar koffie voor zichzelf inschenkt. Charl trekt zich terug aan een hoek van de tafel en tuurt wat in zijn beker tot deze zover afgekoeld is dat hij hem kan leegdrinken.
—Zijn vrouwelijke collega’s kletsen wat over het weekend waarna het gesprek overgaat in de werkbespreking van die dag. Charl neemt een laatste slok koffie en schudt dan zijn hoofd.
—‘Bespreken jullie de afspraken voor vandaag maar. Ik ga de oven opstarten.’ Bettina kijkt Charl een beetje onderzoekend aan als die opstaat en het kantoortje uitloopt maar zegt verder niets. Marije trekt even haar wenkbrauwen hoog op, kijkt dan naar haar vulpotlood en drukt twee keer op het knopje om het grafietstiftje iets langer te maken. Dan schrijft ze met kleine blokletters bovenaan een nieuwe pagina in haar schrift ‘MAANDAG 12 JUNI. 08:42’

Charl heeft zojuist de eerste crematie gestart waardoor hij tijd heeft om met de honden het Hondjespad te gaan lopen. In de eerste kennel zitten twee oude bastaardhonden die na het overlijden van hun baasje hier zijn onder gebracht. Charl lijnt ze aan en zet de eerste stappen het bos in als hij achter zich Bettina hoort roepen.
—‘Charlie, wacht even. Ik loop een stukje met je mee!’
—Hij kijkt achter zich, net als Bas en Ruud die langzaam kwispelend wachten tot Bettina zich bij hen voegt. Ze neemt een van de lange looplijnen over van Charl zodat ze allebei een hond hebben en dan slaan ze het Hondjespad in.
—Charl zegt ‘De zomer is alweer begonnen.’
—Bettina loopt naast hem en antwoord ‘Ja, inderdaad.’ Daarna blijft ze stil, alsof ze wacht.
—‘Ja, de zomer.’ herhaalt hij, maar weet dan eigenlijk niet zo goed wat hij verder nog moet zeggen. Hij weet dat Bettina merkt dat er iets is. Zijn zwijgzaamheid aan de koffietafel en nu dat opgelaten gedoe alsof er niets aan de hand is. Ze heeft allang door dat hij in zichzelf is gekeerd en daarom zoekt ze hem op.
—Het wandeltempo was al niet zo hoog omdat de oude honden maar een beetje meesjokken, maar nu zowel Bettina als Charl zwijgen vervallen ze helemaal tot een slentergangetje. Na een meter of vijftig kijkt Charl even opzij naar Bettina. Die kijkt hem vragend aan.
—‘Wil je met me praten, Charl?’
—Het klinkt vreemd om haar zijn korte naam te horen gebruiken en niet de roepnaam zoals ze die gebruikt al zolang ze hem kent. Hij is bang dat ze aanstuurt op een serieus gesprek. Toch knikt hij langzaam op hetzelfde tempo als zijn sloffende voetstappen.
—‘Wat is er aan de hand, Charlie?’
—Hij staal stil en haalt even diep adem. ‘Het gaat niet zo goed met Vicky.’
—Bettina staat ook stil. ‘Wat bedoel je, is ze ziek?’
—‘O nee, nee dat bedoel ik niet.’ haast Charl zich te zeggen. ‘Het gaat niet zo goed tussen Vicky en mij.’ Charl laat zijn hoofd hangen en begint weer langzaam te lopen. Bettina sluit zich direct weer bij hem aan en slaat een arm om zijn schouders.
—‘Dat is niet leuk om te horen Charlie. Wil je er nog iets meer over vertellen? Misschien kan ik je helpen.’
—Charl vertelt haar dat hij veel in zijn schuurtje bezig is. Dat hij al een paar keer vergeten is om het eten op tijd klaar te hebben omdat hij dan nog de raamluiken moest schilderen of het nieuwe tuinhek beitsen. Drie weekenden achter elkaar is hij bezig geweest het dak van de schuur te vernieuwen en toen was het alweer tijd voor de volgende poldermarkt zodat hij iedere avond van de week zijn voorraad vogelhuisjes moest aanvullen. Ze hebben dus weinig tijd voor elkaar. En hij merkt dat Vicky stiller is geworden. Dat ze aan tafel niet meer alles verteld wat ze die dag op de boerderij hebben gedaan.
—‘En afgelopen zaterdag,’ vervolgt Charl zijn relaas, ‘is ze bijna de hele dag op haar werk geweest. Maar ze werkt nooit in het weekend.’
—Bettina schudt even verbaasd met haar hoofd en zegt ‘Maar het kan toch dat er iets afgemaakt moest worden of dat er een speciale bijeenkomst was.’
—‘Huh,’ lacht Charl schamper, ‘speciale bijeenkomst, ja dat is het wel geweest denk ik.’ En hij zwijgt weer.
—‘Wat bedoel je Charlie? Je klinkt alsof je haar niet gelooft.’
—‘Zaterdagavond en gisteren de hele dag heeft ze het wel tien keer over haar chef gehad.’ “Het was zo gezellig.” “Hij had lekkere hapjes meegenomen.” Charl doet met een quasi vrolijk schuddend hoofd en een hoog stemmetje zijn vriendin na. Bettina zucht even waarna ze samen een tijdje zwijgend naast elkaar door het bos lopen.
—‘Misschien is er helemaal niets aan de hand hè. Ik ben hier ook weleens in het weekend. En die chef is waarschijnlijk tegen iedereen aardig als ze op een vrije dag komen helpen.’
—Charl kijkt even opzij naar Bettina en knikt. ‘Je hebt misschien wel gelijk.’ maar haalt dan weer mismoedig zijn schouders op.
—‘Vraag haar gewoon of er iets aan de hand is. Dat kan toch geen kwaad? Jullie kennen elkaar al zo lang en hebben al veel met elkaar meegemaakt.’
—Charl neemt steeds grotere stappen en denkt ‘Veel meegemaakt? Je moest eens weten wat er vorige winter allemaal gebeurd is.’ Voor zijn ogen flitsen weer als een korte film de gebeurtenissen met Snorremans voorbij. De stress en de spanning. Maar ook de verbondenheid en het samen oplossen van de gruwelijke situatie.
—‘Ja Bettina, je hebt gelijk. Binnenkort zal ik eens met Vicky praten.’
—‘Hoho!’ roept Bettina naast hem terwijl ze hem aan een arm trekt.
—‘Wat doe ik nu weer verkeerd?’ denkt hij, staat stil en draait zich om.
—‘Goed plan Charlie! Dat moet je doen. Maar kijk eens hier!’ Bettina wijst naar Bas en Ruud die aan het eind van hun lange lijn de twee wandelaars hebben proberen bij te houden. Gedurende het gesprek is het slenteren overgegaan naar wandelen en vervolgens flink doorstappen. De twee oude bastaards staan, met hun tong bijna op de grond, uit te hijgen nu de baasjes eindelijk weer eens aandacht voor hen hebben.
—Charl schrikt ervan en snelt achter Bettina aan naar de beestjes terwijl hij wat hondensnoepjes uit zijn broekzak haalt. Bas is er maar bij gaan liggen en likt langzaam aan Bettina’s handen. Ruud bijt voorzichtig de harde brokjes stuk en geniet van de vingers van Charl achter zijn grijze oren.
—‘Sorry ouwe dreuzels,’ zegt hij, ‘soms loop ik te hard van stapel.’
—Bettina kijkt hem glimlachend aan en zegt ‘Doe maar even rustig aan, dan komen jullie er vast wel samen uit.’