Moes kijkt vanaf een afstandje naar Toby. Kijken hoe die het doet. Beetje stoer kijken, lachen, sigaretje in zijn mond steken en dan vragen of zij er ook eentje wil. Mobieltje laten zien, nonchalant op zijn scooter hangen, zorgen dat het digitale horloge onder zijn mouw uitsteekt. Kortom, de indruk wekken dat je veel centen te besteden hebt. Moes kijk en leert, straks is hij aan de beurt.
—Een uurtje geleden waren ze in een ander deel van de stad en daar was het ook gelukt. Moes had het moeilijk gevonden om zijn gezicht in de plooi te houden voor iemand waarvan hij wist dat ze die gingen bedonderen. Maar Toby was wel tevreden geweest.
—‘Goed gedaan man. We gaan er nog eentje pakken.’ had hij gezegd.
—Nu kijkt Toby even in zijn richting en steekt dan heel kort zijn kin naar voren, alsof hij een bekende groet, maar dit is het seintje dat hij gaat beginnen. Het spel start hier.

‘Heb jij geen geld dan om een nieuw mobieltje te kopen?’ vraagt Toby.
—Het meisje schudt haar blonde haren. ‘Nee.’ zegt ze een beetje bedeesd.
—Toby merkt dat ze zich een beetje schaamt. Dat ze er liever niet over wil praten. ‘Ok, ja snap ik wel hoor. Ik kreeg ook nooit veel zakgeld. Gelukkig heb ik toen die ondernemer ontmoet met zijn eigen zaak. Waar ik dus dat mobieltje voor de helft van het geld bij heb gekocht. Die handelt in die dingen dus het kon die kerel niet zo veel schelen dat tie een keertje geen winst maakte. Hij was allang blij dat ik hem geholpen had.’
—‘Voor de helft van het geld?’ zegt het meisje ongelovig.
—‘Ja, 450 euro.’ zegt hij. ‘En met een abbo voor een half jaar erbij hè.’
—Ze schudt haar haren, zegt ‘Dat is echt goedkoop.’ en neemt een trekje van de sigaret. Ze heeft het wel eens eerder geprobeerd maar eigenlijk vindt ze het reuze smerig. Ze blaast de rook meteen weer uit want ze is bang dat ze moet hoesten als ze het helemaal inademt.
—Toby neemt een lange hijs, bolt zijn borstkas terwijl hij de rook tot in de puntjes van zijn longen trekt en zegt dan, terwijl de rook onder het praten in slierten uit zijn mond dwarrelt ‘Ik kan het wel eens vragen hoor, of hij er jou ook eentje zonder winst wil verkopen. Maar ja, dan euh…’
—Ze fronst en is benieuwd wat hij nou eigenlijk bedoelt. Als die gozer soms denkt dat ze met hem meegaat voor wat “handelingen onder de gordel” zoals haar klasgenootje het weleens noemt dan heeft tie het mooi mis.
—Toby merkt haar reactie en speelt er snel op in. ‘Niet dat er stoute dingen van je verwacht worden hoor, juist niet. Ik weet alleen niet of je een geheimpje kan bewaren.’
—Nu aarzelt ze toch. Dat iemand zo maar, voor heel weinig, een mobiel verkoopt, dat kan toch eigenlijk niet. Nou ja, heel weinig, iedere maand stort haar moeder honderd euro zak- en kleedgeld op haar rekening, dus zo’n ‘goedkoop’ mobieltje kost haar bijna vijf maanden spaargeld.
—‘Dat kan toch niet, het zal wel vet illegaal zijn wat jij en die vent doen.’ zegt ze en ze is best trots dat ze tegen die patser met zijn dure horloge en glimmende scooter in durft te gaan.
—Toby kijkt verbaasd en schiet dan zijn peuk weg. ‘Nee joh, misschien begrijp je me verkeerd.’
—Aan de overkant van de brede weg start Moes zijn scooter, die sigaret was het seintje dat het nu zijn beurt is.
—‘Niks illegaal, mijn vader is politieagent. Denk je nou echt dat ik het risico neem om zaken te doen die wettelijk verboden zijn? Mijn vader hakt mijn kop eraf als hij daarachter komt.’
—Ze knikt met gefronste wenkbrauwen even kort in zijn richting en wil eigenlijk het gesprek beëindigen. Toby weet dat het hier weleens fout gaat. Dat Johnny, of dit keer Moes, te laat aansluit. Als het mis gaat moeten ze weer helemaal opnieuw beginnen met één van de andere namen die ‘De Directeur’ hen toespeelt.

Net als ze de peuk op straat gooit en met de punt van haar schoen uit wil trappen, stopt er een tweede jongen op een scooter. ‘Hey bro!’ roept hij tegen Toby en de twee geven elkaar een dubbele boks waarna ze dezelfde vuist tegen hun borstbeen kloppen.
—‘Auwe, hoe istie nou?’ vraagt Toby.
—De jongens noemen elkaar bewust niet bij naam. Moes moet nu dat verhaal ophangen over zijn abonnement, maar hij zwijgt en kijkt alleen maar een beetje de andere kant op. ‘Vorig weekend en vanochtend ging het zo goed,’ denkt Toby, ‘maar op deze manier verpest die sukkel het dit keer.’
—Moes heeft echter een goede reden om zijn mond te houden. Op het moment dat hij aan kwam rijden en het meisje zag staan dacht hij ‘Shit! Een bekend gezicht!’ Hij schrok zich rot, maar het was te laat om nu nog door te rijden. Hij besloot om zijn helm op te houden en zo weinig mogelijk te zeggen. Wel haalt hij nu uit zijn binnenzak een splinternieuwe smartphone.
—Toby besluit te improviseren en zegt ‘Je hebt hem dus ook gekocht.’
—De ogen van het meisje worden groot terwijl Moes alleen even met zijn hoofd knikt en dan over het scherm wrijft waar de kleuren en vormen direct vanaf spatten.
—‘Het is ook een koopje natuurlijk voor die paar honderd euro.’
—Het meisje hoort nog wel wat Toby zegt en de jongens proberen het spel zo goed mogelijk te spelen, maar nu het veelkleurige schermpje in hun midden is gekomen, trekt het alle aandacht naar zich toe. Zes paar ogen volgen, onder invloed van een nieuwe rush dopamine, de bewegingen van vingertoppen op het gladde, schitterende, dynamische touchscreen.
—Toby is de eerste die zijn rol als verleider weer oppakt. ‘Mooi ding hè?’
—Ze knikt en kijkt dan een paar keer heen en weer van mobieltje naar Toby. ‘Wat euh, is dat geheimpje dan?’ vraagt ze uiteindelijk zachtjes.

Terwijl Toby via een anoniem chat-venster de stappen doorneemt met zijn opdrachtgever houdt hij van een kleine afstand die chick in de gaten. Zij staat voor de pinautomaat en is dus sowieso degene die op de camera van de bank te zien is. Zodra ze met haar pincode is ingelogd en haar saldo opvraagt, ziet Toby haar met grote ogen naar hem omkijken. Ze laat haar onderkaak openvallen waardoor hij weet dat ze het nieuwe saldo van haar rekening heeft gezien.
—Dat verhogen van die daglimiet die ze daarstraks met behulp van Toby via de bank-app op haar oude mobieltje heeft geregeld, is dus inderdaad doorgekomen.
—Met een vertrouwelijke blik geeft hij haar een knikje terwijl zijn vrije hand een beweging maakt alsof hij een folder uit de brievenbus trekt. ‘Pinnen bitch!’ denkt hij, terwijl hij vriendelijk blijft glimlachen.
—Ze maakt de keuze ‘Geldopname’ en als dan het bedrag ingegeven moet worden, merkt ze dat haar vingers beginnen te trillen. Ze tikt een vijf en dan drie nullen, maar door een ongecontroleerde beweging tikt ze per ongeluk nog een vierde nul. Er verschijnt een melding op het scherm dat de limiet is overschreden en de transactie wordt afgebroken. In paniek kijkt ze om naar Toby terwijl ze radeloos met haar handen wappert. Ze ziet een vlaag van irritatie en minachting over zijn gezicht waaien waardoor ze helemaal van slag raakt.
—‘Wat doe ik nou verkeerd?’ fluistert ze gejaagd.
—Toby wil niet praten of in beeld komen zodat hij zich dwingt om weer een vriendelijke lach op zijn gezicht te toveren. Hij weet haar met gebaren te overtuigen om gewoon nog een keer te pinnen. Hij ziet haar een paar keer diep ademhalen, het toetsenbord bedienen en dan hoort hij eindelijk het zachte schuivende geluid van papiergeld wat door het gleufje naar buiten komt. Toby stuurt via de chat een opgestoken duimpje waarna hij direct een symbooltje als antwoord krijgt. Een blauw vierkantje met een grote witte hoofdletter P. Hij weet genoeg.

Even later rijden Toby en Moes achter elkaar aan naar het ontmoetingspunt. De parkeerplaats langs de snelweg is de afgesproken plek. Andere keren ontmoeten ze elkaar in de haven, bootje, of op het pleintje achter het industrieterrein, schoorsteen. Toby rijdt voorop en is straks degene die de gegevens van de bankrekeningen en de gepinde bedragen van hun nieuwe slachtoffers aan De Directeur geeft.
—Het loon van twee keer tweehonderd euro, wat hij handje contantje krijgt, wil hij uit het zicht houden van Moes. Eerlijk delen is nog niet aan de orde zolang hij het meeste werk verricht, vindt Toby. Gewoon met vijftig euro afschepen die newbie. Helemaal na die wanvertoning van zojuist. Het is dat hijzelf zo scherp was om haar in de val te lokken, maar Moes heeft nog een hoop te leren.

—Voor ze haar achterlieten, had hij haar vijftig euro gegeven van het geld wat ze even daarvoor had gepind.
—‘Morgen dezelfde tijd, hier op het plein, ok? Dan breng ik je telefoon langs.’ had die gozer haar beloofd.
—Nog een beetje zenuwachtig lachend had ze geknikt waarna hij gas had gegeven en de twee scooters snel uit het zicht waren verdwenen. Ze kijkt nog eens achter zich naar de pinautomaat waar een oud vrouwtje haar bankpas in het groenverlichte gleufje stopt. Als ze dan haar code in moet toetsen, buigt de vrouw zich voorover en schermt ze, met een gekromde hand, haar langzame bewegingen op het touchscreen af.
—‘Had ik misschien toch ook wat voorzichtiger moeten zijn?’ vraagt ze zichzelf af terwijl het knetterende geluid van de scooters in de verte verdwijnt.