‘Vicky, kom je?’ roept Charl naar binnen terwijl hij zachtjes op het raam tikt. Het is nog steeds ijzig koud buiten, maar het weer is helder. De sterren flonkeren aan de hemel en er is een klein streepje van een nieuwe maan te zien. Op de oude vuurschaal heeft Charl een stapel droog stookhout gelegd wat hij in de schuur bewaard. Ook heeft hij het tuinbankje dat iets verderop in de tuin stond, opgepakt en voor de schaal neergezet. Charl voelt in zijn jaszak en vindt daar het doosje lucifers. Hij hurkt, haalt een lucifer uit het doosje en strijkt hem aan. Voorzichtig brengt hij het brandende stokje naar het holletje wat hij onder de houtblokken open heeft gehouden. Normaal gesproken propt hij daar wat oude kranten of konijnenstro zodat het vuur gemakkelijk kan uitbreiden. Dit keer ziet hij nog net wat goudgele polyester haren die vlam vatten zodra de lucifer in de buurt komt. Hij laat de lucifer vallen en zet een stap achteruit. Het geknetter neemt toe en binnen een paar seconden ontbranden de eerste blokken hout. Charl zegt zacht binnensmonds ‘Alaaf!’ en hoort dan achter zich de deur opengaan. Onmiddellijk hoort hij vier paar pootjes rennen waarna de hondjes tegen het knetterde vuur beginnen te blaffen. ‘Hé, kom eens hier!’ zegt hij, waarop het zwarte hondje zich omdraait, een paar keer keft en dan kwispelend naar Charl loopt om aangehaald te worden. Het andere hondje staat er naar te kijken en ziet dan achter Charl het vrouwtje aan komen lopen. Vicky draagt een dienblad waarop twee grote mokken thee staan en een dikke reep chocolade ligt. ‘Doe jij de deur achter me dicht Sjarlie?’ vraagt ze en gaat op het bankje voor het vuur zitten. Het dienblad zet ze naast zich waarna het wachtende hondje meteen op haar schoot springt en in haar gezicht likt. ‘O, Vlekkie.’ lacht ze. ‘Gezellig hoor lieverdje.’ Charl komt naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. Vicky breekt eerst een paar brokken van de reep en pakt dan de theebekers. ‘Wat brandt het vuur al goed!’ en ze kijkt Charl aan die goedkeurend glimlacht. ‘Ja, met de juiste aanmaakblokjes is het een fluitje van een cent.’ zegt hij. Ze warmen hun voeten en benen aan het oplaaiende vuur. Met Vlekkie op schoot en af en toe een warme slok thee genieten ze van de winteravond. Blackie zit voor Charl en houdt alles nauwlettend in de gaten. Vicky haalt regelmatig twee hondensnoepjes uit haar zak die ze aan de hondjes voert. Ze heeft al geleerd dat ze Vlekkie en Blackie tegelijk moet voeren, omdat ze anders tegen elkaar tekeer gaan. Verder zijn de beestjes in de afgelopen weken al helemaal gewend geraakt aan het vrije leven in de tuin. Ze mogen altijd naar buiten als ze dat willen. Charl heeft wel eerst een goed sluitend tuinhek gemaakt zodat ze niet zomaar de straat op kunnen rennen. In de schuur staat een grote versleten hondenmand die hij van Bettina mee mocht nemen van de Berendhoeve. De Vlaamse reuzen vinden het gezelschap in de schuur wel gezellig en de hondjes rennen in de tuin of slapen in hun gezamenlijke mand. Charl merkt aan Vicky dat ze geniet van deze momenten, net zoals hijzelf.

Hij denkt terug aan de middag dat hij aan Bettina had verteld dat hij een vrouw had en dat hij, zonder haar medeweten, had besloten om hun doodgereden poesje te laten cremeren. Bettina had begripvol geluisterd en gezegd dat sommige mensen het moeilijk vinden om te praten over de dood van een huisdier en dat een dier begraven op eigen grond vaak een fijner idee is. Charl had geknikt en gezegd dat hij, na de dood van de kippen, iets anders wilde, maar Vicky geen pijn wilde doen. Daarna was hij begonnen over de twee hondjes. Nu Marie er niet meer was wilde hij Vicky weer gelukkig maken. Hij had zelfs verteld over zijn droom waarin Vlekkie en Blackie voorkwamen. ‘Adopteer ze!’ had Bettina meteen geroepen waarna ze de blonde krullenpruik bij Charl over zijn oren had getrokken. Lachend hadden ze elkaar even omhelsd en was het moeilijke gesprek ten einde.

De zaterdag erop had hij Vicky gevraagd om langs te komen op de hoeve. ‘Dan kan ik laten zien waar ik werk, en zo.’ Dat ‘en zo’ betekende heel wat meer dan Vicky kon vermoeden. Bettina had Vicky welkom geheten en alles laten zien van de Berendhoeve. Nou ja, bijna alles, want het stenen gebouwtje aan de andere kant van het erf wilde Vicky vermijden. Bettina knikte alleen maar begripvol en nam haar mee naar de kamer vol katers en poezen. Na een uurtje besloot Vicky weer naar huis te gaan, maar kon ze Charl nergens vinden. ‘O, die staat al buiten op je te wachten.’ zei Bettina. Zodra ze naar buiten stapte stond hij daar met Vlekkie en Blackie die in haar brommobiel mee naar huis mochten. Vicky huilde dikke tranen en liet zich likken en bijten en van alle kanten bespringen en beblaffen. Eenmaal in het autootje zaten de beestjes wonderlijk genoeg zusterlijk naast elkaar op de bijrijdersstoel. Van geblaf was geen sprake, maar dat kwam vermoedelijk omdat ze niet op konden tegen de op volle sterkte zingende Frans Bauer. Bettina en Charl hadden Vicky en de hondjes uitgezwaaid waarna Bettina hem had aangekeken. ‘Je bent een goed mens, Charlie.’ had ze gezegd en toen zijn kin trilde, had ze hem even beetgepakt en getroost. ‘Mag ik jou nu een verhaal vertellen?’ had ze gevraagd. En terwijl Charl met een mouwpunt zijn wangen droogwreef, luisterde hij naar een plan. Dat ze veel vertrouwen in hem had en graag zou zien dat hij zijn werkzaamheden zou uitbreiden. De opleiding die ze voor hem voor ogen had, zou over een paar weken van start gaan. Hij kon zich daarmee kwalificeren voor het bedienen van de crematieoven. Hij hoefde zich geen zorgen te maken over de zwaarte van de opleiding want het grootste deel zou bestaan uit ervaring opdoen in de praktijk. Als alles volgens plan zou verlopen dan kon hij over zes maanden zijn certificaat behalen waarna ze graag wilde praten over het omzetten van zijn werk als vrijwilliger tot een dienstverband voor drie of vier dagen per week. Charl wist niet wat hij hoorde. ‘Bettina,’ had hij gezegd, ‘dat is het mooiste verhaal wat ik in tijden heb gehoord.’ Ze had hardop gelachen en met een rauwe stem nog luider geroepen ‘Oh Yeah, Son of a Bitch!!’ Op dat moment stapte achter haar een echtpaar uit hun auto die bij de ruwe kreet elkaar ontstelt aankeken. Bettina had naar hem geknipoogd waarna ze zich omdraaide en het echtpaar netjes een goedemiddag had gewenst.

Achter de rij met kale bomen ziet Charl nog net de laatste geblakerde dakspant van de boerderij staan. Twee dagen geleden is een sloopbedrijf begonnen met alles op te ruimen. In het dorp werd verteld dat het politieonderzoek was vastgelopen omdat de bewoners of eigenaren niet te achterhalen waren. ‘Dat stelletje criminelen zit allang ergens op de Bahama’s in het zonnetje te bakken.’ Had Ellie tegen een vrouw gezegd die voor Charl in de rij aan de kassa had gestaan. ‘Mooi verhaal,’ had hij gedacht, ‘maar mooi niet waar.’ Het is wel zo dat zijn verhaal hem nog regelmatig achtervolgt. Soms schrikt hij midden in de nacht wakker van een enge droom. Als hij in de tuin staat en er rijdt een politiewagen of een witte bestelbus voorbij dan verstijft hij altijd even, tot duidelijk wordt dat de voertuigen doorrijden. En zo heel af en toe kijkt Vicky hem aan met een peinzende blik waar veel vragen in te lezen staan. Nee, hun verhaal heeft hen nader tot elkaar gebracht, maar zal ook een onuitgesproken geheim blijven tot het uiteindelijk in de vergetelheid zal raken.

‘Lekker vuurtje, Sjarlie.’ zegt Vicky naast hem en ze zoent hem op zijn wang. ‘Dankjewel Lieffie, eind goed, al goed.’ Op hetzelfde moment kijken ze elkaar met ontzetting in de ogen aan. ‘Nee, Sjarlie!’ roept Vicky terwijl Charl met zijn handen het gezicht bedekt. ‘Wie is dat?’ kreunt hij. Vicky begint te schaterlachen en zegt ‘Wat kan zo’n klein hondje stinken!’ Vlekkie slaapt rustig door op haar schoot terwijl Blackie onverstoorbaar in het vuur blijft staren. Charl blaast door getuite lippen uit terwijl hij met een hand voor zijn gezicht wappert. ‘We kunnen ze beter Stinkie en Binkie noemen Vic. Wat een krengen.’ Ze lachen samen en dan zien ze, hoog boven de zwarte staketsels op de grond, voor één seconde een lange lichtgevende streep aan de hemel oplichten en uitdoven. Alsof er achter een met sterren en maan beschilderd zwart laken een tovenaar huist die met zijn vingertop een spoor van licht tekent op het doek. Vicky hapt even naar adem en zegt ‘Zag je dat Sjarlie? Doe een wens, vlug!’ Charl kijkt haar aan en zegt ‘Nee, ik doe geen wens, ik heb het al.’ en geeft haar een lange kus. 

_Einde