Na de troostende woorden van Bettina knapt Charl een beetje op. Met rode oogjes zit hij samen met haar weer een glas thee te drinken op de stoelen naast de voordeur. De deur gaat open, waarna er mensen binnen komen die hun huisdier willen bezoeken en Bettina staat op om ze te begeleiden. Charl ziet nu dat ze op de balie twee mooie, grijze, vierkante doosjes heeft klaargezet. Op het moment dat ze met de bezoekers naar de hondenkennel loopt, komt Elbert binnen met drie gevulde plastic zakken in zijn handen. De twee grootste laat hij elk in een grijs doosje zakken. Daarna pakt hij twee vierkante zwarte deksels op en vergelijkt de kartonnen labels, die hij aan de zakjes heeft gebonden, met de labels die op de deksels zijn geplakt, waarna hij vervolgens de doosjes van het bijbehorende deksel voorziet. Dan kijkt hij even op en ziet Charl naast de voordeur zitten. Hij tilt het kleine zakje op en knikt naar Charl en dan naar het zakje in zijn hand, alsof hij wil zeggen ‘Dit is die van jou.’ Tot ergernis van Charl steekt hij ook nog eens een duim op, zo van ‘Alles kits!’ Charl staat op om het zakje over te nemen maar Elbert duikt plotseling onder de balie. Hij rommelt wat rond en zet dan een in elkaar gestapelde collectie van grijze dozen neer. De grootste heeft het formaat van een frituurpanverpakking, daaruit tilt hij er één met de afmetingen van een doosje wijn (zes flessen). Hieruit tovert hij weer doosformaat ‘Nastase maat 43’ gevolgd door ‘Chanel N°5 200ml in geschenkverpakking’, ‘De Ruijter Hagelfeest’, ‘Goudkuipje’ en als laatste het formaatje ‘luciferdoosje’ op de balie. Charlie moet onwillekeurig even denken aan de rij Poolse houten poppetjes die Vicky op de televisiekast had uitgestald, toen ze net gingen samenwonen. Bij iedere schoonmaakbeurt rolden ze weer alle kanten op zodat Charl telkens een poging deed om ze van groot naar klein in elkaar te stapelen. Wanneer Vicky dan de kamer in kwam en, in plaats van de hele rij, alleen die ene pop zag staan, zei ze telkens ‘Sjarlie heb jij weer aan mijn Baboeska poppen gezeten?’

Met een glimlach op zijn gezicht, door de gedachte aan zijn geliefde, stapt hij op Elbert af. ‘Zo, je bent weer helemaal vrolijk?’ zegt Elbert, op een beetje cynische toon. Charl kijkt hem onderzoekend aan. Mensen vinden hem altijd een beetje vreemd, maar deze jongen is ook bijzonder. Uit de stapel dozen zoekt Elbert een formaat waar precies het zakje as van Marietje in past. Het is niet meer dan een paar honderd gram. Elbert doet er een bijpassend dekseltje op en schuift het doosje in Charl’s richting. ‘Nou, sterkte dan maar hè. En tot van de week.’ Hierop draait de jongen zich om en verdwijnt door de deur. Nog geen seconde later gaat dezelfde deur weer open en komt Bettina binnen. ‘Hoi Charlie.’ zegt ze, terwijl ze naar alle dozen op de balie kijkt. Ze begint eerst de lege op te bergen waarna ze de volle dozen voorzichtig op een plank onder de balie zet. ‘Zo, dit moet niet in het zicht staan vind je niet?’ vraagt ze aan Charl en kijkt hem aan. Nu pas ziet ze zijn verbouwereerde blik en vraagt ‘Alles goed Charlie?’ ‘Ja, alles is goed. Ik heb de as hier.’ Bettina kijkt hem aan. ‘Wat is er?’ ‘Elbert zegt net tegen me ‘Tot van de week’. Wat bedoelt hij daarmee?’ vraagt Charl voorzichtig. Bettina zucht en schudt haar hoofd. ‘Elbert moet niet zo voor zijn beurt praten. Vanochtend hadden we even overleg en heb ik hem verteld dat er een nieuwe collega bijkomt.’ Charl kijk haar met grote ogen aan. Ze lacht breed, maakt van beide duimen en wijsvingers twee cirkels die ze als een bivakmuts voor haar ogen houdt. ‘Nu overval ik jou een beetje hè!’ ‘Echt waar, mag ik hier komen werken?’ roept Charl. Bettina knikt en zegt dan weer ernstig ‘We beginnen met een proefperiode. Tot het einde van de maand kom je drie dagen per week werken. Ook op zaterdag zoals je vroeg. Dat komt goed uit, want dan moeten we altijd veel voorbereiden omdat we op zondag dicht zijn. En er zijn mensen,’ terwijl ze dit nadrukkelijk zegt wenkt ze even met haar hoofd naar de deur waar Elbert zojuist is verdwenen, ‘die graag vrij willen zijn op zaterdag.’ Hierop steekt ze haar armen in de lucht en roept ‘Lekker feesten en zuipen!’ Ze heeft niet door dat de bezoekers alweer teruggekeerd zijn van de kennel en elkaar nu achter haar rug fronsend aankijken terwijl Bettina met zwaaiende armen en draaiende heupen ‘Bunga Bunga!’ scandeert. Charl kucht een paar keer en knikt achter haar waarna ze hem een snelle knipoog geeft en vervolgens net doet alsof er niets aan de hand is door volkomen serieus door te gaan met hun gesprek. ‘Daarna hebben we overleg of we samen door willen. Ok?’ ‘Goh, geweldig. Wanneer zal ik beginnen dan?’ vraagt Charl. Bettina haalt even haar schouders op en vraagt ‘Morgenochtend, negen uur?’ Charl lacht en zegt ‘Tot morgen dan.’

Op weg naar buiten rits hij zijn jas weer dicht, zet zijn muts op en doet zijn fiets van slot. Daarna trekt hij zijn handschoenen aan en gaat weer op weg naar huis. Hij is net de parkeerplaats van de Berendhoeve overgestoken wanneer hij zijn naam hoort roepen. ‘Charlie, Charlie wacht even!’ Hij remt en kijkt om. Daar komt Bettina naar hem toe gesneld. ‘Je vergeet Marie!’ zegt ze hijgend en reikt hem het kleine vierkante doosje aan. Zijn mond valt open. Hoe kan hij dat nou vergeten? Bettina lacht en zegt ‘Je hoeft alleen nog maar je cowboyhoed op te zetten en dan lijk je precies op Vergeetachtige Jan.’ Het is gek hoe het geheugen werkt maar op dat moment ziet Charl weer de filmpjes van Sesamstraat voor zich. De gekke countryliedjes die hij vroeger altijd probeerde mee te zingen. Hij pakt het doosje aan en zegt met de slome stem van Jan ‘Oh jáááá, dankjewel Clementine, dat was ik vergeten.’ Bettina lacht hartelijk terwijl Charl van zijn zadel schuift om het doosje in een fietstas te doen. Dan stapt hij weer op. ‘Doei.’ zegt hij. ‘Tot morgen.’ zegt Bettina en kijkt hem na. Haar glimlach verdwijnt en maakt plaats voor een kleine bezorgde trek om haar mond. Ze weet niet wat ze merkt, maar het gaat niet helemaal goed met Charlie. Ze neemt zich voor hem morgen een beetje in de gaten te houden. 

_{Wordt vervolgd}