Deze ochtend vertrekt Vicky alweer vroeg in haar kleine autootje. ‘Dag Sjarlie!’ roept ze net als iedere ochtend nog even onder aan de trap, voor ze de deur uit gaat. Doei!’ antwoord hij zoals altijd, waarna hij ligt te luisteren naar het dichtslaan van het autoportier. Dan start ze de motor waarbij ze altijd drie keer veel gas geeft om hem op temperatuur te krijgen zodat hij niet meer af slaat. Als Charl boven het gepruttel van Vicky’s brommobiel de Nederlandstalige meezingers hoort schallen, weet hij dat ze de autoradio heeft aangezet, waarna ze met knetterende uitlaat het parkeerhaventje verlaat en de weg op rijdt. Charl schrikt opeens omdat hij aan de snelle zwarte auto van vannacht moet denken. Stel dat die met zo’n rotgang voorbij komt, dan wordt dat nog eens een ongeluk met Vicky. ‘Ik ga er maar uit want ik heb geen zin om weer te liggen tobben.’ Hij tilt de poes op en neemt haar mee naar beneden. Vandaag is het tijd voor de schuur. Na zijn ontbijt trekt hij zijn tuinbroek aan en een dikke oude jas. Ook zet hij een wollen muts op want de kou van vannacht is hij nog niet vergeten. Eenmaal in de schuur gaat hij aan het werk. De konijnen zet hij bij elkaar onder een grote mand. Vervolgens haalt hij het vieze stro en hooi uit de hokken en legt het in de kruiwagen. Als de hokken verschoond zijn, zet hij de beesten weer terug. Die draaien en snuffelen in het verse hooi waarin ze snel een nestje graven om zich vervolgens met een paar gewassen andijvieblaadjes terug te trekken in hun holletje. De halfvolle kruiwagen rijdt Charl naar buiten waar tegen de achterkant van de schuur een composthoop ligt. Daar stapelt hij al jaren het groente en fruitafval op, maar ook het gebruikte hooi. Een paar keer per jaar kan hij de planten in de tuin daar mooi mee bemesten. Terwijl hij de kruiwagen leegschudt, valt zijn oog op een vermolmde plank van de schuur. Het hele huis kent nog wel wat achterstallig onderhoud en hier bij de schuur zijn de planken ook al lang aan vervanging toe, maar tot nu toe heeft hij wat reparaties verricht met kippengaas. Dat er nu aan de onderkant weer een gedeelte van een plank is weggerot, baart hem wel zorgen. Hij kijkt even om naar de plek waar ooit hun kippenhok stond en denkt aan de vos. Het is iets meer dan twee jaar geleden dat het hongerige roofdier tijdens een nacht, laat in de herfst, in het hok wist te komen en daar alle vier de kippen doodbeet. Charl was wakker geworden van een druk gekakel in de tuin. Toen hij zijn jas en schoenen aan had getrokken, was de moordenaar al verdwenen met de grootste kip. Twee andere lagen doodgebeten in de ren en de vierde leefde op dat moment nog, maar een afgebeten poot en alle stress was het beestje al snel noodlottig geworden. Vicky was dagenlang ontroostbaar geweest, terwijl Charl vooral kwaad was op de onzinnige dood van hun kipjes. Als die verrekte vos er nou gewoon eentje had meegenomen. Maar alle kippen uitmoorden voor de lol, dat was gewoon wreed. Ze hadden de kippen op een mooi plekje in de tuin begraven en terwijl Vicky binnen op de bank lag te huilen had Charl het hok met de grond gelijk gemaakt.

En nu keek hij dus naar een gat in de schuur waarin twee konijnen hun hok hadden. Als er opnieuw een hongerige vos op jacht was dan kon zo’n rotbeest hier gezellig naar binnen wandelen en de hokken leegroven. ‘Dat gat moet zo snel mogelijk gerepareerd worden.’ neemt Charl zich voor. Uit de schuur pakt hij een oude dakpan van een stapeltje wat daar al jaren ligt. Hij zet de pan rechtovereind voor het gat. Zijn plan is om zaterdag, samen met Vicky, naar de bouwmarkt in de stad te rijden om een plaat triplex te kopen. Daar kan hij dan een paar stroken van laten zagen zodat hij de onderkant van de houten schuur kan dichtzetten. Dat er in de toekomst een betere oplossing nodig is daar denkt hij nog maar even niet aan. Als zijn Vlaamse reuzen voorlopig maar veilig zijn voor insluipers.

Tijdens het avondeten vertelt Vicky wat ze die dag weer hebben moeten doen op de boerderij. ‘De hele stal moest leeg omdat de koeien nu ook overdag binnen moeten blijven voor de kou. Ik en Karel en Maarten deden een wedstrijd. Wie het meeste hooi naar de schuur kon brengen. Ik heb gewonnen want ik pakte gewoon twee balen tegelijk.’ zegt ze en lacht er smakelijk bij. Charl knikt enthousiast. ‘Vicky de Wiking.’ zegt hij. Zo noemt hij haar vaker want zo’n sterke vrouw als haar heeft hij nog nooit meegemaakt. Als ze vroeger stoeiden en ze kreeg vat op zijn ribbenkast dan moest hij altijd snel drie tikken op de grond geven. Ze lachen met volle mond naar elkaar waarbij ze allebei hun armen in de lucht steken en hun spierballen aanspannen. Die van Charl een beetje strak en pezig. Die van Vicky groot en rond. ‘Tijd voor het toetje.’ roept Vicky.

Als alles is opgeruimd en de afwas is gedaan kijken Vicky en Charl nog wat televisie. Vanavond is er een nieuwe aflevering van ‘Flikken Maastricht’ en die politieserie volgen ze al jaren. Charl vond er in het begin niet veel aan, maar Vicky wilde geen aflevering missen. Inmiddels is het een vast ritueel geworden om gezellig samen op de bank met een beker thee de belevenissen in Maastricht en omstreken te volgen. Als hij tijdens de reclame in de keuken nog een tweede beker thee inschenkt, staat Marietje voor hem die om snoepjes vraagt. Hij schudt er een paar op haar schoteltje en brengt dan de bekers thee naar de lage tafel voor de tv. Op het moment dat hij neerploft zegt Vicky ‘Ik pak er wat chocolade bij hoor. Wil jij ook?’ Terwijl ze opstaat antwoord Charl ‘Een klein stukje dan.’ Voor Vicky weer gaat zitten doet ze de deur voor de wachtende poes open. ‘Kom nou zitten,’ zegt Charl, ‘het gaat weer beginnen.’

_{Wordt vervolgd}