2e Refrein

Dus jij hebt mijn vader geholpen met zijn tuin?’ Jarno knikt en zegt ‘Afgelopen voorjaar bedoelt u, ja.’ Mijn vader vertelde dat hij daar erg blij mee was.’ ‘Het was ook gezellig, hij kon wel wat hulp gebruiken en ik had toevallig een paar dagen de tijd.’ Er valt even een stilte en ze nemen allebei een slokje van hun koffie. ‘Ik ben wel blij dat meneer Pan mij wist te bereiken,’ vervolgt Jarno het gesprek, ‘zodat ik nog net de tijd had om vandaag hier te kunnen zijn.’ ‘Woon je niet in de buurt dan?’ ‘Nee, niet meer.’ Jarno twijfelt even of hij wat vertelt over zijn vrije bestaan. Als het wel eens ter sprake komt, reageren de meeste mensen een beetje afwijzend. Maar de korte toespraak van daarstraks en de indruk die Theo’s zoon daarmee bij Jarno heeft gewekt, laten hem vermoeden dat hij wel begrepen wordt. ‘Vanaf het voorjaar tot nu heb ik rondgevaren door Nederland, op mijn bootje.’ De man kijkt hem even vragend aan. ‘O, je bent binnenschipper. En je hebt een eigen schip?’ ‘Nee, ik werk niet. Ik vaar op mijn bootje waarheen ik wil.’ De wenkbrauwen gaan nog iets verder omhoog. ‘Um Caçador de Fortuna.’ Hierop gaan bij Jarno de wenkbrauwen omhoog. ‘Fortuna? Gelukkig? Ja, dat ben ik wel.’ De man kijkt hem even diep in de ogen. ‘Je bent op zoek naar het geluk, dat is iets anders. Maar, ernaar op zoek gaan is beter dan er op wachten. Dapper van je.’ Jarno voelt dat de man hem accepteert en steekt zijn hand uit. ‘Uw vader was een bijzondere man. Aardig, maar ook dapper.’ ‘Dankjewel. Ach, ik vergeet me helemaal voor te stellen, mijn naam is Manuel.’ ‘Ik ben Jarno.’ De handdruk komt tot een einde, maar blijkbaar was dit gebaar het startsein voor enkele andere bezoekers die zich naast Jarno opstellen om de zoon van Theo eveneens gedag te zeggen. Een buurvrouw van Theo dringt zich naar voren en geeft Manuel een slap handje ‘Sterkte hoor.’ voegt ze eraan toe. Jarno doet een stapje achteruit, terwijl hij een kort knikje van verstandhouding met Manuel wisselt.

Jin en Suzy staan met hun halflege theeglazen op Jarno te wachten. Die zet zijn lege koffiekopje op een van de hoge tafels en zegt ‘Ik ga er zo vandoor. Het was fijn u te ontmoeten.’ Jin schudt zijn hoofd, terwijl Suzy een hand op zijn onderarm legt. ‘Wacht nog even alstublieft. Dan gaan wij met u mee. Het leek ons fijn om naar ons restaurant te gaan en gezamenlijk te eten.’ Jarno voelt zich wat opgelaten en schudt zijn hoofd. ‘Dat is heel vriendelijk van u, maar ik ga mevrouw de Vries zo thuisbrengen en dan…’ ‘Lekkere loempiaatjes, Gong Bao met rijst en een koud pilsje.’ zegt Jin, terwijl hij hem met grote ogen aankijkt. De hand van Suzy heeft inmiddels zijn arm in een zachte greep genomen zodat Jarno even moet lachen. ‘Dat klinkt wel heel verleidelijk.’ ‘En je buurvrouw komt ook mee.’ zegt Suzy, waarna Jin en zij tegelijk hun theeglas leegdrinken. Terwijl zij Theo’s zoon een hand geven ten afscheid weekt Jarno mevrouw de Vries los bij een andere buurvrouw waarmee ze de laatste nieuwtjes en roddels van de buurt staat uit te wisselen. Even later staan ze gezamenlijk in de vestibule hun jas aan te trekken. Buiten is het al vrijwel donker geworden en met meneer en mevrouw Pan voorop en de buurvrouw aan de arm van Jarno lopen ze naar de uitgang van de begraafplaats. ‘Jarno! Wacht even!’ Het hele gezelschap kijkt om en zien de zoon van Theo op hen afstevenen. Al snel is hij bij hen en zegt ‘Mag ik je telefoonnummer? Ik wil je een voorstel doen.’ Iedereen kijkt verbaasd de twee mannen aan. ‘Voorstel? Met betrekking tot?’ vraagt Jarno. ‘Ja, tot watte? valt mevrouw de Vries hem bij. Manuel kijkt even heen en weer en richt zich dan weer tot Jarno. ‘Over het huis van mijn vader. Kan ik je morgenochtend bellen?’ ‘Ja, dat is goed.’ antwoord Jarno en hij noemt zijn telefoonnummer terwijl Manuel dat snel intikt en opslaat op zijn mobieltje. ‘Dan moet ik nu weer snel terug. Bedankt alvast. Bedankt allemaal.’ zegt hij, terwijl hij achteruitlopend richting de deur van het uitvaartcentrum beweegt. ‘Wattefuk is dat nou weer?’ zegt mevrouw de Vries. Meneer Pan, mevrouw Pan en Jarno kijken haar verbaasd aan en zeggen even helemaal niets. Tot Jin kort zijn hoofd schudt en zegt ‘Zullen we maar een hapje gaan eten dan?’

Ze lopen met z’n vieren naar het plein met de winkels. Het is inmiddels tegen zessen en als ze de bloemenzaak van Bert passeren, ziet Jarno dat Naomi druk bezig is met opruimen. Hij twijfelt even of hij nog iets tegen haar zal zeggen, maar mevrouw de Vries heeft niet zoveel bedenktijd nodig. Ze opent de winkeldeur en roept naar binnen ‘Me buurjonge wil vrage of jij ok trek heb in Chinees?’ Naomi kijkt verschrikt op en herkent dan de mevrouw die iets eerder die middag de witte rozen kocht. Ze kijkt vragend naar buiten door de winkelruit en ziet de rest van het gezelschap staan. Ze zwaait even kort naar iedereen en kijkt dan Jarno aan. Hij schaamt zich voor de onbesuisde actie van mevrouw de Vries, maar maakt toch een uitnodigend gebaar naar Naomi. Die haalt haar schouders op, waarbij ze met gespreide vingers en lange armen om zich heen wijst. Tegen mevrouw de Vries zegt ze ‘Ik heb echt nog heel veel in de winkel te doen. Dat gaat me niet lukken.’ ‘Ach wijfie, laat Bert het lekker bekijke. Dan moettie zelluf weeris een keertie wat doen met zn luie donder.’ Naomi kijkt haar verbaasd aan en zegt ‘Nou mevrouw, dat valt wel mee hoor. Bert doet genoeg en ik kan toch niet zomaar de winkel in de steek laten?’ Mevrouw de Vries kijkt om naar de anderen en ziet dat die haar ook wat kritisch aan staan te kijken. ‘Sorrie hoor mense, ik word altijd een beetie gevoelig met zo’n begrafenis.’ ‘Ja, gevoelig.’ zegt Jarno hoofdschuddend met één wenkbrauw hoog geheven. ‘Kom, we moeten wat eten.’ zegt Suzy. ‘Dan worden we weer onszelf.’ ‘Sorrie meissie!’ roept mevrouw de Vries de winkel in, waarna ze de deur dicht laat vallen. Hierop zet het gezelschap zich in beweging richting Paradise Garden. Jarno steekt nog even zijn hand op naar Naomi. Die knikt kort en draait zich om naar de wand met emmers waar nog enkele bosjes bloemen in staan. ‘En bedankt, Maria.’ denkt Jarno een beetje boos.

Eenmaal in het restaurant wordt iedereen weer een beetje warm en dat komt de onderlinge sfeer ten goede. Wanneer Jin dan vanuit de keuken met een schaal loempiaatjes verschijnt gaat er een klein applausje op. ‘Op Theo.’ zegt Jarno met een loempiaatje in zijn geheven hand. De anderen vallen hem bij. ‘Op meneer Theo.’ Mevrouw de Vries had al een hap achter de kiezen maar valt nu ook bij. ‘Op die brave Theodoor. Hij zee altijd dat ik m’n grote mond een beetie moes houwe. Ja, daar hadtie wel gelijk in hee.’ Opnieuw rollen de tranen over haar wangen. Suzy reikt haar snel een paar servetjes aan, waarna iedereen nu vriendelijk naar mevrouw de Vries glimlacht. Zij kende Theo per slot van rekening het langst. ‘En precies nou maak ik dat juffie van de bloeme ook nog boos. Je had gelijk Theo, eerst nadenke!’ Op dat moment gaat de deur van het restaurant open. Iedereen kijkt om en ziet Naomi binnenkomen. Ze aarzelt als ze ieders ogen op haar gericht ziet, maar meneer Pan springt op en loopt op haar af. Hij neemt haar jas aan en brengt haar dan naar de tafel. ‘Hallo Suzy,’ zegt ze, ‘is het goed dat ik ook een hapje mee eet?’ ‘Natuurlijk lieverd, neem plaats.’ Jin schuift de stoel naast Jarno naar achteren en gebaart met een vlakke hand dat ze mag gaan zitten. Jarno kijkt naar haar op. Naomi raakt even licht met haar vingers zijn blonde krullen aan en gaat dan aan tafel zitten. Mevrouw de Vries heeft het kleine gebaar gezien en zegt tegen Suzy ‘Ojee, heb u nog een servettie voor me?’ Terwijl Maartje haar tranen droogt, snoepen de anderen van de lekkere hapjes die door een bediende op tafel zijn gezet. Naomi legt uit dat ze straks de winkel nog moet opruimen, maar dat ze had besloten toch hun gezelschap op te zoeken. Jin verteld wat de namen en ingrediënten zijn van de hapjes. Suzy schenkt voor iedereen een drankje in en Jarno kijkt naar het bloemenmeisje dat nu naast hem aan tafel zit te praten en te lachen. Het is wonderlijk denkt hij, hoe op één dag de trieste en de mooiste momenten kunnen samenvallen.

_{2e Refrein wordt vervolgd}