Brug

Even later staat het kleine gezelschap in de buurt van het gedolven graf. De zoon staat naast de uitvaartbegeleider die zojuist nog enkele woorden gesproken heeft. Er staan wat mensen dichtbij. Meneer en mevrouw Pan staan bescheiden achter het groepje. Er tegenover staan mevrouw de Vries en Jarno. De bloemen zijn naast het graf gelegd en de kist met het lichaam van Theo zakt langzaam weg in de aarde. Het is stil.

Na een laatste groet draait eenieder zich van het graf af en wandelt stil en in gedachten terug naar de koffiekamer van het uitvaartcentrum. De trage passen op het knerpende grind geven ritme aan de lichte bries die door de bomen waait en daar de laatste verkleurde dragers van het zonlicht losblaast van de takken. De avond valt ongemerkt samen met de langzaam neerdwarrelende herfstbladeren die bij het draaien in de luchtstroom, het ritselend neerkomen en knisperend schuiven over de paden, perken en graven een hoorbare illusie scheppen van een langzaam ruisende branding. 

_{Einde Brug}

…

Het tij neemt me mee

Het water neemt me mee

De rivier neemt me mee

Tot ik uitstroom in de zee