3e Couplet – vervolg

De kleding die Jarno op de boot heeft is oud, verweerd en ongestreken. Op de dag van de begrafenis loopt hij dan ook eerst even de stad in om wat fatsoenlijks te kopen. Een zwarte spijkerbroek is zo gevonden, maar voor een net overhemd kan hij niet slagen. Alle effen gekleurde vindt hij niks. Te saai. Maar je kan natuurlijk ook niet met een druk patroon of een hawaii blouse aankomen. Niet dat hij ooit een blouse met palmbomen en papegaaien zou kopen maar toch. Theo was ook altijd sober gekleed dus die zou niet gekozen hebben voor veel kleur. Alhoewel, hij werd helemaal vrolijk van de viooltjes en de narcissen afgelopen voorjaar. Waarom zou Jarno dan op zijn begrafenis niet iets in die gedachte kunnen dragen? Het valt nog altijd niet mee om wat te vinden, tot hij bij een klein zaakje in de etalage een pop ziet die een overhemd met bloemenprint aan heeft. Binnen hangen nog een paar verschillende kleuren waarbij de donkergroene met oranje en goudkleurige bloemen meteen zijn aandacht trekt. Even later koopt hij nog een paar nieuwe sneakers, waarna hij bij een moderne modezaak een gevoerd spijkerjack vindt. In een pashokje trekt hij zijn verzamelde outfit aan en bekijkt zich even in de grote spiegel aan de wand. ‘Netjes voor nu,’ denkt hij, ‘maar ook praktisch om op de boot te dragen.’ Zeker nu de winter in aantocht is kan hij de korte broeken en hemdjes wel in de kast laten liggen. Het is lang geleden dat hij zoveel geld uit heeft gegeven voor kleding. En toch is Jarno nog niet klaar. Hij stapt bij een kapperszaak naar binnen waar hij even op zijn beurt moet wachten, maar dan wordt zijn door weer en wind verbleekte wilde krullenbos in model geknipt. Vervolgens wordt hij geschoren, waarna zijn gladde wangen ingewreven worden met een heerlijk geurende balsem. In zijn nieuwe kleren en met zijn frisse uiterlijk is Jarno zoals zijn moeder vroeger altijd zei ‘Weer helemaal het ventje.’ Toch weet hij dat deze opknapbeurt niet alleen voor de begrafenis van Theo is. Zo dadelijk moet hij mevrouw de Vries ophalen, maar eerst wil hij nog iets anders doen.

De voorjaars- en zomerbloemen hebben plaatsgemaakt voor wat stemmiger gekleurde Chrysanten, Hortensia’s en Gladiolen. Op de werktafel stelt Naomi twee boeketten samen die besteld zijn door het kantoor aan de overkant van het plein. Als buitenste krans voegt ze wat takjes eikenblad toe wanneer ze de deur open hoort gaan. ‘Goedemiddag!’ roept ze. ‘Ik kom zo bij u hoor.’ Ze krijgt geen antwoord dus kijkt ze even over haar schouder wie er binnen is gekomen. ‘Hoi Naomi.’ zegt Jarno. Ze staat daar even en legt dan het boeket op tafel, waarna ze zich helemaal omdraait. ‘Jarno.’ zegt ze zonder er bij na te denken. Namen onthouden is nooit haar sterkste kant geweest. Wanneer mensen zich voorstellen is ze hun naam vaak direct weer vergeten. Afgelopen zomer heeft ze een paar keer aan de jongen gedacht en als ze in de winkel bezig was met een bos tulpen te mengen, zag ze soms zijn glimlach weer even voor zich. Maar zijn naam was haar ontschoten. Nu, met het zien van zijn krullen, glimlach en vooral die leuke blauwe ogen komt zijn naam als vanzelf. ‘Wat leuk je weer te zien.’ zegt hij. Ze ziet zijn schouders een klein rondje draaien van nervositeit. Maar ze ziet nu ook zijn gezonde kleur, de lichtheid in zijn ogen en zijn opgeheven hoofd. En dan zijn kleding. De klusjesman van het voorjaar heeft plaatsgemaakt voor een vlotte nette verschijning. ‘Wat zie je er leuk uit,’ zegt ze, ‘ben je op zoek naar bloemen voor een feestje?’ Zijn ogen kijken direct naar het fleurige overhemd, waarna hij haar bezorgd aankijkt. ‘Nee, geen feestje, voor een begrafenis.’ Ze weet even niet wat ze moet zeggen en blijft Jarno recht in de ogen aankijken. ‘Is het te vrolijk?’ vraagt hij terwijl hij zijn jas wijd opendoet. Naomi ziet nu de mooie bloempatronen op zijn overhemd. Zacht zegt ze ‘Calendula. De zonnevolger. Wat mooi.’ ‘Wat bedoel je, de zomervolger?’ vraagt Jarno verbaasd. ‘Nee, de zònne volger. Die bloemen op je overhemd, dat zijn Goudsbloemen. Wanneer ze bloeien dan richten ze zich, van zonsopkomst totdat ze onder gaat, altijd op de zon.’ Jarno bekijkt zijn overhemd nogmaals en dan verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. ‘Maar, zoals jij dat beschrijft vind ik het heel goed bij Theo passen.’ ‘Is het de begrafenis van die… Theo?’ vraagt Naomi. ‘Ja. Hij zat maar wat graag in zijn tuin, op een bankje in de zon.’ ‘Is Theo familie van je?’ ‘Nee, geen familie. Theo was…, was een…, een vriend.’

Nu Jarno het uitspreekt overvalt de dood van Theo hem opnieuw. Naomi ziet hem zijn jaspanden weer helemaal over elkaar vouwen, waarbij zijn handen en armen ineen verstrengeld raken rond zijn borstkas. Even rilt hij, waarna hij zijn blik op het plafond richt en snel een paar keer met zijn ogen knippert. ‘Hè gezellig.’ zegt hij zacht op laconieke toon. Naomi komt achter de toonbank vandaan en loopt naar de met bloemen gevulde emmers. Ze pakt resoluut een bos goudoranje bloemen en draait zich naar Jarno. ‘Wat denk je hiervan?’ vraagt ze. ‘Deze bloemen zijn het symbool van levensvreugd en optimisme. Maar ook voor een liefdevolle herinnering. We gebruiken ze hier in de winkel heel vaak voor rouwboeketten.’ Jarno kijkt haar bedeesd aan. Ze stapt op hem af en veegt even met haar duim over zijn wang. ‘Kijk eens, hoe mooi dit staat.’ en ze wurmt met één hand zijn armen los waarna ze de bos voor zijn overhemd houdt. ‘Een perfecte combinatie.’ Jarno knikt en lacht. ‘Ja, je hebt gelijk. Theo zou dit ook heel mooi hebben gevonden.’

_{3e Couplet wordt vervolgd}