We schuifelen door een enkelhoog sneeuwdek de helling op. Na de bewolking van gisteravond is de hemel weer helemaal geklaard. Je voelt de zon alweer aan kracht winnen en het zal niet lang duren voor alle kristallen gesmolten zullen zijn. Veranderd in water. Water wat de weg omlaag zal vinden naar de vruchtbare grond in het dal. De vele appelbomen in de kleine boomgaarden zullen daar dankbaar van groeien waarna de boeren er weer de vruchten van kunnen plukken. Voor ons is het vandaag een bijna surrealistische tocht om in dit besneeuwde landschap hetzelfde pad te volgen als een dag eerder. Gisteren hebben we een mooie dagtocht gemaakt. Vanuit de gite Toūda was het zo’n 2 uur wandelen tot aan de oevers van het meer Izourar wat op ruim 2500 meter boven de zeespiegel ligt. De lucht was helder, de zon scheen intens en het landschap was zo vroeg in het jaar nog wat dor en kaal. Lager in het dal stonden de appelbomen al vol bloesem terwijl op deze hoogte de schapen en muildieren een schamel grasspietje moesten zoeken. Het was zo’n mooi landschap. In de verte liep een herder. Verder kwamen we niemand tegen. Wat een ruimte en stilte om ons heen. Tijdens de afdaling volgden we een oude beekbedding waardoor het meer, eenmaal gevuld met water, het vruchtbare land benedenstrooms bevloeid. In het dorpje Zawyat Oulmzi zagen we onze herberg boven op een heuvel liggen. Het laatste stukje wandelden we weer even steil omhoog waarna we van thee, versgebakken koekjes en een heerlijk avondmaal konden genieten. Toūda wordt gerund door Fatima en Nejma die ons  verwennen tijdens ons vol pension verblijf.  Gisteravond betrok echter de lucht en toen we door de ramen keken zagen we een paar sneeuwvlokjes dwarrelen.  Het was een rare gewaarwording om midden in Marokko met sneeuw geconfronteerd te worden. Volledig verrast waren we vervolgens toen we vanochtend dat dikke pak sneeuw zagen liggen. We hebben snel ontbeten en zijn opnieuw op pad gegaan naar het hooggelegen meer. En nu staan we hier weer aan de oevers. Gisteren het stof wat door galopperende muildieren werd opgeworpen. Vandaag een grote witte vlakte van sneeuw. Wat een verschil, wat een ervaring, wat een prachtig land. Dit dal heet Aït Bougmez, de Bougmez vallei, wat letterlijk “Gelukkige vallei” betekend. We snappen het. 

^{Marokko 2014}

Dit was een eerste verhaal over Marokko in onze tijdreis cyclus. Er zullen er zeker nog enkele volgen want we zijn er diverse keren op vakantie geweest. Iedere keer waren er weer verrassingen, leuke ontmoetingen en geweldige plaatsen te ontdekken. In Marokko ben je maar net buiten de grenzen van Europa maar het is zo’n andere wereld. Vol avontuur en schoonheid. Ik slinger met alle plezier een paar keer per week aan mijn tijdmachine maar zodra het in de toekomst ook maar even kan neem ik mijn lief mee op een nieuw avontuur in het land waarvan we zo veel mooie herinneringen in ons hart hebben gesloten.