Een tweede herinnering aan Marokko.

Vandaag nemen we afscheid van onze gids, kok, hulpgids en ezeldrijvers. Ze hebben ons tien dagen geleid, gevoed, geholpen en vermaakt. Bij de eerste ontmoeting was iedereen nog een beetje op afstand maar gaandeweg leerden we elkaar wat beter kennen en hadden we ook veel plezier. In de gites en herbergen waar we sliepen was er in de avond meestal wel tijd voor gezelligheid. Het toeval wilde dat vier reisgenoten tijdens deze tocht van tien dagen jarig waren, waaronder ikzelf. Na het avondeten ging plotseling het licht uit en onder kaarslicht werd er een versgebakken cake binnengedragen. Zo ging dat bij de verjaardag van José en Karin enkele dagen eerder ook. Dat is toch leuk! Nu we toch gezellig met z’n allen aan tafel zaten vroegen we of de mannen meededen met ons kaartspel SkipBo. Ik had het een paar jaar geleden van mijn zus Anja als verjaardagskado gekregen en sindsdien ging het wel vaker mee op vakantie. Bij een kaartspel gaat het natuurlijk om de waarde van een speelkaart en die konden we al snel in het berbers benoemen. Wahed, sjoes, tlata, arba, khamsa, enzovoorts, van 1 t/m 12. De spelregels vergden iets meer creativiteit maar met wat Franse woorden, Hollandse grappen en Wereldse gebaren kwamen we een heel eind. Wat was dit een fijne manier om mijn verjaardag te vieren. Zo hebben we tijdens de rest van de tocht veel potjes gespeeld en altijd met veel enthousiasme en plezier.

En nu zijn we uitgespeeld. De tocht is ten einde. Over een uurtje stappen we in onze taxibus en zullen we dit mooie berggebied verlaten. Als groep hebben we een leuke fooi bijeen gelegd voor alle Berbermannen. De gids en de kok staan hierarchisch bovenaan de groep en in hun envelop zit dan ook een relatief groter bedrag. Maar ze zijn allemaal blij met onze tip en aandacht. Nick bedankt de gids en roemt de verschillende lessen die we na het avondeten kregen. Lessen over Marokko, het geloof, de natuur en het gebied waarin we rondtrekken. Jet, die nog weleens hielp met het schillen van de aardappels, bedankt de kok voor het eten elke avond en voor de lunches onderweg, op een bergpas of in de schaduw van een boom. Ik bedank de overige mannen voor hun harde werken, het verzorgen van de ezels en het overbrengen van alle bagage naar iedere nieuwe herberg. Als ieder zijn fooi heeft ontvangen overhandig ik onze gids een in krantenpapier verpakt kado. Hij heeft geen idee wat er in zit en ook de rest van de mannen komt er bij staan. Hij begint met uitpakken en dan verschijnt …. het SkipBo spel! De kaarten worden in de lucht gestoken en er gaat een gejuich op. Ze zijn er zichtbaar heel blij mee en onze groep van reizigers wordt hartelijk bedankt. Wat ontzettend leuk dat ze zo enthousiast zijn. We gaan ze nog missen. En dat kaartspel? Tja, we gaan niet wachten tot ik weer jarig ben, we kopen gewoon een nieuw als we weer thuis zijn.

^{Marokko 2011}