De herinneringen zijn soms uitgebreid maar soms ook summier. Het is sowieso de vraag of dat wat je na jaren nog weet na te vertellen wel werkelijk zo is gebeurd. Sommige gebeurtenissen maak je groter, andere ben je gewoon vergeten. Totdat er iets gebeurd en er een luikje in je hoofd open word gezet. Ik heb al eens verteld over een oude knuffel die ik op een gegeven moment weer in handen kreeg. Ik had die gebreide pop misschien wel 15 jaar niet gezien en was hem dus totaal vergeten. Na al die jaren pak ik hem op en hou hem even tegen mijn wang. Japio! Dat ik ineens zijn naam weer wist verrastte mij nog meer dan Japio zelf. Zijn van wol en stof gemaakte lijfje was al vanaf zijn schepping op de hoogte dat het vertrekpunt uiteindelijk ook weer de bestemming zou worden (dust to dust). Zelf moest ik even wennen aan het idee dat dingen dus kunnen terugkeren, kaatsen, boemerang-effect, elastiekrelaxatiëring, ….. Nou ja, wat ik dus bedoel is dat iets weer terugkomt in je geest terwijl het er al die jaren uit is weg geweest. Zo ook de eerste vakantie met rugzak die Yvonne en ik hebben gemaakt. In 1985 waren we allebei 19 jaar en hadden een ticket gekocht naar Kreta. Verder zouden we wel zien waar we terecht kwamen als we drie weken later maar weer ons retourtje Schiphol konden verzilveren. Vandaag sloeg ik een fotoboek open en zag allerlei ingeplakte herinneringen aan die vakantie. In dit blog waarin we op pad zijn in het verleden is het nu dus tijd om een kort verslag te doen van die terugkeer in de tijd, tenminste wat ik me er nog van herinner. We gaan naar Kreta, we gaan naar “Het eiland van de vorige dag” (zie toelichting onderaan dit schrijven).
We waren al samen naar Spanje en Londen geweest maar nu had Yvon het idee om er met een rugzak op uit te trekken. Niet met een tentje maar gewoon onderweg een hotel of pension zoeken om te overnachten. Dat is iets wat we sinds die tijd regelmatig zijn blijven doen. We hebben al een paar rugzakken en heel wat schoenen versleten.
Op deze foto, gemaakt door mijn moeder, gingen we voor het eerst met al ons hebben en houwen op de rug op pad.
Na de heenvlucht op Heraklion zijn we een nacht in de hoofdstad gebleven. De volgende dag zijn we gaan lopen naar een dorpje aan de kust. Bleek gelijk ruim 20 km te zijn. Met een volle rugzak was dat een flinke tocht en het is eigenlijk een wonder dat we niet meteen genezen waren van ons rugzaktoerisme.
We zochten onze slaapplaatsen wel uit. In dit hotel in aanbouw was al één kamer klaar (nou ja, bijna), de rest stond nog in de steigers. We mochten er gratis slapen als we maar wel reclame maakten. Dus mensen, boek een reisje naar Kreta en slaap in dit gastvrije hotel in Alikianos. Ik hoop wel dat het inmiddels helemaal af is.
De Samaria kloof is een van de bezienswaardigheden op het eiland. We zijn er met de bus heen gereden en vervolgens te voet afgedaald. Het was een warme tocht.
Op deze foto kreeg ik een knuffel van Yvon.
De kloof eindigt bij het dorpje Agia Roumeli aan de Middellandse zee. Hier zijn we dan ook een paar nachtjes blijven logeren om lekker van het strand te genieten.
We hebben ook twee keer een brommer gehuurd om de omgeving te verkennen. De stranden aan de zuidkust waren op deze manier makkelijk te bereiken.
Ook de hoogvlakte van Lashiti zijn we rondgereden waar we de grotten van Zeus hebben bezocht.
We reisden ook veel per bus.
De verschillende bestemmingen waren niet altijd even makkelijk uit elkaar te houden
Aan het einde van onze reis over het eiland verbleven we opnieuw een paar dagen in het stadje Rhetymnon.
In 1985 werd hier de plaatselijke courant gezet met hypermoderne apparatuur. Ongelofelijk hoeveel er in een paar jaar kan veranderen 😉
Uitleg over het eiland van de vorige dag: Umberto Eco, schrijver van onder andere “De naam van de Roos” heeft in de jaren negentig een boek geschreven over een schipbreukeling. Deze man bevond zich op een scheepswrak in de Stille Zuidzee. Aan de oostelijke horizon ziet hij een eiland maar het is onbereikbaar voor hem. De schrijver verteld de lezer dat het eiland aan de andere kant van de datumgrens ligt en dus een eiland is waar het nog de vorige dag is. Het eiland was dus zowel in ruimte als in tijd onbereikbaar. Voor wie dit gegeven iets te abstract is kan ik ook wel een ander voorbeeld geven. In het boek van Jules Verne “Reis om de wereld in tachtig dagen” denkt het hoofdpersonage Phileas Fogg de weddenschap verloren te hebben. Echter, hij pakt toch de winst want hij is de wereldbol volledig omgereisd in oostelijke richting (tegen de zon in) en heeft dus een dag ingelopen op de kalender. Hij is dus eigenlijk de wereld rondgereisd op weg naar zijn eigen Engeland van de vorige dag. Als het nog niet duidelijk is verwijs ik graag naar de relativiteitstheorie over licht en tijd van Albert Einstein want die snapt iedereen.
Wat een heerlijke reis moet dat geweest zijn..zo samen en nog zo jong en alleen verantwoordelijk voor elkaar.Ik kan het ook nog van mijzelf herinneren dat je gewoon maar alles doet zonder over alles na te denken.
Die foto van Yvon..zo mooi zeg
En dat briefje naar huis..zo ging dat in die tijd en heel vaak kwam de brief of kaart pas aan als je al weer thuis was.
Weer goed geschreven hoor Menno.X
Leuk!!! Zo mooi en jong.Toen dacht je zeker nog niet aan die hersenkrakende theorieen.Daag groeten van Ma Harmans
Wat een jonge koppies. Leuk!!!!