We blijven nog heel even in Lapland voor we weer verder reizen naar de volgende bestemming want het is hier zo mooi. Het gebied waar we verblijven kent weinig musea, geen architectonische hoogstandjes uit het heden of verleden. Geen grote steden of pretparken, geen winkelcentra, souvenirwinkels of casino’s. Geen warme stranden, hoge bergen, zonnige terrasjes, Indiase restaurants, middeleeuwse kerken of ….. Het is gewoon een uitgestrekt natuurgebied waar je eigenlijk alleen maar van de stilte en rust kan genieten. De enige uitstapjes die je kan maken zijn; een sledetocht met rendieren, een tour op een sneeuwscooter, een avondwandeling maken op sneeuwschoenen, een wilde rit over de steppe met een eigen hondenslee en wanneer het donker is naar buiten om het noorderlicht te bekijken. En wie zit daar nu op te wachten? Nou,….. Wij!!!

De sledetocht met rendieren is een beetje een standaard rondje door het bos. Voorop rijdt de menner en daarachter zijn als een treintje wel tien sleden vastgebonden. Weliswaar elk met een eigen rendier maar deze brave dieren sjokken stapvoets voort op een wel heel laag tempo. Ik begin me af te vragen waarom ze eigenlijk rendieren heten, luipaarden zou meer de lading dekken. Het is een leuke tocht maar niet te vergelijken met de sledehonden van een dag ervoor. Dat ging echt als een tierelier. We kregen eerst een goede instructie over het besturen van de slee. Ten eerste; goed vasthouden! Ten tweede; goed remmen! Ten derde; vooral goed remmen!! Eenmaal ingespannen stonden de zes honden te blaffen en te trekken aan het tuig. Ze wilden alleen maar vooruit vooruit. Yvonne ging de eerste helft lekker onder een dekentje in de slee zitten en ik moest met twee voeten en mijn volle gewicht op de rem blijven staan. Als je dan ook maar even je voeten lichtte ging je slee ervandoor. Troika hier, Troika daar, Troika overal jaja. Geweldig. We volgden de aanvoerder die voor ons uit reed en scheurden door bos en veld. Na een klein uurtje stopten we voor een pauze. De honden werden aan bomen vastgebonden want anders was het voor de achterblijvers een eind lopen naar huis. Het is hier blijkbaar heel normaal om je hond aan een boom in het bos achter te laten. Na opgewarmd te zijn in een klein huisje met vuur en warme bessensap gingen we weer op pad. Ik mocht nu zitten en Yvonne spoorde de honden aan. Het pad was soms wat hobbelig dus zonder blauwe plekken kwamen we er niet van af maar het was ontzettend leuk. Na afloop aaiden we de brave blaffende rendieren.

Een dag later gaan we per sneeuwscooter een grote boerderij bezoeken waar de sledehonden worden gefokt. Ook dat is een hele belevenis. De met een soort rupsband aangedreven scooters zijn in de verse sneeuw prima te besturen maar op de wegen en paden waar al veel ingevroren sporen liggen heeft het stuur soms een eigen wil. We hebben wel een instructie gekregen hoe het apparaat te berijden maar het is harder werken dan een slede met zes hk (hondenkrachten). Op een gegeven moment, we zijn na een korte stop van plaats verwisseld, gaat het dan ook mis. Yvonne komt, in een bocht naar rechts, met de voorste ski’s in een oud spoor waardoor de scooter naar links beweegt. Van schrik gaat het gas er vol op inplaats van los te laten en zo vliegen we uit de bocht en belanden we in het struikgewas. We zijn gelukkig ongedeerd maar de scooter is niet meer voor- of achteruit te krijgen. Aangezien we de laatste in een groep van vier sneeuwscooters zijn konden we niet anders doen dan wachten tot we gemist worden. We brengen dan ook de nacht in de open lucht door en worden pas na 24 uur door een overvliegende rescue helikopter ontdekt. We hadden dan ook met afgebroken takken de letters S.O.S in de sneeuw …..

_{Wacht even hoor, ik check onze tijdreismachine of er geen deviatie is opgetreden met betrekking tot plaats en tijd. De quantum theorie en de praktische tracking van het geheugen lijkt soms een kleine afwijking te genereren…. Ja, zie je wel,}

_{>adress #2987-5487 invalid. w DS_past_subsequence 778865}

_{De reality-checker is omgewisseld met de parallelle dream-sequencer waardoor nu onze ergste nachtmerries worden onthuld. Even snel resetten voordat het systeem nog verder down-scaled naar onze basisinstincten zodat de rest van deze blog alleen nog maar verhaald over blote mensen (wij) die samen rond een vuur dansen en drinken en zoenen en .....}

_{>reset accomplished. restart system ...... ready_memory reload 100%}

….. het duurt misschien tien minuten maar dan keert eerst onze gids terug op zijn scooter en vervolgens nog wat mede tochtgenoten. Met hun hulp kunnen we de scooter achterwaarts uit de berg manoevreren waarna de schade op het eerste gezicht mee lijkt te vallen. Sterker nog, op het einde van de rit checked de gids nog even alles en is er, op een deuk in ons ego na, niets aan de hand.

De laatste avond gaan we, samen met een Nederlands stel, onder leiding van een gids op sneeuwschoenen op pad. De kou is geen probleem want dit is hard werken en dus zweten. Toch stijgen we al snel en komen boven op de berg uit waar we overdag al een paar keer hebben gewandeld. Nu, in het donker, is het een fantastische ervaring. In een soort ijsgrot, wat gewoon een beijsde boom is waarvan de lange takken naar de grond buigen, drinken we iets warms (moet wel bessensap zijn) uit de thermoskan van de gids. Hierna dalen we weer met grote sprongen af. De kristallen stuiven om onze oren en af en toe rollen we door de sneeuw wanneer we ons evenwicht verliezen. Wat een pret is dit en wat een leuke manier om onze vakantie in dit prachtige gebied af te sluiten.

En dan nog de Aurora Borealis. Vlak bij onze hut is een bevroren meer waar we ’s avonds in het donker een paar keer heen wandelen. Door de vlakte is de horizon relatief laag en dat vergroot de kans om het noorderlicht te zien. We hebben helaas geen geluk en zullen deze week niet die mooie groene vegen of paarse wervelstromen kunnen waarnemen. Om die droom uit te laten komen zullen we nog eens op reis moeten naar dit geweldig mooie Lapland. Of … zal ik die parallelle dream-sequencer even een technisch tikkie geven?