Het reizen door je herinneringen brengt je soms op vreemde plaatsen. Niet altijd kom je op een zonnige of spannende bestemming terecht. Dit keer een kort uitstapje naar de winter van 1993.

Ik heb heel de avond gewerkt en nu tegen twaalven ben ik op weg naar huis. Het is half december en koud, mistig en stil op straat. Ik fiets in het donker door de straten en ben bijna thuis. Tegenover ons huis staat een school. Voor de school ligt een plein. Overdag spelen daar de kinderen tijdens het speelkwartier of na schooltijd. Nu, midden in de nacht, is het er donker. Hoewel, ik fiets de straat in en zie een mysterieuze gloed van licht. Op het plein is een grote kerstboom geplaatst met wel honderd lichtjes. Door de mist is het alsof je een sprookje betreedt. Ook al is het bijna middernacht, ik bedenk me hoe geweldig het zou zijn om mijn zoontje wakker te maken, een deken om te slaan en hem mee te nemen naar buiten. Naar zijn schoolplein. Naar de kerstboom die, verlicht als een toverboom, hem zal verlichten. De magie, de schoonheid, de nacht en het licht. Als ik mijn fiets in de schuur heb gezet en binnen stap in mijn huis bedenk ik me dat het beter is om het ventje te laten slapen. Rust. Regelmaat. Ik kijk nog even bij mijn kinderen die heerlijk slapen in hun bedje. Ik laat ze.

Nu, later, denk ik nog wel eens aan die nacht. Waarom doe je soms niet wat je gevoel je ingeeft? Waarom laat je die kleine grote momenten onbenut? Mijn zoon heeft heerlijk geslapen die nacht, zeker weten. Alleen nu beschrijf ik de gemiste kans. Terwijl ik liever had willen schrijven over de herinnering dat ik hem wèl wakker had gemaakt en mee naar buiten had genomen. In een dekentje, in mijn armen, samen een kerstliedje zingend. Even buiten onder de O Denneboom met wonderschone takken.