Van Northumberland naar The Northern Territories lijkt maar een kleine stap maar in werkelijkheid is het hemelsbreed een afstand van 14.968 kilometer. Van het noorden van Engeland naar het noorden van Australië. Gelukkig is ons transportmiddel een tijdmachine want het is ook nog eens ruim 22 jaar vóór onze trip in Engeland. Maar ja, met een redelijk geheugen, een hang naar nostalgie en een scanner om ingeplakte foto’s te digitaliseren kom je een heel eind.
Het volgende verhaaltje heb ik nog niet zo lang geleden opgeschreven. Een herinnering aan 1995:
Ze staat onder de sterren. De namen of de sterrenbeelden kent ze niet maar ze vindt ze mooi. De sterretjes zijn hier, midden in een grote woestijn, ook heel erg goed te zien. Ze is vier jaar en heeft de afgelopen vijf weken gekampeerd met haar broer van zes en haar pappa en mamma. Ze weet nog veel van de dingen die ze allemaal heeft gezien maar toch ook weer niet alles. De papegaaien voeren, en een groot beest aaien. Dat was alweer een tijdje geleden. En het kroelen met een lieve kangaroe, dat was leuk. Dat ze haar broer met een steen een gat in zijn hoofd heeft gegooid was wel even schrikken maar gelukkig viel het allemaal wel mee. En vandaag dan de wandeling langs al die hoge ronde bergen. Van een afstandje lijken ze wel op een paar boterhammen die boven de grond uitsteken. Er was ook een zielige hond die om eten kwam bedelen. Gelukkig had mamma wat oud brood en dat mochten ze aan het magere beest voeren. Hij schrokte alles snel naar binnen en rende daarna weer vlug de bosjes in. En nu is het avond en heel erg donker. Ze zijn met z’n vieren naar een dorpje geweest waar muziek werd gemaakt en gezongen. De camper staat hier op een donker veldje en het is bijna tijd om te gaan slapen maar zo veel sterren heeft ze nog nooit gezien. Het lijkt wel een wolk met allemaal lichtpuntjes. Dan tilt pappa haar op. “Zullen we dansen?” vraagt hij. “Ja” zegt ze, natuurlijk. Mama staat hand in hand met haar broer naar de sterrenhemel te kijken. Ondertussen draaien pappa en zij in het rond terwijl ze samen een wijsje neuriën. Ze dansen onder de sterren.
Yulara campground, Australië 1995
Wat een heerlijk tijdreis! En zo ontroerend om te lezen en te zien dat jullie met het gezin van de kleine dingen op reis kunnen genieten, terwijl je in de grootse natuur/wereld bent.
Wat hebben jullie je kinderen veel mooie dingen mee gegeven. Robin zo klein nog en voor geen een dier bang. Fijn.Goeie reis verder Groeten van Ma Harmans
Hoi, dat is even een overgang van Engeland naar Australië ..maar zo mooi wat waren ze nog klein en jullie nog zo jong.
Als jullie de foto’s zien komt alles weer boven en dan besef je pas hoe snel de tijd gaat.
Mooie dingen herbeleven heerlijk geniet er van..doe ik met jullie mee ;))
Groetjes X