Het bijhouden van de wandelpaden heeft niet echt een hoge prioriteit in Italië. Tenminste dat is een conclusie die ik na twee wandeldagen voorzichtig durf te trekken. Misschien veranderd het nog wel de komende week en dan bestaat er een kansje dat ik mijn mening daar over bij stel. Mochten de bewegwijzering en de staat van de paden zo blijven dan kom ik daar zeker nog eens uitgebreid op terug. Nadat we gisteren al een keertje verkeerd waren gelopen denk je, dat kan me gebeuren. Maar vandaag zijn we echt gewoon twee keer (en nu begrijp ik waar die uitdrukking vandaan komt) ‘het bos in gestuurd’. Tel daarbij het manshoge gewas wat de paden overwoekerd, het soms heel onzichtbaar maar wel degelijk aanwezige prikkeldraad en de vele losliggende stenen en grind op de steile stukken bij op en dan heb je een hikemare (nieuw woord door mij verzonnen wat een samenvoeging is tussen hike en nightmare en dit woord gaat vast in de nieuwe editie van de Dikke Van Dale vermeld worden). Goed tot zover het slechte nieuws waar ik, geheel tegen mijn traditie in, eens even mee wilde beginnen. Nu wil ik nog even aandacht vragen voor de gastvrijheid van de Italianen in de accomodaties. Het lekkere eten, prima biertjes en wijntjes en ook het weer is fantastisch. De lange paden door de bossen lossen soms ineens op in een prachtig zonovergoten groen landschap waar de schapen en runderen grazen. Je loopt een bocht om en voor je zie je een compleet stadje op de top van een heuvel staan. Dit moet er smorgens vroeg met wat grondmist uitzien als een zwevend luchtkasteel. Én we hebben dit landschap bijna voor ons helemaal alleen. Tijdens de eerste twee dagtochten zijn we elke dag slechts twee wandelaars tegengekomen. Of de rest moet verdwaald zijn op die klotepaadjes dat kan natuurlijk ook.