imageWe zijn aangekomen in Fonfría, letterlijk vertaald: Koudfontein. Één van de eerste dorpjes langs de Camino in Galicië. Volgens de gids een authentiek Galicisch dorp. Dit betekend waarschijnlijk dat hier volgens eeuwenoude tradities de schuifdeuren van alle schuren uit hun hengsels hangen, de helft van de huizen leeg staat terwijl de andere helft er uit ziet of de Romeinen er zojuist met een legioen soldaten hebben huisgehouden. Volgens diezelfde overlevering laat men de honden los lopen en de koeien op straat schijten. Ik twijfel of ik de juiste vervoeging heb gebruikt, het is denk ik ‘Galicisch’ maar het zou ook ‘Gallisch’ kunnen zijn. Om kort te gaan, de armoede is groot in deze kleine dorpjes. Ook hier zijn de jongere generaties naar de grote steden verdwenen en wat overblijft zijn wat oudjes en veeboeren en wat oude veeboeren. Èn een paar ondernemers die een herberg, café of wat vending machines runnen. Die herbergen en cafés zijn natuurlijk prima initiatieven. De ter preventie achter hekwerk opgestelde snoep- en koffieautomaten maken zo’n dorpje echter nog doodser.

Tot zover mijn zwartgallische opmerkingen want het is hier toch ook wel mooi hoor. Zoals gezegd zijn veel herbergen en hostels sfeerrijk en gezellig. Ook hebben we een aantal keer lekker gegeten. In Villafranca hebben we zelfs de enige Kebabzaak die we tot nu toe in Spanje tegen zijn gekomen een bezoek gebracht. Heerlijk! Turkse pizza en een broodje döner en nog een broodje döner. Als die kruisvaarders dat tien eeuwen geleden hadden geweten dan zouden ze misschien iets minder rigoureus de Arabieren hebben verjaagd. Het landschap is groen en bergachtig. De ochtenden zijn fris maar we hadden tot nu toe weer mooie zonnige dagen. Na de vele kilometers die we de laatste dagen langs autowegen hebben afgelegd lijken we hier weer met bergpaden te maken te krijgen. O ja, die autowegen! Toch gek dat je op zo’n wereldberoemde als cultureel erfgoed bestempelde wandelroute regelmatig de vluchtstrook van een rijksweg opgestuurd wordt. Er zijn grote delen die prima bewegwijzerd zijn maar ook hele stukken waar geen aanwijzing te vinden is. Ik hou van avontuur, in die zin vind ik deze tocht juist wel erg braaf, maar kilometers in de berm van de autoweg tegen het verkeer in wandelen is spanning zoeken op een verkeerde manier.  (Opmerking van de redactie: Ophouden nou met dat gezeur!) 

image

De laatste week is aangebroken, nog 150 kilometer in zes dagtochten en dan zijn we in Santiago de Compostella. Gek, maar we kijken er naar uit.

2 comments on “Galicië

  1. Hoi Menno en Yvonne, wat hebben jullie al veel beleefd op deze tocht. Respect. Mooie foto’s, heel mooi verwoord. Het is een genot om te zien dat jullie dit intens beleven. Met diepte en hoogte punten, slecht en mooi weer weten jullie ook goed mee om te gaan, Top!!! Nu deze laatste week (de laatste loodjes) gaan jullie gewoon doen, dat weet ik nu inmiddels wel, succes nog en vooral blijven genieten, Groetjes Sjon.

  2. Hoi Yvonne en Menno. Ik ben net weer thuis van mijn midweek en ik heb jullie blog weer gauw opgezocht en met plezier gelezen. Onderweg vertelde ik het nog dat jullie laatste week in ging. Fijn om wat van je te lezen en ik ga snel het vervolg ophalen Daag Groetjes Ma.

Reageer