O.. O.. Galicië!! Vandaag een prachtige etappe gewandeld over groene heuvels, mistige weides en mysterieuze bospaden. Niet elk Galicisch dorp is even bekoorlijk maar de sfeer is onmiskenbaar anders, en mooi. Af en toe brak de zon door maar we hebben vooral boven, in en onder de wolken gelopen op deze mooie dag. Al vroeg vertrokken uit Fonfría en twee uur later ontbeten in Triacastela. Daarna de in totaal ruim 30 kilometers volgemaakt tot aan Sarria.

Bij het binnenlopen van dit stadje komen we voorbij een hotel waar onze reiskameraad Bill verblijft. Hij ontvangt hier vandaag zijn vrouw en drie kinderen die hem de laatste 115 kilometer gezelschap gaan houden. Net als wij voorbij lopen zien we dat zijn gezelschap uit een auto stapt. Bill ziet ons al snel en zodoende kunnen we direct even kennismaken met zijn gezin. Wat een toeval. Als we ons opgefrist hebben in ons hotel lopen we het stadje in. Na wat omzwervingen belandden we op een heerlijk terras in een binnentuin van een Italiaanse herberg. Als voorafje nemen we een glaasje wijn en vervolgens een heerlijke pizza en lasagne. Wat is het caminowereldje toch klein, Bill and Family komen ook een glaasje drinken op hetzelfde terras. Die gaan we de komende week vast nog vaker tegenkomen.

Als we wat later teruglopen naar ons hotel komen we op de Calle Major nog meer bekenden tegen. Lola en haar baasje Rémy. Een Amerikaanse bokser (de hond hè) uit New York die getraind word als hulphond maar nu “even” op vakantie is. Een lief beest en als we Rémy tegenkomen praat hij telkens over “us” en “we”. Hiermee bedoeld hij steevast Lola en hemzelf. Dat wordt een bijzonder beest die als hulphond in haar c.v. een getekende credential van de pelgrimstocht naar Santiago kan overleggen.

Zo gaandeweg hebben we toch een paar bekenden opgedaan waarbij we het prettig vinden ze tegen te komen en een praatje te maken. De Italianen, Amerikanen, Duitsers en Nederlanders die wij iets te druk of luidruchtig vinden laten we steeds makkelijker los. Het gaat hier om de aardige mensen waar je een klik mee hebt en soms komen die op een verrassende manier op je pad. Wat dat betreft is het jammer dat Kristel en Filip, de Belgen die we op dag drie al hadden ontmoet, inmiddels naar huis zijn. Een scheenbeenontsteking is hen fataal geworden en ze moeten op doktersadvies beslist drie weken totale rust houden. Hun plan is om zo snel mogelijk weer naar Spanje af te reizen en de tocht te voltooien. Dat gunnen we hun van harte.

Nu dus aangekomen in Sarria en hier start voor heel veel caminogangers de pelgrimstocht pas. Om in aanmerking te komen voor je Compostela in de kathedraal van Santiago moet je minstens de laatste 100 kilometer gewandeld hebben. Aangezien dit voor Spaanse studenten goed is om op hun c.v. bij te kunnen schrijven is deze stad een startpunt voor heel veel jongeren. Het kan dus nog wel eens druk worden de komende dagen. Hopelijk raken hierdoor onze inmiddels geliefd geworden medewandelaars niet uit het zicht. Wie had dat kunnen denken dat we uitkijken naar een ontmoeting voor de kathedraal van Santiago met die gasten.