11 september.

Sinds 1965 mijn geboortedag.

Sinds 2001 een nationale dag van rouw in de Verenigde Staten van Amerika. En sinds die dag, nu 15 jaar geleden, is de samenleving over de gehele wereld ontegenzeggelijk beïnvloed door die aanslag en alle daaruit voortgekomen acties.

Op 11 september zijn er elk jaar weer momenten waarop ik stilstaat bij die aanslag en de gevolgen. Maar ik vier ook mijn verjaardag. Vaak gewoon thuis met Yvonne, kinderen en familie. De laatste jaren ook regelmatig in het buitenland. Vorig jaar nog op een kookcursus met Anja en Leo in Marrakech. Een paar jaar geleden op de theatervloer samen met Wilco en Nick. In 2011 werd ik in een herberg, ergens hoog in het Atlasgebergte, toegezongen door Berbers en reisgenoten.

Vandaag lijkt mijn verjaardag rustig voorbij te gaan. Natuurlijk krijg ik veel whatsapp berichtjes en worden we door de kinderen gebeld waarbij we via Face-Time elkaar spreken en zien. Sem en Tijm met een feesthoedje op, geweldig!! In de herberg waar we vannacht slapen wordt geweldig voor ons gezorgd. Regelmatig een lekker hapje en om half acht gaan we aan tafel. Samen met vijf Amerikanen. Een echtpaar, twee vrienden en een alleenreizende man. We praten wat af aan tafel over allerlei onderwerpen terwijl we van een heerlijke maaltijd genieten. Eerlijk gezegd de beste tot nu toe in de afgelopen drie weken. De gastvrouw Gemma en haar man Leo doen erg hun best. Na het toetje worden er plotseling champagneglazen op tafel gezet. Leo komt met een fles champagne aan lopen en begint aan het hoofd van de tafel (met zwaar Spaans accent) “Gappie burdee too goe, gappie burdee toe goe” te zingen. Iedereen valt in en wat blijkt, Walter, één van de Amerikanen, is jarig vandaag. Bij de check-in had hij zijn paspoort getoond en zodoende had Gemma zijn ‘date of birth’ gezien. Aangezien Yvonne met haar paspoort had ingechecked was mijn ‘geboortedatum’ onopgemerkt gebleven. Na de felicitaties brengt Yvonne de hele tafel op de hoogte dat we nog een jarige aan tafel hebben. Een uitbundig gezongen “Happy birthday dear Menno…..” is het gevolg. Dan worden de glazen champagne geklonken, felicitaties gaan over en weer en hebben we met het hele gezelschap een mooie discussie over hoe mensen van over de hele wereld zo eensgezind de camino kunnen lopen. Dat de champagne vooraf is gegaan door een paar flessen rode wijn doet natuurlijk niets af aan de uitgesproken ideële conclusies.

Ik lig nu op bed dit stukje te tikken en denk nog even terug aan mijn stemming van eergisteren. Met een goede, met liefde klaargemaakte maaltijd, met prettig gezelschap en met een inmiddels ver achter mij gelaten keerpunt ligt de weg weer helemaal open. In mijn door Spaanse wijn wat verhaspelde beste Engels zeg ik: “Santiago gere ve comme!” Yvonne ligt naast me en slaapt inmiddels. Welterusten lieverd, morgen gaan we weer samen op pad.