We hebben tijdens onze dagetappes al een paar keer in de bus gezeten. En dan natuurlijk niet een echte autobus maar de wielersportspreekwoordelijke “bus”. Een grote groep wandelaars die elkaar de berg of tegenwindse vlakte over sleurt. In het begin is het leuk om met een bekend gezicht even mee te lopen en een praatje te maken. Na een paar dagen wordt het echter ook wel eens vervelend als je ’s ochtends bij het ontbijt met dezelfde bekende gezichten aan de gemeenschappelijke tafel zit. Als je dan vlak achter elkaar vertrekt is het al gauw weer van “Hello, Ola, Bonjour, Hoi, Guten Morgen”. Met wat geluk ligt er na een paar uur lopen een dorpje met een cafeetje op de route. Daar loop je dan natuurlijk wel even binnen voor een bakkie koffie. Hé! Wat een bekende gezichten!! “Hello, Ola, Bonjour,…..”. Je snapt inmiddels wel dat wanneer je ’s avonds in een herberg je tanden staat te poetsen en diezelfde Ier, Spanjaard, Fransman, Hollander, Duitser loopt met z’n rolletje toiletpapier naar het gemeenschappelijk toilet dat je dan wel eens denkt: ben ik nou met een groepsreis aan het maken met de OAD (zie je wel, toch die bus!)?

Onze wandelreizen hadden altijd een hoog gehalte aan avontuur waarbij we op eigen houtje op pad gingen. Het is hier zeker avontuurlijk om de lange weg naar Santiago te volbrengen maar soms wil je wel weer eens wat andere mensen om je heen. Gek toch dat vrijwel iedereen dezelfde dagschema’s aanhoudt want daardoor krijg je dat. We zijn nu al twee dagen een uurtje later vertrokken waardoor je plotseling veel minder wandelaars om je heen hebt. We zouden natuurlijk ook ergens een dagje extra kunnen blijven zodat er een verversing van je sociale omgeving plaatsvindt. Nog harder lopen of een dubbele dagafstand gaat ons niet lukken. Hoewel, we zouden altijd nog een keer de bus kunnen pakken!