De eerste week is in één korte zin samen te vatten:

Het is een mooie (denk hierbij aan diepe dalen afgewisseld met hoge bergtoppen die scherp afsteken tegen de soms met schapenwolkjes bedekte prachtige blauwe hemel waartegen de roofvogels op de thermiek steeds hoger en hoger boven de velden uitstijgen al wachtend op een veldmuis of bergmarmotje die zich onbespied gewaand met een kort zenuwachtig spurtje naar de gevallen zaden of dennenappels begeeft waarbij vanuit de ijle hoogte de gier komt aansuizen om zijn prooi in beide klauwen te grijpen en zo zijn hongerige jongen in een hoog tegen de rotswand gebouwd en door de moeder bewaakt nest te voeden), uitdagende (uit eerdere berichten is wellicht al gebleken dat we behoorlijk aan moeten zetten om dagelijks de gemiddeld 25 kilometer af te leggen waar we overigens steeds beter in slagen maar desalniettemin blijven er ook nog wel wat pijntjes bestaan in de vorm van najeukende muggenbulten, oprekkende bovenbeenspieren en net niet doorzettende voetblaren waarbij overigens gerust opgemerkt mag worden dat we er inmiddels toch maar even ruim 200 kilometer op hebben zitten) maar ook druk bezochte (probeer je hierbij voor te stellen dat er dagelijks tientallen zo niet honderden wandelaars in hetzelfde dorp of dezelfde stad overnachten die in de vroege ochtend allemaal weer op pad gaan om een dagetappe te voet af te leggen zodat er bij de wandelaar die wat meer op avontuur en individuele redzaamheid geschoeid is soms de gedachte ontstaat dat hij en/of zij een speciale editie van de avondvierdaagse aan het volbrengen is) wandeltocht (natuurlijk toch wel een heel speciale tocht want van zo’n speciaal eeuwenoud pad zoals dat hier in Noord Spanje ligt met zijn lange bestaansgeschiedenis en roemruchte verleden is op de hele wereld geen tweede te vinden).

Het is misschien raar maar in die ene korte zin heb ik wel heel veel gezegd eigenlijk.