Hierbij wil ik iedereen bedanken voor de uiteenlopende plotwendingen. Soms lijkt het er op, andere keren weer niet.

Leuk toch hè, dat je met 26 letters zo veel variaties kan bedenken. 26 letters! Wat is dat nou? Pak er twee of drie en je hebt al een voorzetsel (de, een, het), of een aanwijzend voornaamwoord (die, dat), of een schuttingwoord (gebruik hier maar weer even je eigen verbeelding svp).
—Het langste woord in de Dikke Van Dale is ‘meervoudigepersoonlijkheidsstoornis’ (35 letters). Dan zijn die 26 die je tot je beschikking hebt dus al lang opgebruikt. Over meervoudigepersoonlijkheidsstoornis gesproken, de schrijver in mij gebruikt zulke lange woorden niet, hoewel ik het nu toch doe, besef ik als hypocriet, maar de klusser die ik ook ben wil nog wel eens, na het op zijn duim slaan met een hamer, een behoorlijk uitgebreide woordconstructie de wereld in slingeren. De criticus die dan weer in mij wakker wordt concludeert dat de klusser wat weinig klinkers toepast, behalve dan als hij aan het straten is, maar dat is de humorist die zich in deze lange zin er tussen wringt, maar vooral woorden samenstelt met g,v,d,t,r,n,p,l,s,m,f,c,k, enzovoorts. Nu moet de pragmaticus even de fantast tot de orde roepen omdat dit stukje anders behoorlijk lang en onnavolgbaar dreigt te worden.

Hoe bestaat het dat er dus, met ons beperkte alfabet, hele bibliotheken zijn volgeschreven. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Maar het verklaart wel waarom een ieder die een foto of een plaatje ziet, er weer een ander verhaal bij kan verzinnen. En het leuke is, ze zijn allemaal mogelijk. Zoals ik al zei, ook dat is ‘schrijven in de breedte’. Nogmaals, dank daarvoor aan mijn trouwste volgers.

Vanaf morgen begint mijn versie van het verhaal. Mocht je het niet goed kunnen volgen dan kan je altijd nog de zes werkvoorbereidingen erbij pakken. De plaatjes en de tekst vullen elkaar heel goed aan.

Hieronder de laatste tip van de sluier.