Iedere voetreis begint met een eerste stap. Vanochtend om zeven uur zetten we die stap maar anders dan andere keren blijkt het deze keer moeilijker te zijn. Op vakantie gaan, een trekking starten of zelfs een verre wereldreis ondernemen is ons altijd gemakkelijk afgegaan. Waarom het nu zo veel lastiger gaat is moeilijk te duiden. We checken voor de laatste keer onze rugzakken. Nog even boven kijken of we geen uitrusting of kleding vergeten zijn. Ik zie Japio in een hoekje vragend naar me kijken maar nee, deze keer blijft hij thuis. We aaien de katten nog even en dan is het tijd om te gaan. Veters strikken, jassen dicht, rugzak op en we zetten die eerste stap uit de deur. Te voet naar het station, per trein naar Rotterdam, en met de Thalys naar onze eerste tussenstop Parijs. Je kan het slechter treffen. Zeker. Want eigenlijk gaan we weer op avontuur. Samen. Wekenlang te voet een eeuwenoud pad volgen. Voor ons een ultieme vrijheid om dat te willen, mogen en vooral te kunnen. En daar zit hem misschien dan juist de moeilijkheid. Vrij zijn. Los laten. Achter laten. Kinderen, kleinkinderen, familie, hond en katten. Natuurlijk kunnen die best even zonder ons maar kunnen wij ook zonder hen? We gaan het proberen. Zo’n zes weken lang. De eerste stap is gezet, nog slechts een kleine negenhonderduizend te gaan.