Gisteren zijn we naar het westelijk deel van Bretagne gereden. Onderweg hebben we een bezoek gebracht aan de plaats Carnac, waar hele velden vol staan met Menhirs. In lange lijnen van oost naar west staan de stenen daar al sinds mensenheugenis en nog altijd weet men niet precies waar deze creaties voor bedoeld waren.

Eenmaal in Bénodet hebben we onze auto geparkeerd. Zo, die blijft hier lekker een week staan terwijl wij de benenwagen nemen. Nou ja, op de eerste wandeldag beginnen we direct met een klein veerbootje dat ons naar de overkant brengt. Vervolgens wel ruim achttien kilometer over rots, strand en pad naar Lesconil gelopen, waar we weer in een prima hotelletje slapen. Onderweg genoten van de zon en de zee. De voorspellingen van vorige week zijn allemaal weer teniet gedaan. Niks 18 graden en regen. Het loopt hier de komende dagen op naar 27 graden en alleen maar zon. Ik baal er zo van dat het weer altijd anders wordt dan voorspeld. Heb ik die regencape toch voor niets meegenomen. Of zou het waar zijn, dat juist omdat ik hem mee heb genomen het weer is omgeslagen. Net als die paraplu die je meeneemt waardoor het vervolgens droog blijft. Tot je hem een keer thuislaat en dan valt het met bakken uit de hemel. Ik ga morgen nog eens de proef op de som nemen. In mijn rugzak neem ik een lekker stuk kaas mee, een Franse worst, vers stokbroodje en een flinke fles koud water. En dan zal je net zien dat er, zo rond het middaguur, een gezellig eetcafé, bistro, restaurantje of anderszins ongewenste uitspanning op ons pad komt. Maar ja, als ik niks meeneem dan is de kans groot dat we de hele wandeltocht verstoken blijven van een dergelijk (e)etablissement en dat risico wil ik helemaal vermijden.