Er liggen nu drie dagtochten achter ons wat betekent dat we in totaal al ruim zestig kilometer van de Bretonse kust hebben gezien. Het weer valt reuze mee en de hotels waar we overnachten zijn prima. Iedere keer is het weer een verassing waar we terechtkomen. Zeker ook omdat we half-pension reizen wat betekend dat het avondeten ons vanaf half acht staat op te wachten. Een flink bord gefrituurde spierinkjes, rauwe tonijn of zalm, grote ongepelde garnalen, baars, zeeduivel, kabeljauw, filet mignon, mozzarella, tartine, droge worst, verschillende kaasjes en nog meer gerechtjes. Sowieso te veel om op te noemen, maar in eigenlijk alle gevallen ook te lekker om te laten staan. De Franse keuken is soms een beetje uitdagend voor ons, als voorzichtige Hollanders, maar gelukkig maken ze het ons niet heel moeilijk in alle voorgeschotelde menu’s. En zo eten we toch ook weer dingen die we nog niet zo lang geleden hadden laten staan. Ik zeg dan ook: “Vive la France! Welke France? De Franse keuken!

Wat betreft de kust hebben we alweer veel indrukken opgedaan. Van drukke plaatsjes tot verlaten stranden. Mooie bloempjes en fluitende vogels. Een verdonken Menhir en grillige rotspartijen. Hoge golven en verstilde duinmeren. We passeerden een hoge vuurtoren die een kaap markeerde waarna de kust naar het noorden afboog. Hier vonden we een aantal verzakte bunkers op onze weg. In de oorlogsjaren door de Duitse bezetter in de duinen gebouwd als deel van de Atlantikwall en nu, tachtig jaar later, inmiddels midden op het strand gelegen. De invasie vanuit zee heeft hier in Bretagne nooit plaatsgevonden maar de onverwoestbare kracht van de oceaan heeft inmiddels gezegevierd.

De komende dagen gaan we nog eens zo’n vijftig kilometer kust verkennen. We zijn benieuwd wat we daar weer tegen komen.