Deze wandelweek heeft als hoofddoel het bereiken van de Point du Raz. Een ver in de oceaan stekende westelijke punt van Bretagne. Deze streek heeft dan ook de naam Finistère wat ‘het einde van het land’ betekend. Nu zijn er meer in een of andere oceaan stekende landpunten die door de eeuwen heen gelijkluidende namen hebben gekregen. Natuurlijk Finnisterre in Spaans Galicië, Finnisterra in Portugal, Lands End in Engeland, enzovoort. Het spreekt altijd tot de verbeelding wanneer de grens van een land zo abrupt en definitief wordt afgebroken door een immense zee of oceaan.
Zo lopen wij al vijf dagen westwaarts en bereiken we vandaag het einde van het land. Ons voetpad houdt op waar een aantal rotsige uitlopers nog boven water proberen te blijven. Gemarkeerd met een aantal vuurtorens en tientallen bezoekers die per wandelpad, fiets, auto of autobus deze plek komen bezoeken. Het op een kilometer voor Finestère aangelegde parkeerterrein leek behoorlijk vol te staan. Wij sluiten aan maar pas nadat we in het toilet van de vuurtoren onze handen, armen, nekken en gezichten (inclusief hoed) hebben gewassen met heerlijk koud kraanwater. De lange, warme en intensieve wandeltocht van vandaag had zijn tol geeist. Vooral omdat we onderweg veel moesten klimmen en dalen over rotsige paden. Ook vanwege het ontbreken van enig stukje schaduw gedurende de hele tocht. Maar vooral omdat de crêperie (pannenkoeken restaurant) gesloten bleek, terwijl dat de enige koek-en-zopie tent was die op de route lag. Ik weet zeker dat hij gewoon open was geweest als ik mijn rugzak volgeladen had met etenswaren. Hoewel, mijn regencape draag ik ook niet meer bij me en vandaag is er toch geen druppel gevallen. Affijn…. (In deze context is het beter te beginnen met:) Enfin, enigszins verkoeld liepen we de laatste meters tot we niet veel verder konden. Toch wel fin dat er wat meer bekijks was want nu konden we een Parijse dame vragen om een foto van ons samen te maken. Eind goed al goed!
Maar toen moesten we nog wel even een kilometer of drie langs de andere kant van de kaap teruglopen om uiteindelijk bij ons hotel terecht te komen. Maar toen was deze wandeldag toch echt fini!
schipbreuken die hier voor de kust geleden zijn
In het avondlicht vervaagt de einder echter.
Wij zaten even binnen van de schaduw te genieten.
De scheepvaart wordt met een aantal vuurtorens gewaarschuwd voor de rotsachtige uitloper van Bretagne.
Eén van de vuurtorenwachters kwam vragen of we voor het donker konden wegwezen. Hij was bang dat wij, na al die zonuren, licht gingen geven, met alle ‘aan de grond lopende gevolgen’ van dien.
Jullie zien er verhit uit maar jullie zijn bikkels om het toch vol te houden met die hitte..en maar goed dat jullie en hoed dragen anders zou je een zonnesteek oplopen.
Samen op de foto..heel leuk en jullie kunnen nog lachen X
Lekker zeg! Zo in de pauze ff mee op reis…
Mooi plaatjes!
Kus
Wilco
In die hitte zonder schaduw zo’n eind te moeten lopen is toch wel een prestatie. Yvonne lijkt wel gekookt.Als het daar stormt zal het ook flink tekeer gaan. Misschien wordt het pad dan wel eens afgesloten.Jullie hebben je doel bereikt.Dat is geweldig.Nog wat dagen om bij te komen .Geniet er van Daag groeten van Ma.
Het is weer een mooie tocht en een hele prestatie in die warmte. Chapeau!!