Het bereiken van die westelijke kaap was nog niet het einde van onze vakantie. De echt lange dagtochten waren wel voorbij maar vanuit ons hotel, waar we twee nachten verbleven, liepen we nog een rondwandeling langs de kust. We waren tussen de middag al weer terug waarna de zon pas echt goed doorbrak zodat we lekker de zee in zijn gedoken en een uurtje op het strand hebben gelegen. Een goede afsluiting van deze wandelweek dachten we zo en daar waren onze spiertjes het helemaal mee eens.

De volgende ochtend worden we door een taxi teruggereden naar het dorpje Bénodet, waar we onze auto achter hebben gelaten. Die staat nog rustig, maar wel enigszins bestoft, op ons te wachten. Ook hier blijkt wel eens een buitje met Saharazand te vallen. De bijna duizend kilometer naar huis willen we niet in één keer rijden, zodat we ons hadden voorgenomen om wat overnachtingen onderweg te zoeken. De eerste stop hebben we gisteren uitgekozen en ligt aan de noordkust van Bretagne, een kleine tweehonderd kilometer rijden. Het plaatsje heet Trégastel. Niet te verwarren met Oudgastel want dat ligt niet in Noord-Bretagne maar in Noord-Brabant. Het is wat verwarrend maar ik houd ze altijd het beste uit elkaar door even te bedenken wat de plaatselijke lekkernijen zijn. In Trégastel zijn dat oesters en in Oudgastel eet men het liefst worstenbroodjes. We wandelen wat door het plaatsje, eten op de kleine boulevard en slapen in een leuk hotel.

Onze volgende stop is Saint-Malo wat bijna op de grens van Normandië ligt. Hier slapen we in een eenvoudig hotel aan de rand van de oude vestingstad. We wandelen door de smalle straatjes en over de muren. Het slenteren door de warme stad is nog vermoeiender dan een fikse wandeling. Het voordeel is wel dat er voldoende bankjes en stoelen voorzien van tafeltjes te vinden zijn. Je hoeft maar te gaan zitten en er komt al snel iemand op je af om te vragen of je iets wilt drinken of eten. Dat maak je op zo’n sporadisch te vinden bankje ergens op een hoge klif of afgelegen strand niet mee.

We hebben de wekker vroeg gezet want we willen op weg naar de kust van Normandië eerst nog Mont St. Michel bezoeken. Om de ergste drukte voor te zijn willen we daar om acht uur arriveren. Dat lukte prima, maar ook al was het nog vroeg, we waren zeker niet de enige. In de verplichte bus naar het eiland zagen we echter ook een onweersbui dichterbij komen. We waren nog maar net de stadspoort binnen of het barste los. Zodra de bui over was zijn we wat trappen en straatjes doorgelopen terwijl de rest van de bezoekers hun natte kleren uit stonden te wringen. Een uurtje later liepen we weer op de brug richting de parkeerplaats toen de volgende bui aan kwam donderen. Onze regencapes hebben we de hele wandeling niet nodig gehad maar op dit moment kwamen ze goed van pas.

Tussen de middag bezochten we eerst het plaatsje Sainte-Mère-Église, vervolgens Utah beach en daarna een grote indrukwekkende Amerikaanse erebegraafplaats waarvandaan we uitzicht hadden over Omaha beach. We hebben een B&B geboekt voor de nacht in Port en Bessin zodat we tijd hadden om deze oorlogsmonumenten te zien. Het is slechts een klein deel van alle oorlogshistorie die hier te vinden is en misschien hebben we een volgende keer meer tijd om hier te verblijven.

Op het moment dat ik dit schrijf is het tijd om te gaan slapen. Morgenvroeg ontbijten we hier op ons logeeradres, dan halen we nog wat water en proviand voor onderweg, tanken de auto vol en zetten vervolgens koers naar Nederland. Het was weer een fijne, actieve vakantie. We hebben weer mooie herinneringen gemaakt en zijn gezond bezig geweest. Morgen in de auto kunnen we nog even nagenieten van de vele foto’s die hieronder te zien zijn. Het is een overzicht van onze vier dagen durende weg naar huis.