2e Refrein – Vervolg

In honderd dagen een huis volledig leeg maken. Jarno vindt het een moeilijke taak, ondanks dat hij nog geen jaar geleden precies hetzelfde al eens gedaan heeft. Die keer betrof het zijn eigen bezittingen. Gek genoeg had hij daar weinig moeite mee om afscheid van te nemen. Natuurlijk waren er persoonlijke dingen die sowieso een plaatsje op zijn boot hebben gekregen, maar het merendeel kon hij zonder moeite van de hand doen. Met het huis en de inboedel van Theo voelt het toch vooral alsof hij het aardse bestaan van de oude baas uitwist. Bij hemzelf was het een stap naar meer vrijheid en een spannende toekomst. Dit keer lijkt het meer op de ontrafeling van een mensenleven.

Nu hij in het huis van Theo woont komt hij regelmatig op het plein met de winkels en natuurlijk loopt hij op de werkdagen van Naomi altijd even bij de bloemenwinkel naar binnen. ‘Lukt het een beetje met de grote opruiming?’ vraagt ze na een week. ‘Er staan zoveel spullen in huis.’ zegt Jarno bedenkelijk. ‘En ik wil niet zomaar dingen weggooien.’ ‘Zal ik je morgen komen helpen misschien?’ Het gezicht van Jarno springt meteen in de ‘mooiweerstand’. Hij had er eerlijk gezegd al eerder op gehoopt, maar durfde er zelf niet over te beginnen. ‘Ja!’ zegt hij dan ook enthousiast, waarop Naomi een al even brede glimlach tevoorschijn tovert.

De volgende ochtend zit Jarno nog aan de keukentafel te ontbijten als Naomi aanbelt. Hij laat haar binnen en zegt ‘Je bent er al vroeg bij.’ ‘Ach, ik ben gewend vroeg op te staan voor de winkel dus ik dacht, hup aanpakken.’ Hierbij kijkt ze even om de hoek van de kamerdeur waarna ze hem quasi verontsteld aankijkt. Ze zet hierbij haar tanden op elkaar, terwijl ze haar mond in een gekke grijns wegtrekt. Hij schiet in de lach. ‘Ja, er moet nog wel wat gebeuren zoals je ziet. Trek in koffie?’

Die ochtend werken ze door de woonkamer. Jarno had al veel spullen uit de kasten gehaald en op tafel en een deel van de vloer uitgestald. Ook had hij diverse kartonnen dozen op een rijtje neergezet waar inmiddels allerlei voorwerpen uitsteken. Naomi kijkt er even kritisch naar en zegt ‘Je hebt iets meer systeem nodig denk ik.’ ‘Tja, het is wel veel.’ zegt hij. ‘Maar in principe is het een keuze tussen bewaren, verkopen, weggeven of weggooien.’ Hij ziet Naomi naar de rij dozen kijken, alsof ze in de bloemenwinkel naar de rijen emmers kijkt. ‘Geef me eens iets aan en vertel me of het een B, een V, een W of een P is, dan ga ik sorteren.’ ‘B, V, P, en… Wat bedoel je?’ ‘B is bewaren, V is verkopen, W is weggeven en P is van prullenbak.’ zegt ze en kijkt hem met een praktische blik aan. Vervolgens zet ze voor het raam vier lege dozen op een rijtje en gaat er op haar knieën voor zitten. ‘Geef die borden eens aan.’ waarbij ze naar de overvolle tafel wijst. Jarno pakt een stapel gebaksschaaltjes waar aan alle kanten de scherven van af zijn gesprongen. ‘Roept u maar!’ zegt ze, terwijl ze de stapel met uitgestrekte armen aan pakt en vervolgens al direct aanvult met ‘P, lijkt me.’ ‘Euh, ja. Deze oude bordjes wel, maar ik heb hier een paar mooie oude kop en schotels en die gaan naar de kringloop. Dus, euh…, W.’ waarna hij voorzichtig de servieswaren doorgeeft. Het begin is gemaakt en al snel wennen ze aan het systeem. Jarno twijfelt regelmatig of iets bewaard moet blijven of in de verkoop moet. Dan merkt hij dat Naomi wat meer afstand heeft en al snel kan beslissen of een voorwerp echt waarde heeft en eventueel verkocht kan worden. Ook is de doos met weg te gooien spullen al snel vol. Naomi past het systeem aan door er een extra doos bij te zetten, waar al het oud papier in kan worden verzameld. Wanneer een doos vol is zet ze er met een zwarte viltstift een grote hoofdletter op, waarna de doos door Jarno naar de schuur wordt gebracht. De vrijgekomen plek wordt weer voorzien van een lege doos, zodat ze door kunnen met sorteren. In een paar uur tijd is de gehele dozenvoorraad gevuld en stapt Jarno op de oude fiets van Theo om in de supermarkt nog wat lege te halen. Als hij even later terugkomt heeft hij een grote stapel bananendozen bij zich. Met een hand aan het stuur en een arm achter zich, om de stapel dozen recht te houden, slingert hij het achterplaatsje op. De schuur raakt inmiddels behoorlijk vol, zodat de fiets buiten moet blijven staan. Aan het stuur hangt een plastic boodschappentas die hij voorzichtig op de keukentafel zet. ‘Kom, het is eerst tijd voor L.’ zegt hij. ‘L?’ reageert Naomi verbaasd. ‘L is Lunch.’ zegt hij streng, waarna hij verse broodjes, beleg, een pak sinaasappelsap en wat fruit uit de tas op tafel zet. Ze lacht en zoekt een paar glazen uit de keukenkast die ze even afspoelt onder de kraan. 

_{2e Refrein wordt vervolgd}