2e Couplet – vervolg

De emmers zijn allemaal gevuld met vers koud water. Ze draait de kraan dicht en koppelt de slang af. Voor de deur staat een oude bestelbus met de achterklep omhoog. “Bloemen van Bert” staat er met oude beschadigde plakletters op de zijkant. Er zijn een paar letters verdwenen, waardoor de resterende tekst het vermoeden wekt dat er bloemen tot aan je bed worden bezorgd, als een soort roomservice. De oude Bert is er zojuist, net als iedere ochtend, behalve op zondag, mee naar de groothandel gereden, om een paar fusten gemengd te kopen. Meer doet hij niet in de winkel. De dagelijkse gang van zaken laat hij over aan twee verkoopsters die, om de beurt, in de ochtend de winkel openen en tot laat in de middag de klanten bedienen. 

Vandaag is het de werkdag van Naomi die de binnengebrachte bossen sorteert en verdeelt over de emmers. Alle bossen Chrysanten zet ze in de achterste, hoogste rij. Daarvoor drie emmers rozen in de kleuren rood, wit en roze. Vervolgens emmers vol tulpen in allerlei kleuren en dan voorin wat kleine bosjes Fresia’s. Terwijl ze de overgebleven emmers vult met gipskruid, Skimmia, varens en meer snijgroen merkt ze dat er iemand de winkel binnen komt. Ze draait zich naar de deur en zegt ‘Sorry, maar we zijn nog niet geopend hoor.’ In de deuropening ziet ze een man staan die wat aarzelend om zich heen kijkt. ‘O, ik zag de deur open staan, dus ik dacht…’ ‘Nee, ik ben bezig de nieuwe voorraad binnen te zetten. Om negen uur gaan we open.’ ‘Maar hoe laat is het nu dan?’ vraagt de man. ‘Ze zucht en wijst naar de klok boven de toonbank. ‘Nog lang geen negen…uur.’ Terwijl ze het uitspreekt ziet ze de klok op drie minuten voor negen staan. De man glimlacht en zegt ‘Je bent ook zo hard aan het werk, dan vliegt de tijd.’ Ze trekt een gek gezicht en zegt ‘Nou, die paar minuten maakt dan ook niet meer uit, waar ben je naar op zoek?’ ‘Euh, een bosje bloemen.’ zegt de man terwijl hij zoekend om zich heen kijkt, waarbij hij net doet alsof hij de vele met bloemen gevulde emmers niet ziet. Naomi bekijkt de man wat beter en ziet een jonge kerel in wat slordige en vuile kleding. Ze vermoedt dat hij ergens aan het klussen is. Hij heeft een verwarde bos krullen en een paar mooie blauwe ogen. Ondanks zijn grap heeft hij ook een wat verlegen houding. Ze glimlacht op haar beurt. ‘Ik maak dit even af, maar kijk gerust rond of je iets kan vinden.’

De prijzen van de diverse bossen worden door haar op plastic houdertjes geschreven die ze in de emmers bij de bloemen zet. Ze is nog lang niet klaar met alle voorbereidingen, maar kijkt vragend naar de man of hij al iets gekozen heeft. Hij staat de kaartjes te bekijken die in een sorteerbakje op de toonbank staan. ‘Is het voor een verjaardag?’ vraagt Naomi. ‘We hebben alle soorten tekstjes hoor.’ ‘Ik heb al iets gevonden geloof ik.’ zegt hij en legt een kaartje waar met sierlijke letters “Sorry” op staat gedrukt op de toonbank. ‘Die heeft iets goed te maken.’ denkt Naomi en vraagt of hij al weet welke bloemen het worden. Hij kiest voor tulpen. Een bosje rood en een bosje geel. ‘Zal ik ze mengen?’ vraagt ze. ‘Ja, alsjeblieft.’ Wanneer er een mooie, tweekleurige bos in haar handen is ontstaan, bindt ze de stelen bij elkaar met een ruw touwtje. Daarna scheurt ze een groot stuk folie van een rol waar ze het boeket behendig inrolt. ‘Zo, voor ik het dichtvouw, zal ik het kaartje eraan binden. Wil je er nog iets op schrijven?’ Ze pakt een balpen die ze de man aanreikt. ‘Tja.’ De man denkt even na, draait het kaartje om en schrijft op de achterkant “Sorry, Jarno.” Dan kijkt hij op en haalt even zijn schouders op terwijl hij Naomi met een verontschuldigende glimlach aankijkt. ‘Soms word je boos, terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wil. Dus ik breng haar maar even een bosje bloemen, van Bert.’ Naomi moet lachen, pakt het beschreven kaartje, werpt er een snelle blik op en bevestigt het met een dun ijzerdraadje aan een tulp. ‘Niet van Bert, maar van Jarno toch?’ zegt ze, waarbij ze de man aankijkt. Ze ziet zijn ogen even oplichten. ‘Nee,’ zegt hij, ‘niet van Bert, ook niet van mij, maar bloemen gekocht bij…?’ Hij kijkt haar vragend aan. ‘Hoe heet je?’ Ze stopt even met het krullen van twee verschillende kleuren lint en zegt ‘Ik ben Naomi.’ Heel even staan ze daar tegenover elkaar en zeggen een paar tellen niets. ‘Bloemen van Naomi.’ zegt Jarno zacht. Ze knikt lichtjes en schrikt dan op van de winkeldeur die door een windvlaag dicht waait. Jarno draait zich om en doet de deur goed in het slot.

Als hij weer voor de toonbank staat is Naomi op de kassa bezig en vraagt of hij contant wil afrekenen of pinnen. Hij haalt een tientje uit zijn broekzak wat hij aan haar geeft. In de kassa verruilt ze het briefje voor een paar losse munten, vraagt of hij een bonnetje wil, waar hij ontkennend op antwoord en stopt dan het wisselgeld in zijn uitgestoken hand. Hierbij raken hun vingers elkaar even aan. Jarno pakt het boeket op en loopt achteruit naar de deur. Naomi sluit met een lichte klik de lade van de kassa. Ze blijven elkaar aankijken, maar zeggen verder niets. Jarno stapt naar buiten, maar als hij de deur bijna heeft gesloten, zwaait Jarno hem toch weer open. ‘Schuin afsnijden, denk ik?’ roept hij vrolijk. Naomi zegt ‘Nee! Tulpen moet je nooit schuin afsnijden. Ze groeien toch al zo hard en met een schuine kant zuigen ze nog meer water op. Recht afsnijden. Tulpen moet je juist recht afsnijden!’ Ze benadrukt haar laatste woorden, waarbij ze Jarno boos aankijkt. Heel even lijkt hij uit het veld geslagen, maar als hij haar vervolgens ziet glimlachen herpakt hij zich. ‘Dag, bloemen van Naomi.’ zegt Jarno en hij sluit de deur. ‘Dag Jarno.’ zegt ze.

_{2e Couplet wordt vervolgd}