Als het even kan in één rechte lijn. Zoals de gans die in het najaar op de juiste hoogte zo energiezuinig mogelijk vanuit Siberië naar West-Europa vliegt. Of zoals het brokje steen dat vanuit het heelal de aardse dampkring binnenvalt en door wrijvingswarmte ontbrandt. Met een beetje geluk gadegeslagen door een aardbewoner die de nachtelijke met sterren besproette hemel opeens doorkliefd ziet met een streep van vuur. In één rechte lijn. Het lukt mij niet. Zodra er een idee ontstaat over een nieuw liedje of verhaal komen er te snel te veel zijlijntjes bij kijken. Die trekken mijn rechttoe-rechtaan idee vervolgens naar bakboord en stuurboord en laten de oorspronkelijke creatie uiteindelijk als een verstrikt bolletje wol in de prullenbak belanden. A is niet meer te ontwarren van B. Toch blijft het doendenken een leuke bezigheid zeker voor iemand die zoals ik nogal manisch creatief is. Als van de vijf ideetjes er ééntje tot iets tastbaars leidt dan ben ik al tevreden. Zo bedenk ik me nu dat een rechte lijn helemaal niet zo aanlokkelijk is. Misschien wel snel en efficiënt maar het laat weinig ruimte over voor avontuur. Tenzij ik Nils Holgersson op de rug van de gans zou zijn of wanneer ik een rol zou spelen in de wens die in stilte wordt uitgesproken bij het zien van een vallende ster. Kijk dan is een rechte lijn niet erg maar in alle andere gevallen geef ik de voorkeur aan de omweg. Van start in A en vervolgens eerst in E dan in M weer terug naar G en dan pas aankomen in B kost iets meer tijd maar maakt de weg des te interessanter. Het was de Chinese wijsgeer Confucius die zei “Het is niet de bestemming maar de reis die er toe doet”. En ook Johan Cruijff leerde ons “Je gaat het pas zien als je het doorhebt”. Ik heb lang gedacht dat Confucius een Braziliaanse voetballer was en van Cruijff werd ik juist confuus terwijl die laatste wel weer met een omweg op weg naar het doel was op een wijze die Albert Einstein al typeerde in zijn uitspraak “Logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal”. En zo heb ik toch aardig de waarheid benaderd want ondanks dat ik een slotzin in mijn hoofd had toen ik aan dit stukje begon te schrijven zijn de zijlijntjes inmiddels aardig bezig mijn verhaal uit zijn verband te trekken.

Dus even terug naar het begin, van A naar B. Ja, zo simpel is het. Dat gaan we doen. Niet wandelend langs een lineaal of over een op de landkaart getekende lengtegraad die van noord naar zuid elke geografische structuur door midden snijdt. Nee we volgen juist de oude paden, de tiendwegen, de karrensporen, de dijken en riviertjes. We zwerven langs de oevers van meren en vennen en doorsnijden de hoogtelijnen in de heuvels zodat we de passen oversteken en de dalen doorkruisen. Heel soms volgen we, de omweg ten spijt, ook wat rechtere lijnen langs moderne snelwegen of gegraven kanalen. 

“Bij het bewandelen van een grillige weg ligt het doel niet aan de horizon maar onder onze voeten. Daarom zeggen we, “we zijn op pad”, want dat is precies waar we zijn, op pad”.

Bovenstaand citaat is van de al eerder door mij aangehaalde vrijetijdsfilosoof M. de Penno. Voor wie er kennis van willen nemen kan hij heel onderhoudend zijn maar toch geven veel mensen de voorkeur aan een rechttoe-rechtaan verhaal dus bij deze:  Vandaag zijn we vertrokken voor de volgende etappes van onze lange afstandswandeling. We starten dit keer in Antwerpen, lopen dan naar Edegem waar we overnachten. De volgende dag is Mechelen onze rustplaats, vervolgens Grimbergen om na een dag of vier in Brussel aan te komen. Zoals je ziet geen rechte lijn maar toch ben ik bij mijn bij aanvang bedachte slotzin uitgekomen: We lopen via E, M en G van Antwerpen naar Brussel.