Sinds de intrede van de smartphone met aanverwant (nog slimmer) horloge kent iedereen het fenomeen ‘Stappenteller’. Ik betrap me zelf wel eens op het tellen van mijn passen of de hoeveelheid treden van een door mij beklommen trap. Cadans is ritme en ritme maakt iedere langeafstandswandelaar tot een stappenteller. Maar op de smartphone is het natuurlijk gewoon een app die precies bijhoudt hoeveel stappen je op een dag zet. Eenmaal gekalibreerd op de gemiddelde lengte van je pas zijn 100 stappen gelijk aan bijvoorbeeld 54, 62 of 70 meter afgelegde weg. Afhankelijk dus van de lengte van je benen en je fysieke toestand. Zo zou ik op een zebrapad een aanmerkelijk langere paslengte aan kunnen nemen omdat alleen de witte strepen betreden mogen worden waardoor ik als een steltloper de straat oversteek. Een zeer korte paslengte zou veroorzaakt kunnen worden door darmkrampen waarbij mijn spierbeheersing zich voornamelijk concentreert op de onderbuik en aanverwante onderdelen. Een met samengeknepen billen voorwaartse schuifelbeweging drukt de gemiddelde paslengte significant. Beide voorbeelden haal ik willekeurig aan en hebben niets, ik herhaal NIETS, te maken met mijn eigen ervaring of afwijkend gedrag. Gelukkig is de app nog niet zo slim om dit soort abberaties aan het licht te brengen dus kan ik gewoon doen alsof ik niet, ik herhaal NIET, onderhevig ben aan bovengenoemde dwangmatigheden. Ik spreek overigens wel de waarheid als ik zeg dat die zogenaamde stappenteller mij geen reet interesseert. Alsof een app mij moet vertellen welke weg ik heb afgelegd, hoeveel beklommen trappen, gemiddelde hartslag, verbrandde calorieën, afgenomen vetpercentage en gezonde beweging ik heb gehad. Ik wandel juist om los te komen van alle statistieken, algoritmes en overbodige digitale beklemming. De analoge stappenteller in iedere wandelaar registreert het bochtige pad, de ruisende bomen, de kwetterende vogeltjes en hoe het licht weerkaatst op de waterspiegel van de rivier. Geen technologische poespas die alleen maar afleidt van de kern. Waarom ik mijn gedachten in dit blog (iPad, server, upload, digitaal netwerk, etc.) ventileer is dan eigenlijk wel weer heerlijk hypocriet besef ik nu, maar dat, en al mijn gewauwel over een stappenteller, leggen we maar snel terzijde. Want wat ik werkelijk wil vertellen is dat er een nieuw hoofdstuk is aangebroken! Na mijn eerste stapjes aan de hand van mijn moeder, na de eerste keer alleen naar school te zijn gelopen, na het voltooien van mijn eerste avondvierdaagse, na de eerste wandeling op vakantie in Luxemburg, na de eerste rugzakvakantie met Yvonne, na de eerste padvinderstocht met onze kinderen in Scandinavië, na de eerste grote trekking in het Himalaya gebergte, na de eerste (en tevens laatste) 5000 meter hoge bergtopbeklimming, na de eerste, 800 kilometer lange, pelgrimstocht, is het dan nu tijd voor…… de eerste wandeltocht die we gaan maken met een van onze kleinkinderen. Tijm wandelt drie dagen met ons mee!

Afgelopen winter vroeg Tijm over de wandeling die wij, opa en oma, hadden gemaakt in Spanje. Die wandeling waarbij we, zo zei hij, de schelpjes moesten volgen. Verbaasd vroeg ik wat hij daar dan precies van wist en toen bleek dat hij iets had onthouden van onze familievakantie in Frankrijk in 2021. Bij een bezoek aan het stadje Vézelay hadden wij hem gewezen op de metalen Sint Jacobsschelpen. Deze, tussen de straatklinkers ingelegde markeringen, wijzen pelgrims en wandelaars de weg naar Santiago de Compostela. Blijkbaar hadden we verteld dat het volgen van zo’n route een spannende tocht kan zijn. De broodkruimels van Hansje in het sprookje van Grimm, de rode stippellijn op een schatkaart die eindigt bij een kruisje waar de zeeroversschat begraven ligt, een spannend boek zoals ‘De brief voor de Koning’ waar de jonge avonturier Tiuri een lange tocht moet ondernemen over gebergten en langs wilde rivieren. Ik begrijp maar al te goed hoe het volgen van een route voor jonge mensen met een oude ziel en voor oude mensen met een jonge geest tot de verbeelding kan spreken. Het verbaasde me dan ook niet dat Tijm wel een keer mee wilde op een van onze wandeltochten. En nu is het zover. We pakken de wandeltocht op die we in 2020 zijn begonnen en ons inmiddels in vijf wandelepisodes van Amsterdam tot Brussel heeft geleid. Het einddoel van deze tocht is Parijs, maar die stad gaan we dit keer nog niet bereiken. Daar zijn drie dagen net te kort voor hoewel ik vermoed dat Tijm de kilometers inmiddels makkelijker verslindt dan zijn opa en oma. We reizen met de trein naar Brussel Centraal om vanaf daar in drie etappes van Brussel naar Braine-le-Château te wandelen. Opnieuw een tocht van B naar B. Iets waar ik al eerder over schreef in mijn blog ABBA uit 2022 (klik hier). Het rijmschema wordt dus wederom uitgebreid met twee maal B. De klassieke Vondel moet ik even loslaten vanwege de sterk verlaagde gemiddelde leeftijd van ons reisgezelschap. Ik vul het al geschreven vers aan met een tweetal dichtregels die meer aansluiten bij de appcultuur van de nieuwe generatie wandelaars.

A    Wie het pad tot het einde toe wil kennen. 
B    Kijkt na de eerste stap al om zich heen.
B    Ziet iedere grasspriet, vlinder, elke steen. 
A    En vertraagd, in plaats van te gaan rennen.
 
A    Toch had ik de etappes beter moeten plannen. 
B    Het is of ik strompel, geketend ben met ball and chain.

B    Maar nu, met jong bloed en een travel by train
B    Houdt deze nieuwe stappenteller ons juist op de been