Allereerst hartelijk bedankt voor de leuke reacties die we van een ieder hebben ontvangen. We beleven zo het een en ander onderweg en ik vind het leuk om daar met regelmaat een stukje over te schrijven. De ene keer als jullie blogger of reisjournalist, dan weer als fotograaf en soms als “literair verslaggever in den vreemde”. Haha. Even zonder gekheid, het is fijn om zo wat voor me uit te schrijven en te weten dat er lieve mensen zijn die mijn stukjes lezen. Hieronder een tweede fotoserie van onze dagen in Parijs.

Dit is het Parijse zakkendragersteegje (het smalste straatje van Dordrecht). La Rue du Chat qui peche.

In het Café le Procope kon ooit de grote Napoleon De Bonaparte het gelag niet betalen. Als onderpand heeft hij toen zijn hoed achtergelaten. Hij was van plan om zijn schuld af te lossen maar moest eerst nog even een veldslagje afwerken in Waterloo. Hoe dat is afgelopen weten we allemaal en dus kon hij ook wel naar zijn hoed fluiten. Die hangt nog altijd in het café aan de muur. Ik kon het niet laten om even te voelen hoe dat is. Ik ben niet gek! Je suis Napoleon.

Zomaar een Parijse voordeur, daar wil ik wonen!

De oude straatjes in Quartier Latin met gezellige restaurantjes, terrassen en heerlijke salades.

En de lobby van ons hotel. Na een lange dag slenteren door de stad even lekker op de bank met een bakkie thee.