Het is een drukke dag op de Berendhoeve. De deuren gaan om elf uur open voor bezoekers, maar voor het zo ver is staat er een flinke schoonmaakronde op de agenda. Op zaterdag blijkt er een extra vrijwilliger te zijn, die meehelpt met alle werkzaamheden. ‘Hallo, ik ben Charl.’ had hij gezegd toen hij een meisje van een jaar of zestien aan de koffietafel trof. ‘Kim, hoi.’ had ze kort gereageerd waarna ze wat verlegen in haar beker thee bleef roeren. ‘Kim helpt ons iedere zaterdag.’ zei Bettina. ‘Ze volgt een opleiding dierenverzorging en twee dagen in de week is dit haar stageadres.’

Na de koffie gaat iedereen aan de slag. Kim lijnt in de kennel direct twee honden aan en gaat het wandelpad op. De komende twee uur zal ze de vijftien dieren uitlaten. De hokken die op dat moment leeg zijn, worden door Elbert normaal gesproken met de waterslang schoon gespoten, maar met de vrieskou is dat deze dag niet mogelijk. Charl en Elbert gaan met de bezem en het veger en blik aan de slag. De oude kruiwagen wordt volgeladen met vuil en wat verscheurde lappen. In de opslag staat een samengeperste baal met vodden waar door Kim wat schone lappen uitgetrokken worden voor iedere hond die ze na een wandelronde terugbrengt in een schoon hok. Charl vult de kleine troggen aan de muur met water en hardvoer en zo werken ze de hele kennel door. Charl komt op deze manier alle honden weer tegen die hij de dagen ervoor ook uitgelaten had. Joop is een grote bouvier die met zijn natte snor maar aan zijn handen blijft snuffelen. Als Charl hem over zijn kop wil aanhalen duikt het dier telkens schuw weg. ‘Dat is een beestje met een verleden.’ denkt hij en probeert hem met een grote stronk hout tot spelen te krijgen. ‘Wel even doorwerken Charles.’ roept Elbert hem vanuit het naastgelegen hok toe. Een half uurtje later komt hij in het hok waar Vlekkie en Blackie samen verblijven. Het zijn twee zusjes uit hetzelfde nest die jaren geleden een keer meegenomen zijn uit Turkije. Nadat ze in hun nieuwe huis waren verwaarloosd kwamen ze hier terecht. Ze zijn heel fel en blaffen tegen alles wat in hun buurt komt. Blackie is het meest beschermend en staat gelijk vooraan als er onrust is. Vlekkie blaft maar een beetje mee, maar in de droevige oogjes staat te lezen dat ze het eigenlijk ook niet zo goed weet. Charl heeft geprobeerd ze aan te halen maar kon nog net op tijd zijn hand terugtrekken. ‘Is er nou geen mens die een goed plekje kan bieden aan die vuilnisbakkies?’ en hij stelt zich voor dat hij ze meeneemt voor Vicky. Natuurlijk zou die op slag verliefd zijn op zulke mooie hondjes, maar wie is er thuis om de krengetjes een beetje op te voeden?’ Bijna aan het einde van de schoonmaakronde maakt Kim het laatste hok open. Charl hoort haar roepen, maar blijkbaar wil het hondje niet met haar mee. Ze zit op haar hurken voor het binnenhok en steekt een hand naar binnen om de DwergSchnauzer te aaien. Charl ziet haar bezig vanuit het naastgelegen hok en vraagt ‘Gaat het niet goed?’ Kim kijkt hem hoofdschuddend aan en trekt een pruillip. ‘Hij is vandaag wel erg zielig hoor.’ zegt ze. Charl zet zijn bezem even neer en loopt naar het hoofdgebouw. Met zijn vuile schoenen gaat hij niet naar binnen maar hij roept Bettina. Die is druk bezig met alle kattenhokken te verschonen, maar loopt direct met hem mee als hij vertelt over het arme beestje. Bettina onderzoekt het hondje even en vraag aan Kim ‘Ben je klaar met wandelen?’ ‘Alleen Joe nog.’ Ze wijst naar een oude Duitse herder die aangelijnd staat te wachten. ‘Charlie, wil jij met Joe gaan lopen? Dan maakt Elbert de hokken wel af.’ Charl knikt en knoopt de riem van de herder los. ‘Kim, jij helpt mij met Does, hou het hek maar open.’ Charl kijkt even om en ziet Bettina en Kim de Schnauzer naar binnen dragen. Elbert pakt de bezem van Charl op en kijkt hem van onder zijn wenkbrauwen aan terwijl hij bromt ‘Niet verdwalen hè.’ Charl haalt zijn schouders op en laat zich door Joe meevoeren over Het Hondjespad.

Vanaf elf uur komen er regelmatig mensen binnen. Meestal komen zij even bij hun zieke dier kijken, maar er zijn ook een paar mensen die op zoek zijn naar een nieuw huisdier dat ze hier misschien wel kunnen adopteren. Ook worden er twee katten langs gebracht door de dierenambulance. De beestjes waren in een vervuild huis gevonden en afgenomen van de eigenaar. Kim neemt de katten mee naar de behandelkamer om ze te ontsmetten en daarna onderzoekt Bettina als dierenarts de beestjes of ze wel helemaal gezond zijn. Nieuwe binnenkomers worden sowieso een paar dagen op een aparte kamer in quarantaine gehouden. Voor het geval ze toch een ziekte zouden hebben, steken ze dan niet meteen alle medebewoners aan. ‘Medebewoners.’ Zo noemt Bettina steevast alle dieren die in de hoeve verzorgd worden. Charl leert weer een hoop vandaag. Behalve de honden in de kennel en de katten op hun eigen afdeling is er een kamer vol kleine hokjes met allerlei soorten knaagdieren. Naast het hok van de Cv-ketel en boiler is een warme ruimte met veel licht waar grote glazen bakken staan met zand en stenen. Tijdens de rondleiding van vorige week had Charl opgemerkt dat die bakken er twintig jaar geleden toch niet stonden. ‘Nee, dat klopt.’ had Bettina geantwoord. ‘Maar tegenwoordig krijgen we ook slangen, kameleons en meer van dat soort reptielen binnen.’ ‘Okééé’ had Charl gezegd terwijl hij met een vaartje de kamer had verlaten.

Vandaag houdt hij zich voornamelijk met de buitenboel bezig. Het erf wordt door hem schoongeveegd en nadat hij zijn middagboterham op heeft, maakt hij een ronde met een papierprikker door het strooiveld om wat binnengewaaid zwerfvuil op te ruimen. Met een zak strooizout en zand op de kruiwagen rijdt hij over de parkeerplaats en gooit hij wat handen van het stroeve goedje op de weg en het pad naar de voordeur. Ondertussen bekruipt de spanning om zijn taak te verrichten hem steeds meer. Vandaag zijn er geen crematies dus het heeft geen nut om Elbert in de gaten te houden. Hij zal het moeten doen met de kennis die hij tot nu toe verzameld heeft. Omdat Charl vandaag zijn eerste zaterdag werkt, heeft Elbert met Bettina geregeld dat hij na de grootste drukte naar huis kan. Terwijl Charl op het erf de kruiwagen uitspoelt, ziet hij Elbert uit de opslag komen en de deur achter zich op slot draaien. Ze kijken elkaar even aan waarbij de jongen kort zijn hand opsteekt en zegt ‘Tot volgende week, Chàrlie.’ Zijn naam spreekt hij met veel nadruk uit. Charl zwaait niet terug, maar roept net voor de achterdeur van het hoofdgebouw dichtvalt ‘Fijn weekend, Àlbert.’ De deur stokt even in zijn beweging en Charl is benieuwd of Elbert alsnog het laatste woord wil hebben, maar dan valt de deur met een harde klap dicht.

Tot nu toe heeft Charl het nog niet aangedurfd om in de hal het sleutelkastje te openen. Telkens als hij in de buurt is dan zit Bettina achter de computer of staat ze bezoekers te woord achter de balie. De deur naar het kantoortje is vlakbij dus als Charl het vermoeden heeft dat Kim of Bettina daar zijn dan durft hij ook geen poging te wagen. Inmiddels loopt het tegen vieren en heeft hij nog maar een uur de tijd voor Vicky hem weer ophaalt. Hij besluit om op eigen initiatief de hal op te gaan ruimen zodat hij in de buurt is als er zich een gelegenheid voordoet. Hij heeft net alle stoelen netjes op een rij gezet en het prikbord een beetje opgeruimd als de voordeur open gaat en er een wat oudere mevrouw binnen komt. Ze loopt naar Kim die op dat moment achter de balie zit. Charl hoort de mevrouw zeggen ‘Ik kon niet eerder komen, maar hoe is het nu met hem?’ Kim staat op. ‘U bent mevrouw Pieters toch, ik heb u daarstraks gebeld?’ De mevrouw knikt. ‘Ik zal de dierenarts even roepen dan kunnen we meteen bij uw hondje gaan kijken.’ Kim verdwijnt door de deur van het kantoor terwijl de mevrouw nerveus voor de balie heen en weer drentelt. Het duurt niet lang of Bettina en Kim komen beide weer terug en vertellen mevrouw Pieters dat ze heel bezorgd zijn over haar hondje. ‘Ja, dat begreep ik al toen u belde.’ kan ze nog net uitbrengen waarna ze begint te huilen. Bettina ziet Charl staan en wenkt hem dichterbij. ‘Neem jij even de balie over, wij gaan met mevrouw naar haar hondje.’ Terwijl Bettina dit zegt schudt ze, zonder dat mevrouw Pieters het ziet, haar hoofd heen en weer. Charl doet zijn ogen wijd open en vraagt geluidloos ‘Dood?’ waarop Bettina een gezicht trekt alsof ze wil zeggen ‘Nog niet, maar dat kan niet lang meer duren.’ Gesteund door Bettina en Kim loopt de mevrouw mee naar de kleine ziekenboeg waar mishandelde of zieke dieren worden opgevangen. Charl kijkt even om zich heen, maar er zijn verder geen bezoekers dus gaat hij op de stoel achter de balie zitten. ‘Ach,’ denkt hij, ‘zou het om Does gaan die vanochtend zijn hok niet uit wilde komen.’ Hij ziet het lieve oude beestje die het zo benauwd had weer voor zich. Na een minuut of twintig vindt hij het toch wel lang gaan duren en loopt hij eens naar de deur van de behandelkamer. Hij luistert even aan de deur en hoort daar een zacht gepraat en opnieuw het huilen van mevrouw Pieters. Het doet hem denken aan het huilen van Vicky toen ze Marietje begroeven. Terwijl hij terug drentelt naar de balie hoopt hij dat het hondje van mevrouw Pieters niet lang meer hoeft te lijden. Dan ziet hij achter de balie het sleutelkastje hangen. ‘O Jááá!’ roept hij bijna uit, maar kan de woorden nog net inslikken. Hij rent naar het kastje, kijkt nog even achter zich en doet dan het deurtje open. Daar ziet hij meteen het rode label zonder tekst wat met een ring aan de sleutels is verbonden. Hij pakt het bosje in zijn hand en sluit het deurtje weer. Op dat moment hoort hij achter zich een deur opengaan dus draait hij zich snel om en stopt de sleutels in zijn broekzak. Met zijn handen in zijn zakken ziet hij de drie dames weer terug komen. Uit eerbied voor mevrouws tranen verlaat hij stilletjes de balie en gaat door het raam in de achtergevel naar buiten kijken. Voor zich ziet hij het stenen gebouwtje met de oven. Achter hem zegt Bettina ‘U kunt kiezen voor een crematie, maar het is ook mogelijk om hem mee te nemen naar huis. Als u een mooi plekje in de tuin heeft dan mag u hem daar begraven.’ De sleutel van dat huisje heeft hij mooi in zijn zak. Door het traliewerk van de kennel ziet hij de toegangsdeur naar de opslag. ‘Nee, ik ga hem niet begraven hoor. Een crematie lijkt mij het beste.’ De tweede sleutel aan het bosje is van de opslag dus daar kan hij ook naar binnen. ‘Ja, dat is een mooie oplossing mevrouw Pieters. Wilt u dan een individuele crematie of een collectieve, weet u dat al?’ In de opslag is ook de deur naar de afvalcontainers die naast het parkeerterreintje staan weet Charl. ‘Nee, alleen Does hoor, ik wil hem graag in een mooi urntje op de schoorsteen zetten.’ Als Vicky nou haar brommobiel vlak bij de afvalcontainers parkeert dan zijn ze zo bij die toegangsdeur. ‘Dan weten we genoeg mevrouw. Maandagochtend zal de crematie plaatsvinden dus als u in de gelegenheid bent, kunt u maandagmiddag zijn as ophalen.’ Dan het gangetje door en op het erf weer naar buiten. ‘Och, wat gaat dat opeens snel allemaal. Ik ben wel blij dat hij hier de laatste weken zo goed door jullie is verzorgd hoor.’ Daar staat de kruiwagen onder het afdakje waarmee het laatste stukje wat makkelijker wordt. ‘Dat hebben we met veel liefde gedaan mevrouw Pieters. Ik zal wat te drinken voor u halen. Wilt u koffie of thee?’ Dan door die dubbele deuren naar binnen en de boel weer dichtdoen. ‘Een kopje koffie alstublieft. Ik wil zo graag nog een keer afscheid nemen, kan dat?’ Alleen hoe zorg ik dat die sleutel weer terugkomt in het kastje? ‘Natuurlijk. Gaat u maar met Kim mee dan breng ik de koffie bij u hoor. Veel sterkte mevrouw Pieters.’ Shit, ik ben hier pas weer op dinsdag. Hoe ga ik dat oplossen?

Charl draait zich om en ziet Kim met de mevrouw naar de behandelkamer lopen terwijl Bettina net door de deur van het kantoor verdwijnt. Charl loopt achter haar aan en vraagt haar, terwijl ze koffie inschenkt, ‘Bettina, zou ik maandag kunnen werken? Dan kan ik Elbert helpen met de oven en zo.’ Bettina kijkt hem even bedenkelijk aan en vraagt dan ‘Gaat het al wat beter tussen jullie twee?’ Charl knikt driftig. ‘Ja hoor, ik heb hem verteld dat ik zegeltjes ga sparen dus nu is hij helemaal blij met me.’ Bettina schaterlacht, maar slaat dan snel een hand voor haar mond ‘Ssst. Mevrouw Pieters hondje is net ingeslapen.’ Ze trekt weer een ernstig gezicht en loopt met een dienblad het kantoortje uit. Charl blijft even staan, maar dan gaat de deur weer open en ziet hij Bettina met haar duim omhoog staan terwijl ze zacht ‘Monday Monday’ zingt waarna de deur weer sluit. Dat is dus ook geregeld.

_{Wordt vervolgd}