Vanaf Terceira zijn we dit keer niet met een veerboot maar met het vliegtuig naar het volgende eiland verhuisd. Sâo Miguel behoort niet tot de centrale Azoren groep waar we tot nu toe de eilanden hebben bezocht maar tot de oostelijke. Het is dan ook ruim een half uur vliegen en met de Ferry zouden we er bijna tien uur over doen. Vanuit de lucht zien we de westkant van het eiland opdoemen en na een rustige landing rijden we met onze huurauto weer terug naar diezelfde westkust. Bij aankomst op ons logeeradres blijkt dat we een mooi ingericht huisje hebben met een complete keuken. De komende twee avonden gaan we lekker weer eens zelf koken. Hiervoor moeten we wel eerst even inkopen doen in de mini mercado van het dorp. In het schaarsverlichte duister van dit zaakje zien we alleen hele kippen in de diepvries liggen en staat de groente in grote ingeblikte stoffige stapels op doorgezakte planken. Uit beleefdheid kopen we een fles water en een paar flesjes bier waarna we een aantal kilometers over de kustweg terug rijden naar een iets beter geoutilleerde supermarkt. Met verse aardappels, groente, fruit, brood en kaas kunnen we de komende twee dagen wel zonder restaurantbezoek doorkomen.

De volgende ochtend rijden we naar de rand van een grote vulkaankrater waar onze geplande wandeling begint. We hebben al ervaring dat de ochtenduren veelal met wolken en mist gepaard gaan en vandaag is dat niet anders. In de krater liggen twee grote meren die elk een andere kleur hebben. De een is groen en het andere blauw. Vanaf de kraterrand is dat helemaal goed te zien en daarom is dit ook één van de aantrekkelijkste wandeltochten om te maken op de Azoren. We wandelen vol goede moed over het pad wat naar het uitzichtpunt “Vista do Rei” leidt. In goed Nederlands vertaald betekend dat: “A Kings View”. Er staat ons dus een Koninklijk zicht op de meren te wachten. De wolken en mist blijken vandaag echter wat hardnekkiger en republiekeinser te zijn dan gehoopt want van dat Koninklijke uitzicht komt niet veel terecht. Er is geen moer, euh… geen meer… er is geen moer meer… nee… er is geen meer meer te zien. Wel wemelt het van de Amerikaanse toeristen die voor een kwartiertje uit hun comfortabele touringcars mogen ontsnappen. Aan de periferie van de groep ontwaren we een bestelbus die overduidelijk de koek-en-zopie functie vervult. Na bijna twee uur wandelen in mist en soms een beetje regen hebben we wel trek in een bakkie koffie. Als we echter bij de bus arriveren blijkt deze aan drie kanten opengevouwen zijn interieur ten toon te stellen wat alleen maar bestaat uit T-shirts, sleutelhangers, koelkastmagneten en de rest van plastic “Made in China” attributen. Onze droom om Prinsheerlijk op een bankje naar het Koninklijke uitzicht te kijken onder het genot van een Goddelijk bakkie koffie gaat in rook, of beter gezegd mist op. De Amerikanen lijken er niet veel om te geven, die kopen gewoon een placemat of een ansichtkaart met een fotoafdruk van het onzichtbare landschap achter hen.

Op de terugweg breekt af en toe de zon door de wolken en als we later per auto wat bergweggetjes afdalen wordt het weer volop zomer. Zo zitten we in de middag heerlijk bij een strandtentje aan een biertje en stellen we vast wat we op alle voorgaande eilanden ook hebben ervaren. De kuststrook lijkt, zeker aan de zuidkant, vrijwel altijd zonnig te zijn maar al vanaf een paar honderd meter landinwaarts is de kans op wolken en mist aanzienlijk. Op het eiland Pico werd het al “Pico weather” genoemd, kans op zon met af en toe een buitje. Wij kennen het natuurlijk gewoon als een “Hollands weertje”.