De eerste etappe voert van Bergen op Zoom naar Ossendrecht. Op een enkel stukje na is het één grote boswandeling. De Brabantse wal toont zich hier in stille heide, vennen vol kwakende kikkers, zandverstuivingen en prachtige loofbossen. De stevige wind zorgt voor een ruisende boomtoppenhemel terwijl we het gehele traject begeleid worden door de fluit- roep- en tsjilpconcerten van talloze vogels. Het bos is op z’n mooist. Fris groen en vol bloeiende rodondendronstruiken die soms wel zes meter hoge muren langs de zandpaden vormen. We pauzeren regelmatig en komen in de loop van de middag bij ons hotel aan. Na een terrasbezoek, warme douche, kort schoonheidsslaapje en heerlijk avonddiner liggen we vroeg op bed. Morgenochtend weer bijtijds ontbijten maar eerst een spierherstellende nachtrust.

Dan de tweede etappe naar Brasschaat met opnieuw een route die over veel bospaden voert. Het is rustig. We komen een enkele wandelaar of fietser tegen. Na een paar uur wandelen zijn we op zoek naar een bankje om even een korte pauze in te lassen maar zoals zo vaak langs wereldvermaarde wandelroutes is er geen zitplaats te bekennen. Natuurlijk is het natuurlijk om een natuurlijk plekje te vinden in de vorm van een boomstronk, een platte zwerfkei of de motorkap van een Mercedes van een bouwjaar voor 2000 (alle types daarna hebben een veel te glad naar voren aflopende neus zodat je onmogelijk kan blijven zitten en vanaf 2018 ontbreekt ook nog eens de staande ronde mercedesster zodat zonder dat motorkapornament een laatste houvast helemaal ontbreekt). Maar een wandelpad dat bewandeld wordt door 56+ ers dient toch af en toe uitgerust te zijn van een heerlijk ergonomisch zitbankje waar een slok water uit de veldfles kan worden genuttigd, een snede brood van het stiekem bij het hotelontbijt achterover gedrukte pistoletje kan worden gesneden of een meegedragen tomaatje, plakje kaas of dextrose druivensuikertabletje kan worden ingenomen. Maar ook op deze route te weinig bankjes helaas. Dan zien we tot onze vreugde aan het eind van een langgerekt pad de aftekening van warme houten balken, een horizontaal vlak met daarboven een rugleuning van rondgeschaafde eiken planken, voorzien van verzonken slotbouten bevestigd op de betonnen, uit de met de hand gemaakte houten mal gegoten pootvormendingseltjes. Op een afstand van 500 meter staat daar een heerlijk bankje op ons te wachten. Genaderd tot 200 meter ontstaat er wat twijfel of het misschien alleen maar een houten plank is op twee poten. Nog eens 100 meter dichterbij blijkt dat het warmkleurige zandpad doorsneden met horizontale schaduwen van de weerszijden opgegroeide bomen een perfecte imitatie van een hardhouten bank blijkt te kunnen geven. Enigszins teleurgesteld sjokken we verder en schoppen het warme zand ter plaatse iets recalcitranter losser om de illusie van de belofte te verstoren. Voor de gek gehouden door een fata morgana, een luchtspiegeling, een mirage. Of beter gezegd een zitsbegoocheling.

Een uurtje later genieten we van een bord aspergesoep op het terras van een brasserie. We zijn beide ochtenden al om acht uur gaan lopen dus het is goed om bijtijds nieuwe energiebronnen aan te boren. Die energie hebben we in de loop van de middag hard nodig want de totale dagafstand loopt toch weer op tot ruim boven de 25 kilometer. De spieren, botten en wilskracht hebben echt behoefte aan een oase van rust. Na het inchecken kunnen we in de tuin van ons hotel plaatsnemen en worden die wensen gelukkig ingelost. Twee biertjes en een schaal warm bitterganituur en we zijn heel snel van alle waanbeelden verlost.