Het was nog maar negen uur in de avond toen we besloten om lekker vroeg te gaan slapen. Na opnieuw een lange en intensieve dag op de piste kon het lichaam de nachtrust goed gebruiken. We lagen net onder de dekens toen mijn vrouw zei dat ze weer op moest staan om onze dochter te gaan zoeken. “Ik wil weten waar ze is”. Ik bracht er tegen in dat de jongelui zoals elke avond in het rockcafé te vinden zouden zijn. We waren met zes gezinnen in het noorden van Tsjechië op wintersport en hadden wel tien kamers gehuurd in een mooi hotel in het dorpje Spindleruv Mlyn. Wij sliepen in een kamer op de tweede verdieping terwijl onze kinderen een kamer op de eerste deelden. Onder het hotel was een café gevestigd waar wij af en toe een biertje dronken maar de bij ons gezelschap horende jongelui, een tiental in totaal, vierden daar iedere avond feest. Mijn gedachte was dat het die avond echt niet anders zou zijn en dat we gerust konden gaan slapen. “Nee, er is iets. Ik moet haar gewoon even zien” en gedecideerd stapte mijn vrouw uit bed. Een paar ogenblikken later liepen we in haastig aangeschoten joggingbroeken en truien het rockcafé binnen waar een net zo haastig aangeschoten meute stond te dansen en mee te blèren op Europe’s “The final countdown”. We vonden al snel onze zoon, zijn vriendinnetje, onze neef, onze andere neef, onze nicht en vrijwel alle jeugdige reisgenoten, maar onze dochter was niet meer in het pand aanwezig. Ook haar naaste vakantievriendin, een dochter van een bevriend stel, ontbrak. Vastberaden liepen we samen het dorp in om te zien waar de twee jongedames zich bevonden.

De dorpsstraat was niet echt bezaaid met uitgaansgelegenheden dus we hadden eigenlijk al snel gezien dat ze hier niet konden zijn. Maar waar dan? Opeens schoot ons die foute tent te binnen waar we op weg naar de skiliften langskwamen. Geen vrolijk café, geen karaokebar, geen jeugdhonk, nee een met donker plastic afgeplakte louche club die op deur en raam lonkte met topless bediening. Onze bezorgdheid werd al snel bewaarheid want toen we door de ramen naar binnen gluurden zagen we de dames gezamenlijk aan een glaasje zitten. We beenden langs de portier naar binnen en troffen daar het volgende weelderige tafereeltje aan: twee fragiele blonde zestienjarige bakvissen zaten gezusterlijk giechelend op een luxe leren tweezitter. Voor hen een salontafel met twee longdrinkglazen gevuld met cola. Pal tegenover hen twee bonken van kerels die gebroederlijk zwijgend de meisjes gadesloegen. Hun leeftijd was ruim 30+ en gekleed in zwarte leren jassen, voorzien van gladgeschoren koppen en behept met een uitstraling waar iedere voorbijganger een straatje voor om zou lopen kregen ze van ons niet het predicaat ‘ideale schoonzoon’. Eigenlijk schrokken we ons kapot. Toch wilden we de meiden niet publiekelijk afvallen en waren we ook ontzettend opgelucht dat we ze gevonden hadden. We sommeerden ze om over vijf minuten het pand via de voordeur te verlaten waar wij ze op zouden wachten. Dat gaf ze de gelegenheid om rustig hun glas leeg te drinken en vervolgens waardig, volwassen, gracieus en zelfverzekerd de pleiterik te kunnen maken. Binnen een minuut voegden ze zich bij ons voor het dubieuze pand. Boertjes latend liepen ze voor ons uit terug naar het hotel. Als ze één ding hadden geleerd deze avond was het wel dat je een glas cola nooit in één teug leeg moet drinken.

Bij terugkomst werden we opgelucht ontvangen door de rest van de club jongelui. Die spraken de verloren dochters bestraffend toe en begrepen niet waarom ze zonodig alleen op stap moesten. “In ons café hebben we het toch gezellig en als we dan toch op pad moeten dan doen we dat met z’n allen” zo klonk het. Wij hoefden als ouders eigenlijk geen bestraffende toon meer te bezigen want de groep corrigeerde zich intern. Iedereen weer happy en wij konden opgelucht gaan slapen.

Slap verhaal: Wederom is dit een verhaal wat precies zo heeft plaatsgevonden als hierboven beschreven.

Geen sterk verhaal: Over het echte sterke verhaal kom ik zo te spreken. Eerst iets over de mogelijkheid dat ik een verhaal van vaderlijke angst had kunnen toevoegen. Twee jonge meiden die verdwijnen en wellicht geronseld zijn voor de Oost-Europese vrouwenhandel. Ik had kunnen verzinnen dat ik tot in lengte van dagen de nachtclubs, bordelen en hoerenkasten van Polen en Tsjechië af had gereden tot ik desperaat en afgetobd mijn verloren dochter op had moeten geven. Dat zou natuurlijk een inktzwart sterk verhaal zijn wat ik op geen enkele wijze als zodanig had willen verwoorden maar terugdenkend aan die akelige in zwarte jassen gehulde roofdieren zijn het wel gedachten die, gelukkig maar hoogst zelden, op een doorwaakte nacht in de bezorgde geest naar boven komen.

Sterk verhaal: Wat is dan wel het sterke verhaal? Waar ik ná de afgewende rampspoed de slaap niet kon vatten zo had ik bij aanvang van dit verhaal moeite om uit bed komen terwijl mijn vrouw juist degene was die haar ogen niet wilde sluiten. Of kon sluiten, want welk fenomeen openbaarde zich daar? Die zekerheid dat er iets mis was, werd dat ingegeven door het vrouwelijke instinct of het zesde zintuig? Was het engeltje op de schouder van mijn dochter opgevlogen om door de donkere winternacht een vlucht te maken naar de schouder van de moeder om haar iets onhoorbaars in het oor te fluisteren. Het lijkt een sterk verhaal omdat ik niet kan verklaren wat er gebeurde maar waar ik in het duister blijf weet mijn vrouw iets over het licht.