Iedereen heeft wel een zwakke plek. Zo eentje die geactiveerd wordt in tijden van overbelasting of stress. De zwakke plek van mijn vrouw bijvoorbeeld betreft haar geduld. Of beter gezegd haar ongeduld. Als er een mailtje binnenkomt waarin vermeld wordt dat de betaling binnen nu en zes weken moet geschieden dan wordt de tv uitzending van The Voice per direct op pauze gezet zodat ze die overboeking gelijk kan uitvoeren. Ik heb dan wel even rustig de tijd om het stilstaande beeld te analyseren. Ik zie bijvoorbeeld de bandleider vanuit zijn ooghoeken het frisse jonge zangeresje begluren en ook dat Marco B een knipoog geeft aan Ali B (geen familie, zelfde inborst) terwijl die laatste vanuit zijn coachstoel op zijn mobieltje een taxi lijkt te bestellen. Tegelijkertijd voert mijn vrouw de benodigde handelingen uit om de verschuldigde negeneurovijfennegentig over te maken aan stichting nukomtdeaapuitdemouw.nl. Gelukkig kunnen we weer snel verder met het kijken van de o zo onderhoudende maar toch onschuldige talentenjacht. Afijn, geduld kan dus een zwakke plek zijn. Net als bijvoorbeeld een slechte grammaticale ontwikkeling waardoor je met je mobieltje een foto gaat maken van een bepaald lichaamsdeel wat normaal gesproken niet zo vaak het daglicht of flitslicht ziet om die foto vervolgens naar de dames van kantoor te appen. De tweede helft van het woord lichaamsdeel is een zelfstandig naamwoord, geen werkwoord gebiedende wijs.

Maar genoeg over de zwakke plekken van mijn vrouw en mijn vrienden, nu even aandacht voor mijn eigen zwakke plek. Ik heb altijd veel zin om op vakantie te gaan maar naast alle voorpret en zucht naar avontuur is er ook een deel van mij die van slag raakt tijdens de voorbereidingen. Als de laatste boodschapjes zijn gehaald, de koffer of rugzak is ingepakt, alle stekkers uit hun wandcontactdozen zijn verwijderd en na een onrustige en veel te korte nachtrust de voordeur achter me wordt dichtgetrokken spelen mijn onderbuikgevoelens op. De drukte en stress voor vertrek en de onzekerheid van de nieuwe bestemming zorgen er voor dat de laatste meters van mijn spijsverteringsorgaan ontregeld raken. Als mijn darmkronkels een meanderende rivier zouden zijn dan is de normaal gestaag stromende brij van verteerd voedsel uiteengevallen in woest kolkend water in de vele bochten, zwerfkeien die rommelend en rollend over de bodem worden voortgestuwd en giftige moerasgassen die in lagunes en blinde rivierarmen uitdampen. Geen consistente stoelgang gegarandeerd voor de eerste dagen van de reis. Mijn zwakke plek.

Zo bevind ik mij tijdens de pauze van een autorit naar het zuiden van Frankrijk niet geheel tegen de verwachting in op een toilet van een tankstation langs de tolweg. Het twintigtal benzinepompen en het honderdtal parkeerplaatsen wordt gelukkig gecompleteerd met een vijftal junkfoodrestaurants, een viertal urinoirs en een drietal zittoiletten waarvan ik mij op het minst vieze van de drie, het middelste, heb teruggetrokken. Gelukkig is het een toiletblok waarvan de ruimtes met dunne kunststofwandjes van elkaar zijn gescheiden. De kieren onder de deuren en naar de naastgelegen zitplaatsen zijn zo hoog dat je de bezette gebieden makkelijk kan herkennen aan de truckersklompen, sportschoenen met losse veters of blote voeten in teenslippers. Op weg naar het zuiden kan je je smetvrees beter thuislaten. In afwachting van vertrekkende toiletbezoekers zit ik in opperste concentratie op mijn pot. Zodra er een waterkraan begint te lopen kan ik een zekere spanning loslaten. Wanneer het handenwassen dan wordt gevolgd door het starten van de elektrische handdroger heb ik even tien seconden de gelegenheid om wat specifieke spieren te ontspannen. Als ik ooit ga beleggen in aandelen dan wordt dat in de firma Dyson, niet omdat die krengen nou zo goed blazen of zuigen maar ze maken gewoon ontiegelijk veel herrie. Waar normaal gesproken lawaai bij mij stress veroorzaakt daar zorgt de gierende wervelstorm bij mij juist voor ontspanning in bepaalde lage drukgebieden.

Daar zit ik dus, even een momentje voor mezelf. Op dat moment gaat de deur open en komen er twee mannen binnen. Op luide toon en in duidelijk verstaanbaar Nederlands geven ze te kennen echt even toe te zijn aan een grote boodschap. De een lacht wat terwijl de ander in geuren en kleuren uit de doeken doet dat zijn toiletbezoek nogal eens van onstuimige aard kon worden. Ik denk zijn zwakke plek te herkennen. De zwakke broeder neemt in het hokje links van mij plaats terwijl het lachebekje het laatste hokje aan mijn rechterzijde bezet. Je zou verwachten dat zij zich in alle rust van hun taak zouden kwijten maar de een lacht maar terwijl de ander zich steeds gedetailleerder uitlaat over zijn uitlaat. Links: “Nu gaat het beginnen hoor”. Rechts: “Hihihohohoo”. Links: ”Ik zweer je dat ik straks twee kilo lichter weer in de auto stap”. Rechts: “Hahahihihii”. Links: -onbestemde geluiden-. Rechts: “Hohohahahaa”. Op dat moment krijg ik een briljant idee. De manier om zelf eindelijk rust voor de rest van de vakantie te vinden. De manier om deze twee ordeverstoorders eens even flink te kakken te zetten. En dé manier om de vanuit het collectieve Nederlandse geheugen en door slechte moppen geëvolueerde minachting voor onze oosterburen kracht bij te zetten. Ik haal diep adem en krom mijn tenen in mijn schoenen om het openen van de sluizen enige kracht bij te zetten. De rivier baant zich een weg naar zee. De Mistral, Tramontane en Sirocco gieren over de lagune terwijl met klotsend water en giftige dampen het hele moeras wordt omgewoeld en uitgestoten. Als de onderzeese vulkaanuitbarsting even stopt is het opvallend stil geworden in de naastgelegen hokjes. Het moment om mijn troef te spelen dus ik roep: “Entschuldigung!” Ik voel de stilte van verbazing langzaam omvormen tot een stilte van verontwaardiging. Maar ik geef ze geen tijd om te reageren door onmiddellijk al mijn krachten aan te wenden voor het vervolg. Na de eruptie de tsunami. De pot klettert vol met brak schuim en flarden zeewier terwijl het zicht op de haven langzaam onttrokken wordt door een opstuivende walm van rotte vis, bedorven fruit en mijn zojuist verorberde Mac cheeseburger. Vooral die laatste doet de atmosfeer zodanig verpesten dat ik in de hokjes naast mij kledingstukken in grote haast opgetrokken hoor worden, deurvergrendelingen worden blind heen en weer gerammeld tot ze eindelijk in de juiste stand zijn geschoven waarna de twee vliegende Hollanders zich met grote haast buiten de fallout zone haasten. Onderwijl roep ik ze luidkeels na: “Liebe Brüder, das machen wir immer so in die Heimat, bitte, bitte hab doch kein Angst! Was ich noch zu sagen hätte dauert eine Zigarette…” Zodra de deur van het toiletblok achter ze is dichtgevallen maak ik opgelucht mijn karweitje af. Ik was grondig mijn handen terwijl een nieuwe bezoeker vriendelijk glimlachend binnenkomt en mij in het Nederlands netjes goedemorgen wenst waarna zijn gezichtsuitdrukking verbazend snel veranderd. Een angstig opgetrokken wenkbrauw boven opengesperde ogen. Met de tanden op elkaar geklemd en zijn hoofd neergetrokken tussen de schouders kijkt hij mij verbouwereerd aan. Ik kijk hem vragend aan en knik vervolgens naar de uitgang om aan te geven dat daar de oorzaak van de natuurramp te vinden is. “Die twee gasten, die net naar buiten renden, hebben die hier zo huisgehouden”? Vraagt hij. “Tja,” zeg ik, “Niet normaal hè, die Duitsers”.

Slap verhaal: Mijn zwakke plek is hierboven inmiddels uitgebreid beschreven dus daar wil ik geen woorden meer aan vuil maken. Ook de luidruchtige Nederlanders die de twee toiletten naast mij bezet hielden heb ik niet verzonnen.

Sterk verhaal: Het overnemen van de regie tijdens het boodschappen doen heb ik nooit gedurfd dus die hele Duitstalige scène is slechts in mijn bedenkelijke verbeelding ontstaan. Ook het kijken naar dat bewuste televisieprogramma is iets waar wij ons nooit aan hebben gewaagd maar inmiddels is wel gebleken dat daar mannen hebben gewerkt wiens fantasieën pas echt verdorven zijn. Met onze zwakke plekken moeten we leren leven maar ze mogen natuurlijk nooit ten koste gaan van kwetsbare mensen.