Het is opmerkelijk dat de mens in zijn algemeenheid altijd de mooie dingen onthoud. De dagen dat het even tegenzat, dat je er effe geen zin in had, dat er pijn of ongemak was, dat jij die kant op wilde maar je reisgenoot de zinnen had gezet op precies het tegenovergestelde. Wij zijn daar geen uitzondering op maar toch kijken we het liefst met een romantische blik terug. Hoe mooi het was. Hoe avontuurlijk en vrij. Om een tegenwicht te bieden doe ik heel hard mijn best om een aantal situaties te herinneren waar we liever niet meer aan terug denken. Gewoon om al die mooie verhalen en belevenissen uit het verleden iets te relativeren.

• Op weg naar het zuiden. Heel vroeg in de ochtend vertrekken in een volgeladen auto met nog zo’n 1100 kilometer voor de boeg. Kinderen op de achterbank, muziekje op de radio en dan voor Antwerpen al in de file terecht komen.

• Tijdens een wandeltocht met een groep mensen in bergachtig gebied overvallen worden door buikkrampen. Je laat je onopvallend afzakken in de groep zodat je uiteindelijk achteraan stiefelt. Dan schieten je ogen heen en weer op zoek naar een flinke boom, rotsblok of andersoortig object waar je even voor twee minuten achter kan verdwijnen. De ervaring had me geleerd dat je op dit soort tochten altijd wat toiletpapier in je broekzak moet meenemen dus dat is dit keer dan tenminste een meevaller. Als de nood gelenigd is probeer je opnieuw zo onopvallend mogelijk weer aan te sluiten bij de groep. Ik kan helaas geen foto bijvoegen van deze situatie.

• Met twee puberende kinderen in een prachtige omgeving op vakantie zijn en dan het plan opwerpen om die dag een flinke wandeling te maken. Ik kan je vertellen dat niet alle voorgestelde dagtochten ook werkelijk zijn uitgevoerd.

• In Marokko worden we ingehaald door een oude baas die met twee muilezels iets minder langzaam dan ons de berg op loopt. Bij het passeren van de tweede ezel zien we dat het beest zich waarschijnlijk geprikt heeft aan een boomtak of iets dergelijks. Een van zijn ogen hangt als een kapotte bes uit zijn kas. Het is een luguber beeld dat me nog wel eens voor de geest komt als ik een muildier of ezel ziet. Ik vraag me ook nu weer af, had ik met water, pijnstillers of verband iets kunnen doen? Op dat moment zijn we te geschokt om te reageren of er zelfs maar over te praten. Arm dier.

• Voor een van onze eerste autovakanties hebben we de auto de avond voor vertrek alvast ingeladen zodat we de volgende ochtend in kunnen stappen en weg kunnen rijden. Bandenspanning gecontroleerd, ruitenwisservloeistof gevuld en natuurlijk afgetankt zodat we in één keer door kunnen tuffen in de ochtendlijke uurtjes. De eerste stop kunnen we misschien wel pas ergens in Frankrijk maken. Als ik in alle vroegte de auto start zie ik dat de benzinemeter in het rode streepje linksonder blijft steken. Blijkt dat onverlaten met een slangetje en een paar jerrycans die nacht mijn tank leeg hebben getapt. Eerste stop wordt dus toch maar het Shellstation op de Zuidendijk.

• We zijn met z’n allen in Marrakech. Op het Djemaa el Fna plein is het markt en laat ik me op de foto zetten met een tandarts (lees; toeristenattractie). Voor de grap doet hij alsof hij mijn kies trekt en dit moet een leuk moment zijn. Als ik weer op sta wil ik de beste man een fooitje geven maar ik heb alleen maar een biljet van 100 dirham (10 euro) . Dat vind ik iets te veel en vraag aan Jori en Denny of ze kunnen wisselen. Die reageren met opgetrokken wenkbrauwen en een handgebaar zo van “Wat doe je nou, dan geef je toch géén fooi”. Ik val uit en zeg dat ik iets wil geven en dat ze me moeten helpen. Geschrokken lopen ze verder terwijl die tandarts mij met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt en een blik van “Wat doe je nou, dan geef je toch géén fooi”. Ik schaam me nog steeds als ik terugdenk aan mijn gedrag jegens de jongens.