In een landschap is de tand des tijds goed zichtbaar. Al miljarden jaren draait de aarde haar rondjes om de zon. IJstijden, Megastormen en inslagen van meteorieten hebben hun sporen achter gelaten. Breukvlakken die de aardkorst laten lijken op een stukgevallen en weer met Velpon gelijmde bloempot. De vulkanen, geisers, gletsjers, zeestromingen en continentale drift. Alles op een zo grote schaal dat het ons voorstellingsvermogen veelal te boven gaat. Tot je het landschap om je heen eens goed bekijkt. Het strand waarop we een zondagse wandeling maken bestaat uit zand wat door stromend water van een berg is afgevoerd. De schelpjes die we aan de vloedlijn vinden komen we ook tegen in gesteente hoog in de Alpen en vele andere bergketens op aarde. De geologie kan goed verklaren hoe dit is ontstaan maar voor de gemiddelde passant en toeschouwer blijven de landschappen een bron van verwondering.

In een land als Marokko is die grote diversiteit aan landschappen verbijsterend. Op het oog een grote woestijn maar met iedere hoek die je omslaat of iedere bergpas die je oversteekt ontvouwd er zich weer een nieuw perspectief. De vegetatie, de kleuren, het gesteente, de erosie. Maar ook de mensen die je passeert, groet, en soms even spreekt geven weer een andere dimensie aan de wereld. De trotse eigenaar van een klein winkeltje, eigenlijk niet meer dan een loket waar je van alles kunt kopen. Water, zeep, kauwgum, eieren, toiletpapier. Trotse Berbervrouwen te paard met de prachtigste kleuren in hun kleding. Herders en landarbeiders in hun nederzettingen die ze in het voorjaar weer betrekken. De kinderen die voetballen met een leeg conservenblik. Bij een van de winkeltjes kochten we een paar goedkope voetballen die we uitdeelden aan wat jongens. We konden meteen aan de bak op het hobbelige schapenveldje van Oekaïmeden. Later werden we op de thee uitgenodigd bij de grootouders van een blij voetballertje. Leuke ontmoetingen met mooie en vriendelijke mensen. Tijdloos.