We zijn vanmiddag gearriveerd in DE stad van de wereld en gaan na het inchecken in ons hotel op een eerste verkenningstocht. Het eerste stukje rijden we met de metro maar dan gaan we te voet door Central Park en zuidwaarts. In het rechtlijnige netwerk van horizontale Streets en verticale Avenues loopt er in Midtown New York èèn afwijkende straat die de rechte blokken schuin doorkruist. Broadway. Over deze ‘Boulevard of broken Dreams’ maar natuurlijk ook van vele succesverhalen wandelen we tot aan Times Square. Hier vergapen we ons aan het centrum van de commercie. Grote lichtreclames, videowalls, reclameslogans, merk- en logodisplay, hier draait het om $$$. We ontwijken een photoshoot van een bruidspaar (gezellig, trouwen op Times Square), wachten keurig op de groene lichten bij zebrapaden (we zijn ten slotte niet in Nederland) en we genieten van deze grote gekke gokkast om ons heen. Om onze eerste vakantiedag te vieren besluiten we een gezellig restaurant in te lopen waar zich aan de voorzijde een uitgebreide bar bevindt. Hier kan men wachten op een vrijgekomen tafel of gewoon een drankje gebruiken. Ons idee is om samen even lekker een glas wijn te drinken waarna we weer de straat op gaan want alleen al rondlopen in deze omgeving is een feestje. Ik bestel twee glazen rode wijn, betaal met een $50 dollarbiljet en krijg mijn wisselgeld wat slechts een paar dollar is. Huh? Vierentwintig dollar voor èèn glaasje? Dronken gaan we hier niet worden dat is meteen duidelijk. Maar goed, geen probleem verder, we genieten met kleine nipjes van dit kostbare drankje en wanneer onze glazen leeg zijn (even kijken, zit er echt geen druppeltje meer in?) vervolgen we onze weg. 

We blijven vier dagen in New York en iedere dag bezoeken we weer een ander deel van Manhattan. Het indrukwekkende Ground Zero Memorial waar in 2001 de Twin Towers zijn verwoest. We vergapen ons aan het uitzicht vanaf Rockefeller Centre. Op gehuurde fietsen rijden we door Central Park en we nemen de Ferry naar Staten Island. Deze pont is gratis dus daar moet je als rechtgeaarde Nederlander natuurlijk èèn keer in je leven gebruik van hebben gemaakt. Wat die Nederlandse inslag betreft, we lopen aan het eind van de middag door de wijk Greenwich Village en komen langs een bar-restaurant waar een bord aankondigt dat het op dat moment ‘Happy Hour’ is. En dat betekent in dit geval; twee drankjes voor de prijs van èèn. Met de broadwayprijzen van twee dagen eerder nog in gedachten lijkt ons dit wel een veilige keuze. We zijn inmiddels toe aan een vloeibare versnapering dus nemen we plaats aan de toog, bestellen twee wijntjes en nemen die tot ons. Halverwege loopt de nog jonge barman even de zaak in maar hij keert weer snel terug achter de bar. Iets te snel want bij deze manoevre tikt hij de openstaande klep aan die toegang biedt aan de ruimte achter de bar. Mijn pech is dat ik vlak naast de klep zit en deze raakt me in zijn val vol op mijn elleboog waarna hij met een harde klap dichtvalt. De jongeman schrikt zich rot, poetst snel alle rondgespetterde wijndruppels van de bar en vult mijn glas weer bij tot een niveau van vòòr de aanslag. Ik ben ook geschrokken en trek daarbij een pijnlijke blik op mijn gezicht want die klap op mijn arm begint nu pas goed binnen te komen. Ik kijk Yvonne aan en wrijf over mijn gekwetste arm, Yvonne kijkt mij aan en wrijft over mijn gekwetste ego. Als we weer voor ons kijken blijkt de jonge barman vervangen te zijn door een iets ouder en vooral norser exemplaar. Deze kijkt ons met een blik aan van “Time to get out?” We hebben geen zin om hier veel langer te blijven zitten, rekenen ons drankje af en verlaten de plek des onheils. Wat gebeurt hier? Is zo’n kerel bang voor een schadeclaim of zo? Vindt hij toeristen die voor half geld zijn wijn opdrinken minder sympathiek? Heeft het Happy Hour principe hier alleen een symbolische waarde en is het de bedoeling dat dit door de klant overgecompenseerd moet worden door er bijvoorbeeld allerlei dure hapjes bij te bestellen? Ik weet het niet. Ik ben te verbouwereerd om er iets van te zeggen in ieder geval. Als rustige Hollander uit een rustige provinciestad ben ik niet werelds genoeg om hier de situatie naar mijn hand te zetten. Mijn handen jeuken om de sterke arm der wet er bij te halen maar eigenlijk heb ik daar ook niet zo’n handje van en hou ik liever nog even een slag om de arm. Je kan ook op je vingers natellen dat zo’n barman niet veel armslag heeft om mij met een gouden handdruk de hand boven het hoofd te houden. Bovendien mag ik, als Hollander, al mijn handen dichtknijpen dat ik geen gat in de hand heb opgelopen. Eenmaal in de buitenlucht ben ik al snel aan de beterende hand en geef ik mijn rechterhand (Yvonne) snel een arm. Die andere met de opkomende blauwe plek hou ik zelf, die probeer ik later wel van de hand te doen. Meer melige toespelingen op bestaande uitdrukkingen en spreekwoorden gaan denk ik niet helpen om er alsnog een vrolijk uurtje van te maken, ik loop toch al een beetje met mijn ziel onder de arm na dit onfortuinlijke ‘Happy Auwr’.