Onderweg naar Pisa, waar we morgen de kinderen op het vliegveld ontmoeten, maakten we een tussenstop in Florence. Firenze, zoals de stad in het Italiaans heet. Ook hier weer een keurig Bed & Breakfast en vanaf drie uur ‘s middags liepen we de stad in. We wandelden langs prachtige bouwwerken, wereldberoemde musea, gigantische beelden en fonteinen, zagen de befaamde Ponte Vecchio en de grote Kathedraal. Het is overweldigend hoe rijk deze stad is aan cultuur en kunst. Het was echter zaterdag en waarschijnlijk daardoor nog drukker dan normaal. Na tien dagen geen tourist tegen te zijn gekomen, alleen een handjevol medewandelaars en voor de rest de Italianen van de bergstreek Monti Sabini, was het wel even wennen. Het waren de drommen fotograferende bezoekers, overvolle terrassen en winkelstraten afgeladen met marktkramen, souvernirwinkeltjes, straatverkopers en bedelaars, die voor ons nog de grootste cultuurschok veroorzaakten.

We waren het ritme van de stad even niet meer gewend. Dat werd nog eens bevestigd toen we ‘s avonds in een Indiaas restaurant gingen eten. Binnen drie kwartier hadden we een welkomsthapje, het voorgerecht en het hoofdgerecht geserveerd gekregen. De term Fastfood is hier terecht van toepassing. Alleen, als je gewoon rustig en gezellig uit eten wilt dan hoeft dat tempo wat ons betreft niet zo hoog te liggen. Nu was de kwaliteit van het aangebodene ook niet zo best. De uiennestjes in deeg waren veel te lang gefrituurd waardoor het wel gepeperde pindarotsjes leken. De viscurry bleek roze zalm te bevatten. Dit moet een uitzonderlijk typisch Indiaas streekgerecht zijn uit een onontdekte Indiase provincie waar, de wereld weet het nog niet, zalm in een ongetwijfeld heilige rivier zwemt. Witvis had ons in ieder geval beter gesmaakt. Men keek verbaasd naar de door ons niet geheel verorberde maaltijd en vroeg, geheel in stijl met de hierboven genoemde fastfoodcultuur, of we soms een doggybag wilden. Nee, wij wilden graag de rekening. Wat zich vervolgens afspeelde leek wel een scène uit Dante’s “Divina Commedia”, het eeuwenoude equivalent van ons Hollandse spreekwoord “Jantje huilt, Jantje lacht”. Eerst verbazing wat er fout was aan hun gerechten, dan blijdschap als we na lang aandringen een gratis dessert accepteren, dan onvermurwbaar om dat op ons verzoek direct te serveren; “Het ging toch te snel dus we geven u even vijf minuten Quality time”. Na twintig minuten geen enkel succes om oogcontact noch het beloofde dessert te krijgen stonden we maar op en begaven we ons naar de kassa. Wederom verbazing, in paniek de manager erbij gehaald en een massa verontschuldigingen waarom het allemaal zo was gelopen. De manager besloot dat we niet hoefden te betalen. Ik had al een keer of zes, op steeds dringender toon herhaald, dat ik gewoon wilde betalen en daar werd ik nu alleen nog maar meer van overtuigd. “I want to pay my Bill!!” Toen ik toegaf dat ik juist niet meer boos zou zijn als ik mocht betalen, mocht ik betalen. Help! Waar was ik beland? Ik verwachte elk moment Ralph Inbar door de klapdeur van de keuken naar binnen te zien stappen maar besefte dat die al bijna twee decennia lang zijn candid camera filmpjes voor de hemelpoort bij Petrus staat te regisseren, hopend dat hij bij een geslaagde grap eindelijk eens naar binnen mag. Ok, ik mocht dus betalen maar wel met een korting van 60%. Aargh…. Ok, hè hè, de rekening was voldaan. De serveerster bleef maar smeken om begrip, “Sorry sir, so sorry mam”. De verbijstering was groot (bij ons) en om de opkomende tranen (bij haar) te remmen gaf ik haar een tientje fooi. Dat had ik beter niet kunnen doen want nu moesten we, ze deden nog net niet de deur op het nachtslot, naar keuze een aantal Indiase likeurtjes drinken. Ik begon me werkelijk af te vragen of we hier ooit nog konden ontsnappen maar goed, ik koos een gemberlikeurtje en Yvonne een marsalavariant. Beide van een stokerij genaamd ‘Kama Sutra’. Ik kan soms al een opgewonden standje van mezelf zijn dus nu maar hopen dat deze drankjes geen olie op het vuur bleken te zijn. Bij het heffen van het glas klopte ik met de vlakke hand op mijn hartstreek en toverde een verzoenende blik op mijn gezicht. Er komen onvermoede krachten in je los als je zo tot op het bot getergd wordt. Dit vond de manager blijkbaar zo edelmoedig dat hij opgetogen uitriep “Oh that is beautifull”; weg verzoenende blik. We sloegen ons glaasje achterover, gaven alle betrokkenen nog een hand en, jazeker, konden de plaats van het ongeval verlaten. Lievehelp, de rest van de avond hebben we wat over de nu rustige straten van Florence gezworven om een beetje bij te komen van deze cultuurschok.

Hieronder wat foto’s als bewijs dat in deze stad, qua cultuur, hele mooie dingen te vinden zijn.

De deur van ons B&B
Ponte Vecchio
Grote beeldhouwwerken
Een mooi winkeltje met allerhande briefpapier
De kathedraal
Cupido was er ook
Om de zinnen te verzetten zit hij een zet te verzinnen
(Vrij naar een tekst van Kees Torn)
De markt wordt weer ingepakt
Het uitzicht vanuit het B&B

3 comments on “Cultuurschok in Florence

  1. Haha wat schrijf je dat weer geweldig, de Italiaanse/indiaanse cultuur is soms ondoorgrondelijk.
    Maar ondanks de gekte en drukte in Florence is het een prachtige stad. Lekker genieten en zeker met alle kinderen en kleinkinderen om je heen.

  2. Ja Florence moet een prachtstad wezen maar dat zie je ook weer zo verschrikkelijk druk.Die koepel van de kerk is toch door Leonardo da Vinci ontworpen. Ben je al weer bekomen van het etentje? Jullie waren wel verwend in al die buitengebieden. .Nu ben je denk ik zelf aan het kokkerellen voor de hele familie. Daag ,veel plezier samenenallemaal de groeten van Ma en Oma Harmans.

Laat een reactie achter bij Hanneke Reactie annuleren