De plaatsen waar we overnachten zijn heel verschillend van aard. Hotel Della Fonte was een keurig hotel waar we zelfs een upgrade kregen naar een suite. Zitkamer, grote badkamer met bubbelbad en natuurlijk een prachtig uitzicht op het dorpspleintje en de middeleeuwse kloosterij met kerk en klokkentoren. We hadden veel te maken met Leonora, die niet alleen de receptie bemande maar ook bediende op het terras en in het restaurant bij het ontbijt en het diner. Een aardige jonge vrouw en met de lekkere kaas en worst plankjes die zij of haar mannelijke collega ons voorzette was het een leuke ervaring.

Ons volgende adres was een agriturismo. Dit bleek een oude boerderij te zijn waar een stuk of zes honden de wacht hielden en waar een echtpaar het bedrijf runde. Dan was er nog een zoon die meehielp in de bediening maar ook regelmatig de honden tot rust maande of ze buiten vastbond aan een openstaande achterklep van een auto. Het kwam allemaal wat stuurs over maar bij het diner kwam de oude boer een beetje los. Een Belgisch echtpaar dat er ook logeerde sprak redelijk Italiaans waardoor er opeens veel meer interactie ontstond. In het overleg hoe laat we de volgende ochtend konden ontbijten kwam het tot een kleine onderhandeling. De man begon met acht uur maar wij wilden graag voor achten op pad. Zeven uur vond hij veel te vroeg want dan was hij de koeien nog aan het melken. Als we mee kwamen helpen, en hierbij bewoog hij zijn knuisten al knedend op en neer langs een virtuele koe, dan kon er nog wat geregeld worden maar anders was half acht echt het uiterste. Prima, dat was dan geregeld, half acht. Tijdens het diner kwamen we er achter waarom er zo’n groep met honden buiten rondscharrelde. Dit waren de honden die vanaf oktober weer op truffeljacht gingen. Hij liet ons een doos zwarte truffels zien en foto’s van een hond die aan een truffel rook. Ik vroeg hem of hij ook met varkens naar truffels zocht en maakte daarbij, omdat ik zo snel niet op het Italiaanse woord kon komen, een varkensgeluid; “sgrunk sgroeink ” (wel met een Italiaanse varkenstongval natuurlijk) maar dat vond hij maar een vies idee want hij schudde zijn hoofd en trok z’n neus op. Toen we even later met z’n vieren opstonden vroeg de jongeman hoe laat we de volgende ochtend wilden ontbijten. De Belgische man legde uit dat zeven uur blijkbaar te vroeg was omdat de boer dan nog aan het melken was. De jongen en de echtgenoot begrepen het verhaal niet helemaal dus legde de Belg het nog een keer uit. De boer liep ondertussen hoofdschuddend en handenzwaaiend voorbij en gebaarde naar ons dat we via de voordeur naar ons losstaand appartement-gebouwtje konden vertrekken. Dat gezicht van de vrouw van de boer aan tafel sprak boekdelen. Uiterste verbazing over “Het melken van de koeien?” tot vastberadenheid “Aan mijn lijf morgenochtend geen polonaise!”. De Belg probeerde het nog een keertje maar z’n vrouw trok hem mee en zei “Hij heeft u toch zeker wat op uw mouw gespeld zeker”. 

En dan nu in B&B La Torretta. Dit oude huis is eind vorige eeuw geheel gerenoveerd door een Italiaans/Engels echtpaar. De dochter des huizes runt de zaak maar haar Mum komt zich nog regelmatig met de gasten onderhouden. Ze vertelde dat de grootvader van haar man als cartograaf in Belgisch Congo heeft gediend, eind 19e eeuw. De man in kwestie was dus als Italiaan in dienst van de Belgische overheid en ontdekte en tekende het land en de wegen in centraal Afrika. Kisten vol aantekeningen, dagboeken, wetenschappelijke documenten maar ook authentieke gifpijlen, veren en nog veel meer waardevolle objecten waren nog altijd in het bezit van de familie. De Italiaanse kant vond het niet de moeite waard maar de Engelse aangetrouwde dame zeurde al jaren om de inhoud van die kisten eens nader te bekijken. Toen ze haar man eindelijk zo ver had om de kisten bij oma en opa in Rome op te halen bleek dat de hele kelder leeg gestolen was met alle kisten incluis. Zoals ze dit nu verteld blijkt wel dat ze er niet bij kan dat mensen hun familiegeschiedenis onbelangrijk vinden. Ze had maar wat graag iets uit die kisten aan haar kleinzoon willen tonen. Nu laat ze ons een lijstje zien met daarin de enige twee foto’s die ze van de oude cartograaf heeft. De grote collectie schilderijen, geweren, foto’s en kunstafbeeldingen aan de muren van dit huis is al indrukwekkend maar stel je eens voor dat daar ook de authentieke kaarten en afbeeldingen uit die kisten aan waren toegevoegd. Prachtig huis en mooie mensen.

Ik ben benieuwd waar we morgen weer terecht komen.