Vandaag zijn we deze oude stad in gewandeld. Gelukkig was onze hotelkamer al beschikbaar dus we konden douchen, de was doen en onze rugzakken rangschikken. Daarna de stad in. We zitten in het centrum dus we belanden al snel in een pintxos-bar. Allerlei kleine hapjes staan op de bar achter glas. Je wijst aan wat je lekker lijkt en daar bestel je dan natuurlijk ook “dos cervezas” bij. We hebben een aantal van die barretjes bezocht, afgewisseld met een middagslaapje in onze kamer, en ik moet zeggen; dit tikt aardig aan. Zeker na drie bergwandelingen van gemiddeld een uurtje of zeven.  Het wat ons betreft leukste terras is opgezet volgens de meest vooruitstrevende pedagogische normen. Naast de kinderspeelplaats zijn de tafels, stoelen en parasols zodanig geplaatst dat de vaders, moeders, oma’s en opa’s zicht kunnen houden op hun spelende kroost. Onder het genot van een alcoholische versnapering welteverstaan. We missen onze kleintjes echt maar nu komt het wel even goed uit dat we rustig achterover kunnen leunen. Zo tussen de lokale families, net buiten het drukke centrum is het goed toeven. In de schemering van de avond lopen we naar ons hotel terug als we livemuziek horen. Bon Jovi klinkt door de oude straten van Pamplona. In het Spaans wordt de J overigens als G uitgesproken dus hier zullen ze het wel over Bon Goofy hebben, maar dit terzijde. We zoeken waar de muziek vandaan komt en zo staan we al snel op een oud stadsplein waar een coverband oude rocknummers speelt. Nou, zeg maar gerust rockklassiekers met een baard. “Smoke on The water” (Deep Purple), “Gump” (Van Halen), etc, etc…. We bestellen nog maar een biertje en een wijntje, knikken ongeveer op de maat met onze hoofden en zingen met de overige paar honderd toeschouwers mee. Dan begrijpen we dat de leadzanger het laatste nummer aankondigt en achten we het tijd om te gaan slapen. De weg terug naar het hotel lijkt opeens wat langer geworden te zijn. Ook maar goed dat we elkaar stevig omarmd beethouden zodat we samen een min of meer een rechte lijn aan kunnen houden. Ondertussen zet de band achter ons hun toegift in: “The Final Countdown” (Europe). De juiste muziek om ons naar onze slaapplaats te begeleiden. Eenmaal op bed klinkt het slotapplaus nog over de daken. Maar wij krijgen dat niet meer mee want wij, wij liggen voor Pampus in Pamplona.